Πέρα από το Ποτάμι (άποψη)

του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Αίσθηση έχει προκαλέσει η αποδοχή από τον κόσμο που φέρεται να τυγχάνει το νέο κόμμα που ίδρυσε ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης. Στις δημοσκοπήσεις που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, το Ποτάμι συγκεντρώνει ποσοστό που αγγίζει το 10% των ψηφοφόρων, ξεπερνώντας κοινοβουλευτικά κόμματα με ιστορία, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ

και το ΚΚΕ. Μάλιστα, επειδή είναι πολύ νωπή η ίδρυσή του, το Ποτάμι αναμένεται να ανέβει κι άλλο δημοσκοπικά, δημιουργώντας προβληματισμό ακόμα και στο ισχυρό δίπολο της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, από τους οποίους φέρεται πως θα αρπάξει ακόμα περισσότερους ψηφοφόρους.

Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτή τη στιγμή, το Ποτάμι δεν έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα για πολλά από τα σημαντικά ζητήματα που φαίνεται πως απασχολούν την κοινή γνώμη, όπως είναι το μνημόνιο ή η παραμονή στο ευρώ. Παράλληλα, ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα που του θέτουν. Πολύ λογικό μεν, για έναν μη πολιτικό που αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά, περίεργο ωστόσο που αυτό δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά από μεγάλο ποσοστό των πολιτών.

Αυτό λοιπόν που φαίνεται πως έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ανάγκη του κόσμου να... βρει κάποιον για να ψηφίσει. Οι πολίτες εδώ και αρκετά χρόνια αναζητούν ένα κόμμα άφθαρτο, που να το εμπιστεύονται και να τους εμπνέει. Και το κυριότερο: να αποστασιοποιείται από την ξύλινη γλώσσα και τη συμπεριφορά των πολιτικών –ιδανικά, να μην έχει καμία σχέση με τα υπάρχοντα κόμματα και τα στελέχη τους.

Εάν κάποιος παρατηρήσει τη συμπεριφορά των πολιτικών κατά τα μνημονιακά χρόνια, θα διαπιστώσει πως πολλοί από αυτούς αγωνίζονται να αγκιστρωθούν σε κάποιο κομματικό μηχανισμό, υποχωρώντας ενίοτε από παλαιότερες θέσεις και δεσμεύσεις τους. Αρκετοί άλλοι, συμμετέχουν σε νεόκοπα κόμματα, τα οποία όμως προέρχονται από τους ίδιους μηχανισμούς δημιουργίας των παραδοσιακών δυνάμεων. Εξάλλου ορισμένοι πολιτικοί επιστρέφουν στα αρχικά τους κόμματα, αφού κάνουν ένα «πέρασμα» από άλλες νεότερες κινήσεις και σχηματισμούς.

Από όλη αυτή την ανακυκλούμενη και ανατροφοδοτούμενη πολιτική πραγματικότητα επιχειρούν να ξεφύγουν οι πολίτες, βλέποντας εξαρχής με θετικό μάτι κάτι τελείως διαφορετικό από την εκφυλισμένη κομματική πραγματικότητα. Ο χρόνος θα δείξει εάν το Ποτάμι θα δικαιώσει τις προσδοκίες τους ή θα αποτελέσει ακόμα μία πολιτική «φούσκα» που θα... σπάσει μέσα στους επόμενους μήνες, απογοητεύοντας τους σημερινούς οπαδούς του.