Κινηματογραφικές προτάσεις: Άντε να βρεις το δίκιο σου…

Είναι ο Οκτώβρης ο μήνας που το δίκαιο παλεύει με το άδικο; Όχι, κάθε μέρα γίνεται αυτό, θα μου πείτε.

από την Αγγελική Γκαλμπένη

Στις μεγάλες αίθουσες, πάντως, αυτό το μοτίβο κυριαρχεί από διάφορες οπτικές γωνίες και σας κάνω και μία πρόβλεψη: Έτσι θα πάει μέχρι και το τέλος του μήνα (τουλάχιστον)!

Ο Δικαστής

Λεζάντα: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, 141’ | ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΝΤΟΠΚΙΝ | ΠΑΙΖΟΥΝ: ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΟΝΕΪ, ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΟΥΒΑΛ, ΒΕΡΑ ΦΑΡΜΙΓΚΑ | ΧΩΡΑ

Ο επιτυχημένος δικηγόρος Χανκ Πάλμερ, έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του και ζει στη Νέα Υόρκη. Ο απρόβλεπτος χαμός της μητέρας του τον αναγκάζει να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, στην Ιντιάνα, και στην οικογένεια του: τον μεγάλο του αδελφό -τον οποίο άθελά του είχε τραυματίσει- τον μικρό -που έχει προβλήματα στην κοινωνικοποίησή του- αλλά και τον εφηβικό του έρωτα, τη Σαμ. Η επιστροφή του, τελικά, δεν είναι και τόσο προσωρινή, αφού ο πατέρας του, ο σκληρός δικαστής της πόλης, κατηγορείται για φόνο, και ο Χανκ καλείται να τον υπερασπιστεί. Ο δικαστής στηρίζεται πάνω του, καθώς ούτε έχει άλλοθι, ούτε μπορεί να θυμηθεί τί ακριβώς συνέβη. Στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν την αλήθεια, αναγκάζονται να συνεργαστούν, και ο στόχος τους, πλέον, δεν περιορίζεται μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά και στη σχέση τους.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ντέιβιντ Ντόπκιν, παρουσιάζει μια δυνατή κοινωνική ταινία, βασισμένος στη σχέση του με τους γονείς του και τα όσα βίωσε πριν και μετά τον χαμό τους. «Πολλοί άνθρωποι, όπως κι εγώ, δεν συνειδητοποιούμε πως το να προσέχεις τους γονείς σου είναι κομμάτι της ζωής, μέχρι αυτό να μας συμβεί. Και όταν δεν είσαι προετοιμασμένος για μια τέτοια εμπειρία κάνεις λάθη, και μετανιώνεις για αυτά στο μέλλον. Σαν καλλιτέχνης, όμως, έχεις τη δυνατότητα να πας πίσω το χρόνο μέσω της ταινίας, και να ξαναδημιουργήσεις στιγμές από το παρελθόν, σε στιγμές που θα ήθελες να είχες ζήσει», λέει και συνεχίζει: «Σε όποια ηλικία κι αν είμαστε, αν βρεθούμε στο πατρικό μας σπίτι και στην πόλη όπου μεγαλώσαμε, έστω και για μερικά λεπτά, είμαστε οι ίδιοι ακριβώς που ήμασταν και την περίοδο που ζούσαμε εκεί. Θυμόμαστε τις παλιές μας συνήθειες, οι οποίες στην πραγματικότητα, μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή».

Το σενάριο είναι καλογραμμένο και έξυπνο, κάτι που βοήθησε πολύ τους ηθοποιούς να δεθούν με τον ρόλο τους, αλλά και να κρατήσουν ξεκάθαρες τις σχέσεις μεταξύ τους στην ταινία.

Τα τοπία που έχουν διαλέξει για τα εξωτερικά γυρίσματα είναι πολύ ταιριαστά για την εικόνα της οικογένειας, που θέλησαν να δώσουν οι δημιουργοί. Είναι αναμενόμενο βέβαια -για αμερικάνικη ταινία- η οικογένεια που παρουσιάζουν ως δεδομένη και με τέτοιο τρόπο φθαρμένη να βασίζεται στα αμερικάνικα πρότυπα και λιγότερο σε αυτά της Ευρώπης -και ιδιαίτερα της Μεσογείου.

Καλή εποχή για τέτοιου είδους ταινία, που εμπλέκεται με δικηγόρους, καθώς φαίνεται να είναι «της μόδας», τόσο στις τηλεοπτικές σειρές όσο και στο θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, ενώ θέλησαν να ντύσουν την ταινία με δικηγορική φορεσιά και πανωφόρι, στο εσωτερικό της λίγο έχει να κάνει με αυτόν τον κόσμο, ενώ πολύ περισσότερο παραπέμπει σε απλά οικογενειακά δράματα. Ποτέ, βέβαια, δεν είναι «απλό» ένα οικογενειακό δράμα, ούτε τόσο απλή και εύκολη η λύση του.

