Καίτη Κωνσταντίνου: «Με φοβίζει ο θάνατος, δεν είμαι σαν κάποιους που λένε εντάξει»

Η είδηση του θανάτου της Καίτης Κωνσταντίνου βύθισε σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο και το κοινό που την αγάπησε μέσα από τις μοναδικές της ερμηνείες. Η σπουδαία ηθοποιός, που σφράγισε με το ταλέντο και την προσωπικότητά της την ελληνική τηλεόραση και το θέατρο, έφυγε από τη ζωή στα 61 της χρόνια, έπειτα από μια γενναία και πολυετή μάχη με τον καρκίνο. Η τελευταία της πνοή ήρθε το βράδυ της Δευτέρας, σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο

Η Καίτη Κωνσταντίνου υπήρξε μια ηθοποιός με ξεχωριστή αύρα, με ένα ταλέντο που συνδύαζε τη λεπτότητα, το καυστικό χιούμορ, αλλά και μια ιδιαίτερη αίσθηση του τραγικού. Ο ρόλος της ως «Σωσώ Παπαδήμα» στην εμβληματική σειρά «Εγκλήματα» παραμένει μέχρι σήμερα χαραγμένος στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, καθώς η ερμηνεία της ήταν τόσο μοναδική, που μετέτρεψε έναν «κακό» χαρακτήρα σε έναν από τους πιο αγαπημένους στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Η Σωσώ, με τη μαύρη κωμωδία της, το αμίμητο βλέμμα και τις ξεκαρδιστικές της ατάκες, έγινε κομμάτι της ποπ κουλτούρας, ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που συνεχίζει να ζει στις επαναλήψεις και να κερδίζει νέες γενιές θεατών.

Ωστόσο, η Καίτη Κωνσταντίνου ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τη Σωσώ. Ήταν μια καλλιτέχνις με βαθιά αγάπη για το θέατρο, για την τέχνη της, για τη ζωή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αίγιο, σε μια οικογένεια που πέρασε δύσκολες στιγμές, καθώς έχασε τον πατέρα της σε ηλικία μόλις οκτώ ετών. Η απώλεια αυτή τη στιγμάτισε, αλλά δεν την εμπόδισε να προχωρήσει. Μεγάλωσε με τη δύναμη και την υποστήριξη της μητέρας της, η οποία της δίδαξε την αξία της αντοχής και της επιμονής.

Αν και αρχικά σχεδίαζε να ακολουθήσει την Ιατρική, οι σπουδές της τη οδήγησαν στη Φιλοσοφική, ενώ παράλληλα το πάθος της για το θέατρο άρχισε να παίρνει μορφή. Ξεκίνησε από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, συμμετείχε σε πανεπιστημιακές παραστάσεις και σύντομα κατάλαβε ότι η σκηνή ήταν ο πραγματικός της προορισμός. Ακόμη και όταν εργάστηκε ως καθηγήτρια, η αγάπη της για την τέχνη δεν έσβησε ποτέ, και πολύ γρήγορα αποφάσισε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην υποκριτική.

Η υποκριτική της ήταν αληθινή, ανεπιτήδευτη, γεμάτη εσωτερικότητα. Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν βασιζόταν σε εύκολες τεχνικές, αλλά ανέδυε απόλυτη φυσικότητα σε κάθε ρόλο. Είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο, είτε σε κωμικούς είτε σε δραματικούς χαρακτήρες, η ερμηνεία της είχε μια σπάνια αυθεντικότητα που άγγιζε το κοινό.

Δεν φοβόταν να μιλήσει για όσα την απασχολούσαν. Σε συνεντεύξεις της μιλούσε για την ανάγκη της να βάζει «τάξη» στο χάος της ζωής, για το πώς η απώλεια και οι δυσκολίες διαμορφώνουν τον άνθρωπο. Έλεγε πως δεν ξεπέρασε ποτέ εντελώς τον θάνατο του πατέρα της, αλλά κατάφερε να τον αποδεχθεί. Στην ίδια συνέντευξη είχε μιλήσει για τη μοναξιά, λέγοντας ότι δεν την φοβόταν, αλλά πως ο θάνατος ήταν κάτι που πάντα την απασχολούσε. Πίστευε βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου, στην ικανότητα να βρίσκει φως ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές. Πίστευε επίσης στην έννοια του έρωτα, τον οποίο περιέγραφε ως μια αίσθηση μεγάλης χαράς, σαν να παίρνεις Όσκαρ.

Για το θέατρο και την τηλεόραση είχε πάντα ξεκάθαρες απόψεις. Πίστευε ότι η τηλεόραση μπορεί να παράγει εξαιρετικές δουλειές και πως όσοι την υποτιμούν κάνουν λάθος. Αναφερόμενη στα «Εγκλήματα», είχε πει ότι ήταν μια πρωτοποριακή σειρά που απέδειξε πως η ελληνική τηλεόραση μπορεί να είναι ποιοτική και παράλληλα διαχρονικά αγαπητή. Όταν την ρωτούσαν αν την πείραζε που η Σωσώ ήταν «κακή», απαντούσε πως οι σκοτεινοί χαρακτήρες έχουν πάντα ενδιαφέρον και πως η δική της προσέγγιση ήταν να τους κατανοήσει και να τους αγαπήσει. Το χιούμορ, όπως έλεγε, λειτουργούσε ως μια δικλείδα ασφαλείας που μαλάκωνε ακόμα και τις πιο ακραίες πτυχές ενός χαρακτήρα.

Η Καίτη Κωνσταντίνου έφυγε, αλλά η παρουσία της θα μείνει ζωντανή μέσα από τους ρόλους, τις ατάκες, τη μοναδική της προσέγγιση στην τέχνη. Δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός που έκανε τους ανθρώπους να γελούν – ήταν μια γυναίκα με άποψη, με φιλοσοφία, με μια μοναδική ικανότητα να κάνει τον κόσμο γύρω της πιο φωτεινό μέσα από την τέχνη της. Η παρακαταθήκη της είναι γεμάτη από στιγμές γέλιου, συγκίνησης και αυθεντικότητας, μια κληρονομιά που θα συνεχίσει να εμπνέει και να συγκινεί γενιές θεατών. Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν ήταν απλώς η «Σωσώ» των «Εγκλημάτων». Ήταν μια γυναίκα που ζούσε με πάθος, με χιούμορ, με γενναιότητα. Και αυτή η στάση ζωής της, αυτή η αυθεντικότητα, είναι που θα τη διατηρήσει αθάνατη στη μνήμη όλων μας.