Νίκη Ρουμπάνη: «Η τέχνη είναι ένα εργαλείο στην άρση τραύματος»

«Η τέχνη ενοποιεί την ψυχή με τη λογική και το όνειρο», αναφέρει στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Αττική free press» η ζωγράφος και εκπαιδευτικός κα Νίκη Ρουμπάνη.

Στην Μαρίνα Προβατίδου, εικαστικό

Με σπουδές στην Ανωτάτη Καλών Τεχνών και στο Central School of Art and Design στο Λονδίνο,

η κα Ρουμπάνη δραστηριοποιείται παράλληλα έντονα στον χώρο της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα, αλλά και της προώθησης των γυναικείων δικαιωμάτων ειδικότερα.

Η τέχνη σας έλυσε προβλήματα;

«Η τέχνη ανοίγει ορίζοντες, δεν είναι ο ρόλος της να λύνει προβλήματα. Είναι ένας τρόπος για να αντλείς δύναμη. Γιατί καταρχήν θεραπεύει τη σχέση με τον εαυτό μας, αλλά και μας δείχνει δρόμους για το μέλλον, για να ταξιδέψουμε. Κάτι άλλο που κάνει η τέχνη είναι να ενοποιεί την ψυχή σου με την λογική και με το όνειρο. Επειδή πολλές φορές στην καθημερινότητα είμαστε τεμαχισμένοι, νιώθουμε από τη μια να μας παρασύρει το συναίσθημα, ενώ κάποια άλλη στιγμή λέμε να ακούσουμε την καρδιά μας. Με την τέχνη δεν υπάρχει αυτή η διχοτόμηση, λογική και συναίσθημα δεν γίνεται να μην είναι ένα. Ακόμα και όταν συμμετέχεις και σαν θεατής».

Έχετε ασχοληθεί με το art therapy. Πώς λειτουργεί αυτό;

«Η τέχνη είναι ένα εργαλείο στην άρση τραύματος. Η τέχνη είναι ασφαλής χώρος, όπου μπορείς να διακινδυνεύεις καταστάσεις, που στην πραγματική ζωή δεν θα τολμούσες. Όταν ζεις κάτι μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμυθιού, είτε εικαστικού, είτε σκηνοθετικού, μπορείς να φθάσεις στο χείλος του φόβου σου και των ενοχών σου και να αποκτήσες νέες οπτικές για τα πράγματα αυτά και να βγεις από την αντιπαράθεση με μια πιο δυνατή ψυχή. Για παράδειγμα πολλοί από εμάς, φοβόμαστε τον θυμό μας είτε πιστεύοντας πως θα κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους άλλους, είτε γιατί το βλέπουμε σαν αδυναμία. Μια άσκηση που χρησιμοποιώ είναι να ζητάω από ανθρώπους να ζωγραφίσουν τον θυμό. Αυτό δίνει την ευκαιρία αφενός να εκφράσουν με φαντασία, με χιούμορ και με τόλμη αυτό το “φοβερό” συναίσθημα, έτσι που γίνεται αμέσως λιγότερο φοβερό, ενώ από την άλλη βλέπουμε τον θυμό και των άλλων που εκφράζεται μέσα στην ομάδα. Υπάρχει απενοχοποίηση και έτσι μπορούμε να δούμε τον θυμό όχι ως μόνιμη κατάσταση, αλλά σαν κάτι το προσωρινό και αντιμετωπίσιμο».

Υπάρχουν καθορισμένες ασκήσεις για την θεραπεία;

«Υπάρχουν διαδοχικά στάδια. Το πρώτο είναι να δημιουργηθεί ένα αίσθημα ασφάλειας και ανταλλαγής συναισθημάτων, ώστε να χτιστεί μια ενότητα στην ομάδα. Το δεύτερο στάδιο είναι η ανταλλαγή περισσότερο προσωπικών εμπειριών. Και το τρίτο στάδιο είναι η έκφραση πολλαπλών προσωπικών λύσεων. Τις δραστηριότητες τις καθορίζει το άτομο ή η ομάδα. Ανάλογα με την έκφραση και τη δυναμική της ομάδας γίνονται και τα βήματα».

Πώς σας ήρθε η ιδέα ως καλλιτέχνης να βρεθείτε στον χώρο της υποστήριξης θυμάτων κακοποίησης;

«Έγινε από τη βαθειά αντίθεση που βίωσα βγαίνοντας από την Χούντα και πηγαίνοντας για σπουδές στο Λονδίνο, τέλος της δεκαετίας του 70, με καθηγητές επηρεασμένο