Μια μεγαλειώδης και δύο υπερβολικά απλές παραστάσεις

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

O Γιάννης Χουβαρδάς, τελειώνοντας τη θητεία του στο Εθνικό Θέατρο, μάς αποχαιρετά με μια μεγαλειώδη και συγχρόνως λιτή παράσταση. Διαλέγει ένα υπέροχο κείμενο και το σκηνοθετεί απλά, χωρίς σκηνικά, χρησιμοποιώντας κυρίως τον μπροστινό χώρο της σκηνής, όπως είχε κάνει και πριν δυο χρόνια στην Κυρά της Θάλασσας του Ίψεν.

Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα

Ο Ευγένιος Ο’ Νιλ (1888-1953) -επηρεασμένος από τον Φρόιντ (1856-1939), ο οποίος μέχρι τον θάνατό του σχεδόν μελετούσε το οιδιπόδειο-

γράφει το 1931 το «Mourning Becomes Electra». Σε αυτό το τεράστιο έργο παίρνει τον μύθο της «Ορέστειας», για την ακρίβεια τα δύο πρώτα έργα της τριλογίας («Αγαμέμνων» και «Ερινύες»), και τα μεταφέρει στην Αμερική του 1865, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου.

Ο πατέρας (ο Καραζήσης σαν άλλος Αγαμέμνων) επιστρέφει από τον πόλεμο στο πλούσιο σπίτι του, όπου τον περιμένει εναγωνίως η συντηρητική ερωτευμένη μαζί του κόρη του (η Πρωτόπαππα σαν άλλη Ηλέκτρα), καθώς και η σύζυγός του, η οποία δεν αντέχει άλλο να είναι παντρεμένη μαζί του. Η σύζυγος (η Καριοφυλλιά σαν άλλη Κλυταιμνήστρα) βάζει τον εραστή της, μακρινό συγγενή του άντρα της (ο Γάλλος σαν άλλος Αίγισθος), να την βοηθήσει στη δολοφονία. Έπειτα επιστρέφει κι ο γιος (Λούλης) από τον πόλεμο, όπου τον είχε στείλει η αδερφή του για να ανδρωθεί και να ξεκολλήσει από τη μάνα του! Σαν άλλος Ορέστης, χαμένος, με ψυχολογικά προβλήματα και οιδιπόδειο, πείθεται από την αδερφή του να σκοτώσει τον εραστή της μάνας του, ο οποίος στην ουσία την «κλέβει» από εκείνον! Η μάνα αυτοκτονεί και ο γιος, πάντα ερωτευμένος μαζί της, αυτοκτονεί κι αυτός. Χωρίς καμία λύτρωση (όπως συμβαίνει στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου) η Λαβίνια-Ηλέκτρα, που αρχικά είχε ξανανιώσει μετά τον θάνατο της μάνας της και του εραστή της, πληρώνει τον εσωτερικό πόλεμο των γονιών της και κλείνεται, πια, στο σπίτι, σφραγίζει τα παράθυρα και μένει να πεθάνει, άκληρη, για να σβήσει η κατάρα.

Ο Χουβαρδάς είχε την ευφυΐα να χρησιμοποιήσει τον σιδερένιο τοίχο του θεάτρου που αποκλείει την σκηνή σε περιπτώσεις πυρκαγιάς, ως τοίχο του τεράστιου νοσηρού σπιτιού της οικογένειας Μαν. Όταν ο τοίχος ανεβαίνει (με τον χαρακτηριστικό ήχο) βλέπουμε το εσωτερικό του πλούσιου σπιτιού, το οποίο, όμως, αποτελείται μόνο από τρεις πάγκους αναμονής! Τα πορτρέτα της οικογένειας που καταδυναστεύουν τους ήρωες δεν είναι παρά live γκρο πλαν των ίδιων των ηρώων. Τις κάμερες για αυτά το πορτρέτα χειρίζονται τέσσερις άλλοι ηθοποιοί, ο καθένας σε αντίστιξη με κάθε ρόλο, οι οποίοι αρχικά παρουσιάζονται σαν θεατές που ανεβαίνουν, δυσαρεστημένοι στην σκηνή, φωτογραφίζουν με τα κινητά και διαβάζουν τις τεράστιες σκηνικές οδηγίες του Ο’ Νιλ! Ήταν ένα εύρημα που έδινε πότε πότε μια εύθυμη νότα (κυρίως με Μπαζάκα και Τσιτσάκη), αλλά δεν λειτουργούσε πάντα (ειδικά οι Λυμπεροπούλου-Κοτανίδης). Μέσα σε αυτό το αφαιρετικό σκηνικό τα κουστούμια της Ι. Τσάμη έδιναν μια υπέροχη νότα. Φορέματα της εποχής (1840-60) με τεράστια κρινολίνα και υπέροχα υφάσματα σε μετέφεραν στον σωστό σκηνικό χρόνο, όταν τα ήθη ήταν πολύ διαφορετικά... Η παράσταση τελειώνει την Κυριακή. Υπάρχουν μόνο εισιτήρια περιορισμένης ορατότητας, αλλά αξίζει να την δείτε.

Δύο πρεμιέρες στο Bob festival

To Bob festival, που διοργανώνουν για 6η χρονιά οι Abovo, φέτος είχε (εκτός από τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις της χρονιάς που πέρασε) και τρεις πρεμιέρες. Είδα τις δύο, οι οποίες ήταν σαν προπαραστάσεις (work in progress). Δηλαδή, θα δουλευτούνε κι άλλο και θα παρουσιαστούνε ξανά στο κοινό, την νέα χρονιά, πιο ολοκληρωμένες. Και οι δύο ήταν όχι απλά αξιόλογες, αλλά και πολύ ιδιαίτερες, φτιαγμένες από νέους δημιουργούς, με απλά μέσα, χειροποίητες, χωρίς σκηνικά. Ήταν και οι δύο μια νέα πρόταση.

ΓΑΜ

Το βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μπογδάνος μαζί με 13 ηθοποιούς!

Κάθε ηθοποιός κάθεται ως θεατής μέχρι να έρθει η ώρα να μας πει την ιστορία του. Μικρά κείμενα διαποτισμένα με χιούμορ, ρομαντισμό, αλλά και κυνισμό. Μια όμορφη σύμπραξη, ιδιαίτερη, πολύ φρέσκια και προσεγμένη, όπως ήταν και τα απλά κουστούμια τους!

Rev-illusion

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος των AbOvo συμπράττει με τρεις νεανικές ομάδες (Cheek Bones, Χα!, katayis teater) και τους σκηνοθετεί στην πραγματική ιστορία του People’s temple, μιας αίρεσης ενός τρελού ηγέτη και των χιλίων ανθρώπων που τον πίστεψαν και έγιναν θύματά του. Μια παράσταση, πολύ ιδιαίτερη, χωρίς φώτα, κουστούμια ή αντικείμενα! Το μόνο φως είναι οι φακοί που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι ηθοποιοί, τονίζοντας μόνο τα σημεία του σώματος ή τα πρόσωπα τα οποία επιλέγουν!

To bobfestival ολοκληρώνεται, κι αυτό, την Κυριακή (στο Bios).