Άπληστοι Γείτονες

Λεζάντα: ΘΡΙΛΕΡ, 90’ | ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΧΕΝΡΙΚ ΡΟΥΜΠΕΝ ΓΚΕΝΤΣ | ΠΑΙΖΟΥΝ: ΤΖΕΙΜΣ ΦΡΑΝΚΟ, ΚΕΙΤ ΧΑΝΤΣΟΝ, ΤΟΜ ΓΟΥΙΛΚΙΝΣΟΝ | ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΑΓΓΛΙΑ

Αν μας έχουν μάθει κάτι οι ταινίες, αυτό είναι ότι ποτέ δε σου βγαίνει σε καλό αν βρεθούν στον δρόμο σου πολλά χρήματα! Σίγουρα θα ακολουθήσει κάτι κακό, όπως θα δούμε στο ζευγάρι αυτής της ταινίας. Ο Τομ και η Άννα έχουν μετακομίσει πρόσφατα στο Λονδίνο. Κάποια στιγμή βλέπουν μπροστά τους έναν νεκρό διακινητή ναρκωτικών και δίπλα του μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά! Αυτά τα χρήματα προέρχονται από μια ληστεία, στην οποία ο νεκρός πρόδωσε τους συναδέλφους του για να φύγει μόνος με τα λεφτά. Σε αυτόν σίγουρα δεν βγήκε σε καλό.

Το ζευγάρι μας τώρα, μπλέκεται κι αυτό άθελα του στην υπόθεση -τί άθελα θα μου πείτε, μόνοι τους αποφάσισαν να πάρουν τα χρήματα- και έρχεται αντιμέτωπο μέρα με τη μέρα με την πιο επικίνδυνη πλευρά του Λονδίνου. Όπως λέει και ο πρωταγωνιστής «Τα λεφτά δεν είναι κακά, αυτό που κάνουν με αυτά οι άνθρωποι είναι».

Η ταινία ακολουθεί μυθιστορηματική ροή αναλύοντας και περιγράφοντας μάλλον γλαφυρά τον χαρακτήρα κάθε ήρωα. Οι ηθοποιοί απ’ τη μεριά τους δεν προσπάθησαν να δώσουν μεγαλύτερη βάση στο ρόλο τους, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες των ηρώων (από τους πιο μικρούς μέχρι τους κεντρικούς) να φαίνονται αδιάφοροι. Η τροπή που παίρνει ο ρόλος της κεντρικής ηρωίδας, (από μια γυναίκα φρεσκοπαντρεμένη, μοντέρνα, θύμα της καπιταλιστικής μόδας, καλείται ενστικτωδώς -από πού κι ως που- να γίνει μια ετοιμοπόλεμη και βίαιη ηρωίδα, βγαλμένη από επική ταινία περιπέτειας) γίνεται με άκομψο και, φυσικά, αποτυχημένο τρόπο.

Ο σκηνοθέτης φαίνεται να έδωσε βάση μόνο στο στόρι και όχι στη δημιουργία μιας ταινίας. Έχει μαζέψει στοιχεία από ταινίες, που προφανώς θα του έκαναν εντύπωση σε κάποια εφηβική ηλικία, και δεν μπόρεσε να τα συνδυάσει με τον σύγχρονο εξοπλισμό της παραγωγής, ούτε με την σύγχρονη εξέλιξη του κινηματογράφου. Το αποτέλεσμα είναι μια ανώριμη ταινία ψιλο- περιπέτειας, με έντονους ήχους για να παραπέμπει σε θρίλερ, κακόγουστες εξυπνακίστικες ατάκες -και δεν είναι κακό το χιούμορ επειδή είναι αγγλική η ταινία- και πρόχειρα διαλεγμένους ηθοποιούς.

Εντάξει, ας ελπίσουμε ότι με αυτήν την ταινία έφυγε πάνω απ’ τον Χένρικ Ρούμπεν Γκεντς κάποιο παλιό απωθημένο και ότι από δω και πέρα θα είναι έτοιμος να κάνει κινηματογράφο. Η Αγγλία, ας μην ξεχνάμε, ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που εισήγαγε στον κινηματογράφο τα «τρομακτικά» στοιχεία στις ταινίες μυστηρίου κι έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτες ταινίες θρίλερ («Ο αόρατος άνθρωπος», 1933).

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

1) Η κακή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται

Ο Αλέξανδρος ξυπνάει με μια τσίχλα κολλημένη στα μαλλιά του, και μετά από πολλά άλλα τέτοια αναρωτιέται αν είναι ο μόνος, στον οποίο συμβαίνουν τόσες κακουχίες! Κι όμως όχι… (από 30/10).

2) Σκουπίδια

Τρία παιδιά στη Βραζιλία κάνουν μια τρομερή ανακάλυψη σε ένα σκουπιδότοπο, που τους βάζει σε μπελάδες με την αστυνομία! Κι άντε να βρεις το δίκιο σου… (από 30/10).