Η έξοδος στις αγορές να μην γίνει του… Μεσολογγίου

Του Νίκου Ρογκάκου

Η υπερβάλλουσα ρευστότητα, που καταγράφεται σε όλον τον κόσμο και ειδικά στις ΗΠΑ, όπου η πλημμυρίδα των δολαρίων αναζητά τα δικά της… ποτάμια, αποτέλεσε ένα καλό αλλά πρόσκαιρο σύμμαχο της χώρας κατά την έξοδό της στις αγορές. Άλλωστε ποιος δε θέλει ένα καλό επιτόκιο σε χρεόγραφα, μιας υψηλού, βέβαια, κινδύνου χώρας, που όμως έχει έναν μηχανισμό στήριξης στην πλάτη;

Οι εκλογές σε πολλές Brics, η κατάσταση στην Τουρκία, αλλά και οι

πολλαπλές εκδόσεις χρέους των ταχέως αναπτυσσόμενων οικονομιών της Αφρικής δεν αρκούν ή δεν «γεμίζουν» το μάτι επενδυτών, που ξαναστρέφονται στα ομόλογα του γερμανικής κοπής πλέον νότου της Ευρώπης, αλλά και στην Ιταλία… Ήδη, η επιτυχημένη έκδοση των πενταετών ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου μετά από 4 χρόνια αποχής από τις αγορές το καταδεικνύει.

Πολλαπλή η κάλυψη και σχετικά ελκυστικό το επιτόκιο. Αναμφισβήτητα ανάσα για την ασθμαίνουσα να παρουσιάσει θετικά νέα συγκυβέρνηση, στο φόντο των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων, αλλά κυρίως οξυγόνο ζωής για την ηγεσία των εγχώριων τραπεζών που δίνουν τη μεγάλη μάχη των αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου, αλλά και της αναζήτησης ρευστότητας σε μηχανισμούς πέρα από την ΕΚΤ και τον Μηχανισμό Ρευστότητας ELA.

Όπως και για επιχειρήσεις που προσπαθούν, με βάση τα θεμελιώδη τους μεγέθη, με κάθε τρόπο να μειώσουν το επιτόκιο του εταιρικού δανεισμού τους. Πλέον το πρώτο δοκίμιο κρατικών χρεογράφων πενταετίας τούς δίνει έναν αέρα για να προχωρήσουν με μεγαλύτερη αισιοδοξία στις εκδόσεις εταιρικών ομολόγων, μακριά από τα δυσθεώρητα ύψη επιτοκίων του 7%, 8% ή και παραπάνω.

Όμως αυτό είναι ένα όνειρο που μπορεί να γίνει γρήγορα εφιάλτης και η έξοδος να είναι ηρωική αλλά τραγική, καλή ώρα όπως του Μεσολογγίου. Γνωρίζουν, άλλωστε, καλά στην οδό Νίκης ότι το κριτήριο για να μπορεί η χώρα να καταστεί θελκτική, μόνιμα (sic), στις αγορές, είναι η βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή, η διασφάλιση ρυθμών ανάπτυξης πάνω από το επιτόκιο δανεισμού, η μείωση της ανεργίας, η αποκατάσταση της εσωτερικής ζήτησης, η αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας, η διασφάλιση ενός νέου ανταγωνιστικού, εντός ευρωζώνης, παραγωγικού μοντέλου, καθώς και η στήριξη του πρωτογενούς τομέα και της εγχώριας βιομηχανίας με στόχο τις εξαγωγές.