Τίμων ο Αθηναίος, αφήστε τον στην ησυχία του…

Είχα δει πρόπερσι τη «Νύχτα της Ιγκουάνα» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και είχα βαρεθεί. Ένα σχεδόν κακό κείμενο (ο Τέννεσσι Ουίλιαμς έγραψε μερικά αριστουργήματα, αλλά και πολλές μετριότητες) σε μια αδιάφορη σκηνοθεσία! Έτσι ούτε οι καλοί ηθοποιοί, ούτε το υπέροχο σκηνικό (Χρ. Κωστέα) είχαν σώσει την παράσταση. Φέτος, ο Κοέν αποφάσισε να ανεβάζει πάλι ένα κείμενο πασίγνωστου συγγραφέα, το οποίο, όπως και το προηγούμενο, σπάνια ανεβαίνουν (κι όχι αδίκως…).

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Τίμων, ο Αθηναίος

Ο «Τίμων, ο Αθηναίος» (1607) είναι ένα έργο που ο Σαίξπηρ,

μάλλον, το έγραψε σε συνεργασία και ουδέποτε το συμπεριέλαβε στα άπαντά του. Αν και δεν φτάνει τα άλλα κείμενα του συγγραφέα, δεν είναι κακό. Πρωταγωνιστής ένα υπαρκτό πρόσωπο από την Αθήνα του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Τίμων ο μισάνθρωπος. Ο Σαίξπηρ δίνει μια εκδοχή της αιτίας που ο εύπορος Τίμων κατέληξε να μισεί φανατικά τους ανθρώπους, και δη τους Αθηναίους, και στέλνει μήνυμα για το χρήμα, αλλά και την αποφυγή των υπερβολών.

Ο Αλ. Κοέν και εδώ, όπως και στo «Ιγκουάνα», καταπιάνεται και με την μετάφραση, εκτός της σκηνοθεσίας. Δύο έξυπνες κινήσεις που έκανε σε σχέση με το κείμενο, ήταν να συμπτύξει μικρούς ρόλους σε λιγότερα πρόσωπα, και να κόψει κομμάτια του κειμένου. Η παράστασή του εκτυλίσσεται στο σήμερα και ο Τίμων είναι διάσημος και γενναιόδωρος σχεδιαστής μόδας, ο οποίος όταν χρεοκοπεί, ξεπέφτει και όλοι τον εγκαταλείπουν! Κάτι που είδαμε να γίνεται πολλάκις στη χώρα μας τη χρονιά που μας πέρασε... Μέχρι εδώ όλα καλά και όλα σωστά. Δυστυχώς, όμως, και η σκηνοθεσία ήταν εξυπνακίστικη και οι ηθοποιοί ήταν αφημένοι να τα βγάλουν πέρα μόνοι και όπως μπορούσαν με το Σαιξπηρικό κείμενο!

Ο πρωταγωνιστής Μάξιμος Μουμούρης, η Ελένη Κρίτα και η Τζούλη Σούμα έμπειροι (αν και εμπορικοί;) ηθοποιοί σώζονται, λόγω αυτής της εμπειρίας τους· μάλιστα στους μονολόγους μάς δίνουν και κάποιες εξαιρετικές στιγμές. Επίσης καλός ο νεαρός Γιώργος Γεροντιδάκης. Μέχρι εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, νεαρότατοι, είχαν αφεθεί στο έλεος της ανημποριάς της δικής τους και του σκηνοθέτη. Ήταν αδύνατον να ακούσεις το κείμενο, δεν έφτανε ο λόγος του ποιητή κάτω. Δυστυχώς, δεν μπορεί ο καθένας να διδάξει Σαίξπηρ και μάλιστα σε ένα κείμενο αλληγορικό, με κενά και χωρίς σαφείς χαρακτήρες. Επίσης, παρότι η πασαρέλα μόδας, και ο Dj ηλεκτρονικής μουσικής που έπαιζε συνέχεια ήταν καλή ιδέα, η συνεχής επανάληψη αυτών των ευρημάτων σε όλο το πρώτο μέρος, καθώς και η τσίχλα, τα έκαναν κουραστικά και υποτιμούσαν τον θεατή.

