Τσιγάρα+κινητά στο θέατρο και 2 μονόλογοι

Στην τελευταία μου παράσταση κάποιος θεατής κάπνιζε ηλεκτρονικό τσιγάρο. Γενικά, θεωρώ πολύ καλή λύση το ηλεκτρονικό τσιγάρο∙ ούτε μυρίζει, ούτε ενοχλεί τους μη καπνιστές, ούτε βρωμίζει τον χώρο, αλλά όχι μέσα στο θέατρο, ούτε στο σινεμά.....

της Ηρώς Μητρούτσικου

Ήμουνα τουλάχιστον πέντε μέτρα μακριά από τον θεατή κι όμως αυτό το ελάχιστο φωτάκι του τσιγάρου που άναβε πότε-πότε με ενοχλούσε και μου αποσπούσε την προσοχή. Έβλεπα ένα μπλουζάκι να φωτίζεται περιοδικά!!!! Έχετε δει ποτέ πώς φαίνεται ένας θεατής, όταν κοιτάζει το κινητό του μέσα στο σκοτάδι; Φωτίζεται ολόκληρο το πρόσωπο του (οι ηθοποιοί εκείνη την στιγμή βλέπουν πολύ καλά ποιος είναι αυτός που βαριέται...)! Νομίζει ότι κάνει κάτι κρυφά και αθόρυβα χωρίς να ενοχλεί κανέναν, ενοχλεί όμως τους διπλανούς του, τις πίσω του σειρές και κυρίως ενοχλεί τον ηθοποιό, που είναι πάνω στην σκηνή εκείνη την στιγμή και μέσα στο σκοτάδι της πλατείας βλέπει ολοκάθαρα ένα πρόσωπο. Προσωπικά, το κινητό μου το απενεργοποιώ, όταν βλέπω παραστάσεις. Και η δόνηση ενοχλεί θεατές και ηθοποιούς και δεν θέλω το οποιοδήποτε άσχετο μήνυμα να μου αποσπά την προσοχή. Σε μιάμιση ώρα θα έρθουν όλες οι κλήσεις∙ η τεχνολογία έχει προχωρήσει (και οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, που φροντίζουν να μην χάνουν λεφτά)...
Το ηλεκτρονικό τσιγάρο, όμως, είναι πολύ χειρότερο! Ναι μεν ανάβει για ένα δευτερόλεπτο, αλλά ανάβει ξανά και ξανά. Είναι σαν αργό φωτορρυθμικό. Δεν φωτίζει πρόσωπο, αλλά βλέπεις ένα φωτάκι να αναβοσβήνει και να φωτίζει ένα μέρος του θεατή....
Δεν ξέρω αν στο διάλειμμα κάποιος άλλος θεατής το είπε στον καπνιστή θεατή μας, αλλά στο δεύτερο μέρος δεν ξαναείδα το φωτάκι. Αυτό, όμως, μου θύμισε κάτι που συνέβη στο θέατρο «Πορεία» την προηγούμενη εβδομάδα και ήμουν μάρτυρας ως θεατής.
Λήθη
Είχα πάει να δω την παράσταση «Λήθη» με την Εκάβη Ντούμα, που επαναλαμβανόταν φέτος. Πέρυσι τον ρόλο αυτό έπαιζε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ο οποίος όμως φέτος λείπει από την Ελλάδα. Προσωπικά δεν συμπαθώ τα έργα του Δημήτρη Δημητριάδη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν σέβομαι τον ηθοποιό που είναι πάνω στην σκηνή, ακόμα κι αν το έργο δεν είναι της αρεσκείας μου...
Πρόκειται για έναν παραληρηματικό μονόλογο-ύμνο στη θνητότητα. Ο ή η ηθοποιός, ένας άνθρωπος δηλαδή, στέκεται ολόγυμνος μέσα σε ένα γυάλινο κουτί και μιλάει στο κοινό. Μια θεατής, όμως, στο κέντρο της πλατείας, βαριόταν. Αντί να ζητήσει συγνώμη από τους διπλανούς της και να αποχωρήσει ήσυχα-ήσυχα από την αίθουσα και να πάει για ποτό, για να κλείσει όμορφα η βραδιά της, αποφάσισε να ασχολείται με το κινητό της. Η Εκάβη Ντούμα έλεγε όλον τον μονόλογο προς το κοινό και καθώς κοίταζε κεντρικά, το να βλέπει ένα πρόσωπο διαρκώς φωτισμένο να ασχολείται με το κινητό του ασταμάτητα, ενώ αυτή να είναι ολόγυμνη μπροστά σε όλους και να παίζει ένα πολύ δύσκολο κείμενο, σίγουρα ήταν -το λιγότερο- προσβλητικό.
Σε μια παύση του κειμένου, η ηθοποιός, λέει με τον ίδιο τόνο και δυνατά «Κλείστο». Η θεατής (γύρω στα 30), προφανώς δεν πήρε χαμπάρι