Η κατάρα του ρεφορμισμού

Η Αριστερά πάντοτε διεκδικούσε για τον εαυτό της το προνόμιο της ηθικής ανωτερότητας.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Πρόκειται για μια πεποίθηση που εδραζόταν αφενός στο γεγονός ότι οι αρχές της βασίζονταν σε αυτό που οι πολλοί ορίζουν ως δίκαιο και αφετέρου και σημαντικότερο στο γεγονός πως οι όποιες προγραμματικές της δηλώσεις μέχρι τώρα -τουλάχιστον για τον ελλαδικό χώρο- δεν δοκιμάστηκαν στη βάσανο της πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από την περιρρέουσα πολιτικοοικονομική και γεωστρατηγική ατμόσφαιρα.

Με αυτό το ηθικό πλεονέκτημα πορεύτηκε μέχρι τις μέρες μας η Αριστερά

στην Ελλάδα, γεγονός που της επέτρεπε να μένει «αναμάρτητη» και ως εκ τούτου τιμητής των πάντων. Η όλη αυτή κατάσταση, ωστόσο, της δημιούργησε και μία μη εκπεφρασμένη απέχθεια προς την διακυβέρνηση, ως να ήταν αυτή που θα σπιλώσει την αγνότητά της. Και η ενδόμυχη αυτή πεποίθηση έγινε καταφανής κυρίως από τη στάση που κράτησε τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ, όταν κλήθηκε να συμμετάσχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας.

Έλα όμως που -ω του θαύματος- στη σύγχρονη Ελλάδα ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς κλήθηκε να αναλάβει κυβερνητικό έργο. Και τότε υπό την πίεση του ρεαλισμού τα συναποτελούντα αυτό άρχισαν να τροχοδρομούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ένα μέρος αυτών ωρίμασε -έστω απότομα και οδυνηρά- πολιτικά και αποφάσισε μέσα του πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς σε ένα αδυσώπητα καπιταλιστικό σύμπαν έχει χρέος να περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί μέσα στο πλαίσιο της υπάρχουσας σκακιέρας.

Ένα άλλο, ωστόσο, και διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της αρνήθηκε να αποδεχθεί τον διαχειριστικό του ρόλο, προδιαγράφοντας για τον εαυτό του και κυρίως για τη χώρα συγκρουσιακή τροχιά. Κατηγορώντας τους υπόλοιπους για ρεφορμισμό, επιλέγει αυθαίρετα και χωρίς λαϊκή εντολή όχι την ομαλοποίηση της χώρας και τον επιμερισμό της ευτυχίας, αλλά την ισοκατανομή της δυστυχίας. «Αν δεν μπορέσουμε να γίνουμε όπως το είχαμε σχεδιάσει, τουλάχιστον θα είμαστε όλοι μαζί το ίδιο δυστυχισμένοι», φαίνεται να είναι το μότο τους και ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη συντροφικότητα.

Αυτόν τον εσωτερικό διχασμό φαίνεται πως βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον καιρό. Ευτυχώς ο πρωθυπουργός μοιάζει να είναι ο περισσότερο ρεαλιστής από όλους κι αυτό από μόνο του είναι μια σκέψη παρήγορη. Το αν θα κατορθώσει, ωστόσο, να επιβληθεί στις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται, παραμένει ένα ερώτημα με εθνικό ενδιαφέρον.