Το δεύτερο μέρος, πολύ πιο ήσυχο, στηρίζεται κυρίως στον πρωταγωνιστή και τους άλλους τρεις ηθοποιούς που προανέφερα κι έτσι σώζεται η κατάσταση. Παρότι λείπει η διδασκαλία από την παράσταση, παραδόξως διαθέτει ένα πολύ καλά επιμελημένο πρόγραμμα! Μάλιστα στο τέλος του υπάρχει μέρος συνέντευξης του Λάκη Γαβαλά, ενώ ήταν ακόμα στον Κορυδαλλό, στην οποία μιλά για την έπαρση, την γενναιοδωρία του, την κακή διαχείριση, την διαπόμπευσή του για το υπερθέαμα, αλλά και για την εγκατάλειψή του και την κατάπτωσή του. Ότι δηλαδή συνέβη και στον Τίμωνα. Η παράσταση, λοιπόν, διαθέτει μια ωραία ιδέα για την αναγωγή του έργου στο σήμερα και προσπαθεί να είναι και μοντέρνα και ροκ και σκοτεινή, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα… (Μοντέρνα είναι, εντάξει, το παραδέχομαι.)

Η μοναδική στιγμή που αντέδρασε το κοινό (ένα μικρό γελάκι) είναι όταν ακούστηκε αυτή η καταπληκτική φράση που δεν μπορώ να μην παραθέσω: «Ένα Ρ, ένα Λ και οι κόρακες διαφέρουν από τους κόλακες. Κόρακες είναι οι κόλακες των ζωντανών»

Στο όλο κιτς αυτής της παράστασης, φτιαγμένης με σχεδόν εμπορικούς όρους, συνέβαλαν το άσχημο -αν και μίνιμαλ- σκηνικό, κυρίως το φόντο με το μονόγραμμα του Τίμωνα (εδώ με απογοήτευσε η Χρ. Κωστέα) και το μακιγιάζ που θύμιζε μακιγιάζ μοντέλων σε περιοδικά. Είναι δυνατόν στο θέατρο να βάφεις σχεδόν άσπρα τα χείλη ηθοποιών και εκεί που, επιτέλους, βάζεις κόκκινο κραγιόν να αφήνεις άβαφτα τα μάτια; Καμία συναίσθηση ότι δεν είναι φωτογράφιση, αλλά θέατρο και, μάλιστα, μεγάλο και υπάρχει απόσταση; Παρόλα αυτά, τα κουστούμια ήταν εξαιρετικά (με κάποιες μικρές διαφωνίες σε μερικά υφάσματα). Οι Celebrity Skin (Χρ. Στρεπκος, Ελ. Μπάρλα) φτιάχνουν πολύ ιδιαίτερα και πολύ ενδιαφέροντα ρούχα και συχνά κάνουν και θεατρικά κουστούμια. Στο περσινό «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» τα κουστούμια τους δεν ταίριαζαν τόσο στο ύφος της παράστασης, αλλά εδώ, στον Τίμωνα, δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από τους Celebrity Skin! Αν είναι το μόνο που αξίζει στην παράσταση αυτή, αφήστε το θέατρο, θαυμάστε τα ρούχα ιντερνετικά και δείτε κάποια άλλη παράσταση… Π.χ. στο διπλανό θέατρο παίζεται εξαιρετικός Σαίξπηρ!

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:

Δεν με χωρά ο τόπος: Μήδεια, 14η μέρα

Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί, Μήδεια (Μποστ), Θέατρο Ν. Κόσμου

Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Επί Κολωνώ

Interview, Ανάδυσις

ElizaDeth, Πνιγμονή, Γέρμα, Vault

Ευρυδίκη, Πορεία

Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος

Νόρμα S/N 210113, Altera Pars

Μπαρ σε καλό μας, Σαίξπηρ bar

Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt

Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο

Ανάκριση, Τζ.Καρέζη

Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις

Η νοσταλγία ενός Ρεμπέτη, Σπίτι του Ηθοποιού

Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 104

Η Αρχή - Αθήνα 1895 - Υλικό Ροΐδης, Φούρνος

Stand up, Ginger Ale

Μεελεύθερηείσοδο:

Interview, Ανάδυσις

Αιώνιος Προμηθέας Κατάληψη Στρούγκα

Αδέσποτες σκύλες Γκρι Καφέ

Αθοπετού, Τρίκυκλο

Πέρσες, Δυναμό

Το πράσινο λεμόνι, Λουκούμι bar

4.48 ένα τραγούδι, fabrica