Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Φαίδωνα Καστρή, για άλλη μια φορά!

Από τον Γιώργο Χριστόπουλο και την Ηρώ Μητρούτσικου

Ο Τένεσι Ουίλιαμς (1911-83) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς. Με το έργο του «Λεωφορείον ο Πόθος» (A streetcar named Desire) κέρδισε, το 1948, βραβείο Πούλιντζερ. Το 1951 το έργο αυτό γίνεται ταινία από τον Ηλία Καζάν. Η ταινία έλαβε δώδεκα υποψηφιότητες, βραβεύτηκε με τέσσερα βραβεία όσκαρ και κατέχει την 45η θέση, ως μια από τις καλύτερες

"Blanche/Μετεπιβίβαση"

Βασική ηρωίδα του έργου του Τένεσσι Ουίλιαμς είναι η Μπλάνς (στην ταινία την υποδύθηκε η Βίβιαν Λι, η οποία πήρε και όσκαρ για αυτή της την ερμηνεία). Η ηρωίδα μόνη, άστεγη, τραυματισμένη από τον νεανικό της γάμο με έναν gay, παρατημένη από όλους, καταλήγει στο τέλος του έργου σε τρελοκομείο.

Στα δικά μας τώρα: πριν λίγα χρόνια θαύμασα τον Φαίδωνα Καστρή επί σκηνής στο «The Lisbon Traviata» του Terrence Mc Nally (Θέατρο Αλκμήνη, 2010) -στο οποίο έκανε και παραγωγή. Όμως στο «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» του Εμανουέλ Νταρλέ (ΑποΜηχανής Θέατρο, 2012) ήταν και η πρώτη του φορά που έκανε μονόλογο και η ερμηνεία του ήταν τόσο ευαίσθητη και εκπληκτική, ώστε ήταν υποψήφιος στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «Αθηνοράματος» (κριτική μου http://www.attikipress.gr/3265/3-monologoi-kai-10-anergoi).

Φέτος, ο Μιχάλης Παλίλης θέλησε ο Φ.Καστρής, και μόνο αυτός, να ερμηνεύσει τον μονόλογο που είχε γράψει και θα σκηνοθετούσε. Πρόκειται για μια αιρετική ματιά στο κλασσικό, εμβληματικό, αλλά και σκληρό θεατρικό έργο "Λεωφορείον ο Πόθος", με έναν άντρα να υποδύεται μια μετά-Blanche, πιο σημερινή, πιο γήινη και με θρυμματισμένη ομορφιά και ψυχοσύνθεση. Στην ουσία, στην σημερινή εποχή ένας άντρας μόνος, άστεγος, κακοποιημένος σεξουαλικά από τον πατέρα του, μόλις έχει κλειστεί σε μια κλινική.

Μην περιμένετε να δείτε κάτι σαν sequel του κλασσικού έργου του Ουίλιαμς ή έστω μια ελαφρώς πειραγμένη εκδοχή του. Το κείμενο προχωράει πιο βαθιά ερευνώντας μια σημερινή διάσταση της ηρωίδας. Την μετεπιβιβάζει στο σήμερα και μας οδηγεί να παρακολουθούμε σαν μέσα από την κλειδαρότρυπα μια νύχτα μετά τον εγκλεισμό της. Αναπαράγει μνήμες και αναμνήσεις και τις ξαναζεί πολλές φορές με νέα διάσταση και νέα οπτική. Μια «μετά- Blanche» , μια μετ-εγγραφή του προσώπου της Blanche.

Ο Φαίδωνας Καστρής επιλέγει έναν καθολικά αντισυμβατικό ρόλο και δείχνει και πάλι ότι είναι πραγματικός ηθοποιός. Ονειρεύεται, ξαναζεί, ποθεί, θυμάται, οργίζεται, γελάει, θρηνεί. Όχι με μια λογική αλληλουχία, αλλά με τον ψυχικό αυθορμητισμό του πλάσματος που υποδύεται. Ο λόγος του χειμαρρώδης και ιδιοσυγκρασιακός, άλλοτε γλυκός και ρομαντικός (θραύσμα της παλιάς καλής Blanche) και άλλοτε σα να φτύνει εικόνες και συναισθήματα, ωμός, κυνικός και συχνά προκλητικός. Με συνεχή κίνηση και ανάλαφρα βήματα δίνοντας πολλές φορές την αίσθηση του αερικού. Στο τέλος το νερό σβήνει τη φλόγα και έρχεται σαν κάθαρση. Το πρόσωπό του συσπάται και γαληνεύει και γίνεται καθρέφτης της ψυχής και αντιπαλεύει τον καθρέφτη πάνω στον οποίο παίζει και αντικρίζει το κατακερματισμένο του είδωλο. Ένα πραγματικό ρεσιτάλ και κατάθεση ψυχής από ένα εξαιρετικό ηθοποιό.

Το σκηνικό (Μιχ.Παλίλης) γυμνό, μαύρο, κατάμαυρο και ο πρωταγωνιστής, σχεδόν γυμνός, στέκεται πάνω σε ένα καθρέφτη (πόση μανία είχε η Μπλανς με την ομορφιά και την νεότητα…) ή χειρουργικό τραπέζι, πάνω στα στενά όρια του οποίου κινείται. Ένα έντονο φως ακολουθεί τον ηθοποιό απογυμνώνοντάς τον και από το τελευταίο θραύσμα του μύθου της Blanche. Πανέμορφη η στιγμή που ένα φως σχηματίζει τον δρόμο του φεγγαριού πάνω στην θάλασσα, η οποία, μαύρη (όπως ίσως το μυαλό του), περικυκλώνει τον ήρωα.

Δίνει μια ωμή, ρεαλιστική πραγματικότητα να παλεύει με ένα ρομαντικό γυναικείο σύμβολο σε μια περιορισμένων διαστάσεων αρένα.

Συμπερασματικά, μια παράσταση που δεν κρύβεται, ούτε είναι εύκολη. Χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση από το θεατή και διάθεση να κατακερματίσει τη Blanche που έχει πλάσει στο νου του. Εφόσον όμως το καταφέρει, θα απολαύσει επί σκηνής ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας και θα έχει δημιουργικά ερωτήματα στο νου και την καρδιά του να ταξινομήσει και να επιλύσει... Από τις σκοτεινές παραστάσεις που αξίζει να δείτε όσοι έχετε τέτοιο κουράγιο!

«Blanche/ Μετεπιβίβαση»

Για 2 ακόμη παραστάσεις (17, 18/3)

Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4

(πίσω από την Πάντειο, 3 στάσεις από metro Συγγρού-Φιξ), πρώην Απλό Θέατρο

Τηλ: 210 9229579