Το μήνυμα του αντιπεριφερειάρχη δυτικής Αττικής για την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Το δικό του μήνυμα στέλνει ο αντιπεριφερειάρχης δυτικής Αττικής με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, που γιορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου.

Το μήνυμα έχει ως εξής:

«Τα παιδιά μας είναι όλη μας η ζωή», συνηθίζουμε να λέμε και το εννοούμε ολοκληρωτικά. Για τα παιδιά μας θα διαθέσουμε και το τελευταίο λεπτό του ελεύθερου χρόνου μας. Θα προσφέρουμε και το τελευταίο μας ευρώ. Θα δώσουμε και τη ζωή μας αν χρειαστεί.

«Όλα

για τα παιδιά μας…», σε επίπεδο που θα μπορούσαμε να «κατηγορηθούμε» από ειδικούς και μη για υπερβολικού βαθμού παιδοκεντρική προσέγγιση, με αμφίβολα παιδαγωγικά αποτελέσματα.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος: Τι νόημα έχει ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Δικαιώματα του Παιδιού στον τόπο μας, αφού εδώ δεν είμαστε ούτε Αφρική ούτε Ασία, μήτε Λατινική Αμερική;

Κι όμως, αν από τα «παιδιά μας», αφαιρέσουμε τη λέξη «μας», ίσως διαπιστώσουμε ότι σε περισσότερες περιπτώσεις από εκείνες που θα φανταζόμασταν τα παιδιά γίνονται θύματα βίας και κακοποίησης, πείνας, εκμετάλλευσης ή ακόμα και εγκατάλειψης.

Στις 20 Νοεμβρίου 1989, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα προστατευτικό περιβάλλον κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, το οποίο θα βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τι δείχνουν οι αριθμοί;

Αν και τα παιδιά βιώνουν τη φτώχεια διαφορετικά από τους ενήλικες, ωστόσο σε έκθεσή της η UNICEF, στην οποία αναπτύσσονται οι επτά βασικές «αποστερήσεις» που βιώνουν στην πράξη τα παιδιά και έχουν σημαντική επίδραση στο μέλλον τους, διαπιστώνεται πως περισσότερα από τα μισά παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο αποστερούνται σε μεγάλο βαθμό ένα ή περισσότερα από τα αγαθά ή υπηρεσίες που είναι στοιχειωδώς απαραίτητα στην παιδική ηλικία:

- 640 εκατ. παιδιά δεν έχουν ικανοποιητική στέγαση

- 500 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής

- 400 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό

- 300 εκατ. παιδιά στερούνται πληροφόρησης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες)

- 270 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας.

- 140 εκατ. παιδιά, η πλειονότητα των οποίων είναι κορίτσια, δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο

- 90 εκατ. παιδιά στερούνται το φαγητό σε πολύ σοβαρό βαθμό

- 700 εκατ. παιδιά υποφέρουν από τουλάχιστον δύο ή περισσότερες από τις παραπάνω στερήσεις

- 20 εκατ. παιδιά εγκατέλειψαν τις εστίες τους λόγω των πολέμων τη δεκαετία του '90

- 18 εκατ. παιδιά σκοτώθηκαν σε πολέμους από το 1990

- 15 εκατ. ορφανά παιδιά λόγω του AIDS σε ολόκληρο τον κόσμο

Ακόμα από την έκθεση φαίνεται ξεκάθαρα πως η φτώχεια όχι μόνο δεν είναι αποκλειστικότητα των αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά σε 11 από τις 15 βιομηχανικές χώρες για τις οποίες υπάρχουν συγκρίσιμα στοιχεία, η αναλογία των παιδιών που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος μέσα στην προηγούμενη δεκαετία έχει αυξηθεί.

Τι μπορούμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια;

Ότι σήμερα υπάρχουν παιδιά στον τόπο μας που υποσιτίζονται και το χειμώνα κρυώνουν και το χειρότερο πρόκειται για φαινόμενο με αυξητική τάση, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης.

Ότι υπάρχουν παιδιά ανάμεσά μας που όχι μόνο στερούνται το παιχνίδι, αλλά γίνονται θύματα εκμετάλλευσης και εξαναγκάζονται να εργάζονται σε αντίθεση με τον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό νόμο.

Γνωρίζουμε ότι λόγω της παράλληλης κοινωνικής κρίσης, πολλά παιδιά κακοποιούνται μέσα στην οικογένειά τους εξαιτίας περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.

Έχουμε αύξηση, κυρίως λόγω της ανωνυμίας μέσα από το διαδίκτυο, των παιδιών που κακοποιούνται σεξουαλικά με άμεσο αντίκτυπο στην ψυχική και τη σωματική τους υγεία.

Ξέρουμε επίσης ότι πολλά παιδιά – ειδικότερα από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες – όχι μόνο δεν πηγαίνουν σχολείο, αλλά προάγονται στην επαιτεία και στο σημείο αυτό θα σημειώσω ότι πολλές φορές από καλοσύνη εμείς ενισχύουμε αυτές τις δράσεις.

Βλέπουμε με τα μάτια μας ότι όλο και περισσότερα παιδιά ζουν και μεγαλώνουν απομονωμένα, χωρίς τη συναισθηματική, αλλά και τη φυσική ασπίδα της οικογένειας.

Οι παρενέργειες που προκαλούνται από τις παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν σε αποδόμηση των κοινωνιών. Το θέμα είναι συνολικό και πανανθρώπινο διότι ακόμα λοιπόν κι αν το δικό μας παιδί ζει και αναπτύσσεται – όπως αρμόζει σε κάθε παιδάκι – σε ένα πολύ ισορροπημένο περιβάλλον, τελικά δε θα μπορέσει να αποφύγει τα προβλήματα που πηγάζουν από τη μορφή της κοινωνίας στην οποία θα κληθεί να ενταχθεί.

Ας δούμε το κάθε ξένο παιδί, ειλικρινά σαν να είναι το δικό μας παιδί!

Είναι το πιο απλό που μπορούμε να κάνουμε και η σημερινή ημέρα θέλει να μας το θυμίζει.