Οι κενές ψυχές των ανθρώπων-αριθμών (Άποψη)

του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου είναι πλέον γεγονός, επιφέροντας ιστορικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Χωρίς ενδοιασμούς, οι κυβερνώντες αποφάσισαν να οδηγήσουν στην ανεργία και άλλες χιλιάδες ανθρώπους, αυτή τη φορά από το Δημόσιο, συνεχίζοντας την ίδια αδιέξοδη πολιτική των μνημονιακών χρόνων.

Ωστόσο, δεν είναι λυπηρό μόνο το γεγονός ότι είναι τελείως λανθασμένη η επιλογή των απολύσεων εργαζομένων, τη στιγμή που επιζητείται οικονομική ανάπτυξη και εποικοδομητικοί τρόποι διεξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση. Ούτε

ότι οι απολύσεις γίνονται στο Δημόσιο, το οποίο σε ορισμένους τομείς (και όχι, για παράδειγμα, στη Βουλή) στερείται ικανού αριθμού προσωπικού για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εργασίας τους.

Ούτε πως είναι υποχρέωση της πολιτείας να βρίσκει εργασία στους πολίτες αυτής της χώρας˙ μία υποχρέωση καταγεγραμμένη στο ελληνικό Σύνταγμα -το οποίο (για λόγους «εθνικού συμφέροντος») δεν υπολογίζει καμία κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Ούτε το πασιφανές γεγονός πως έγιναν μαζικές απολύσεις χωρίς κανέναν σχεδιασμό, υπό την πίεση της τρόικας που ζητούσε επιτακτικά «κινητικότητα» στο Δημόσιο. Ούτε ακόμα πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί, σαν άβουλα πιόνια σε μία αόρατη σκακιέρα για ισχυρούς.

Το πλέον θλιβερό είναι ότι το σοκ που δημιουργεί το ίδιο το γεγονός μίας απόλυσης στους ανθρώπους και οι συνακόλουθες συνέπειες. Σε πολλές περιπτώσεις, ένας απολυμένος, μετά το πρώτο σοκ και την οργή που ενδεχομένως νιώσει, βιώνει την αίσθηση της κοινωνικής απόρριψης, της κατωτερότητας, του φόβου για το μέλλον. Θεωρώντας προσωπικά υπεύθυνο τον εαυτό του, μπαίνει σε έναν δρόμο άγχους και θλίψης που μπορεί να φτάσει μέχρι την κατάθλιψη ή και την αυτοκτονία. Ταυτόχρονα, μπορεί να βιώσει κι άλλα σημαντικά προβλήματα υγείας (π.χ. καρδιαγγειακά) όπως δείχνουν σχετικές επιστημονικές μελέτες. Παράλληλα, «μεταφέρει» το γεγονός της απόλυσης στις προσωπικές και κοινωνικές του σχέσεις, με βασικό αντίκτυπο στην ίδια του την οικογένεια, αλλάζοντας τελείως τις ισορροπίες.

Πιο απλά, οι απολύσεις δημιουργούν στρατιές ανθρώπους με κενές ψυχές, χαμένους, αποπροσανατολισμένους και ευάλωτους. Σε κάθε περίπτωση, ένας απολυμένος είναι ένας άλλος άνθρωπος, τελείως διαφορετικός από πριν. Αυτό είναι ένα τίμημα που καμία μνημονιακή κυβέρνηση δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρώσει στα θύματά της.