«Φτου ξελευτερία για όλους»

Του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Η τριετία των μνημονίων, εκτός των άλλων, έχει σημαδευτεί από τα διλήμματα που έχουν θέσει, κατά καιρούς, οι πολιτικοί και οικονομικοί ταγοί της χώρας, με αποδέκτη τον ελληνικό λαό. Την αρχή έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με το περίφημο «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», θέτοντας τη βάση για να στηριχθούν οι μελλοντικές

Το πιο πρόσφατο δίλημμα τέθηκε από τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος μιλώντας για «λυκόφως» και «λυκαυγές», δήλωσε το μεγαλοφυές «ή θα σωθούμε ή θα καταστραφούμε», στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και πως η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει με συνέπεια τη σημερινή της πολιτική συμπεριφορά, προκειμένου να αποφύγει έναν σίγουρο Αρμαγεδδώνα!

Tα διλήμματα που θέτουν οι Έλληνες πολιτικοί μπαίνουν πάντα σε λανθασμένη βάση. Σχεδόν ποτέ στη ζωή (που είναι γεμάτη από τα χρώματα της ίριδας) τα πράγματα δεν είναι «άσπρο-μαύρο». Ακόμα κι αν κάποιος πάρει έναν λανθασμένο δρόμο, συνήθως έχει πολλές ευκαιρίες για να διορθώσει την κατάσταση και να αποφύγει τα χειρότερα. Πού αποσκοπούν, λοιπόν, τα διλήμματα, τα οποία συνήθως τίθενται με εκβιαστικό τρόπο;

Η επίθεση των ηγετών στο θυμικό (ψυχολογικό και συναισθηματικό κόσμο) του ανθρώπου, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Υπό το καθεστώς φόβου, ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει τις ακριβώς αντίθετες αποφάσεις από αυτές που θα υιοθετούσε εάν δεν αισθανόταν ανασφάλεια. Ο φόβος, αυτή η φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού, δεν απαιτεί συνειδητή σκέψη. Όταν μάλιστα ο φόβος μετατρέπεται σε φοβία, τότε εμποδίζει τη φυσιολογική αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Έτερο, ισχυρό «αναβολικό» για ελεγχόμενη δράση, είναι η ελπίδα, η οποία «πεθαίνει τελευταία», αλλά «δραστηριοποιεί πρώτη» τους ανθρώπους. Ωστόσο, αυτό το «φύλλο» έχει ήδη χρησιμοποιηθεί πολλάκις από τους «χαρτοπαίκτες» της δημόσιας ζωής με αποδέκτη τον ελληνικό λαό και πλέον δεν αποδίδει τα δέοντα (οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πως οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον).

Ο φόβος και η ελπίδα συνδυάζονται αρμονικά στην (επίκαιρη όσο ποτέ) επιγραφή που χαράχθηκε στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη, με επιθυμία του ιδίου: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Και πράγματι: ένας άνθρωπος που δεν δεσμεύεται από κατευθυνόμενους φόβους και δεν περιορίζεται από καθοδηγούμενες ελπίδες, είναι ικανός να κρίνει και να αποφασίσει ορθά για το μέλλον το δικό του και της κοινωνίας.

Καθώς μία δύσκολη χρονιά εκπνέει και ακολουθεί μία χειρότερη, ας συμφωνήσουμε σε μία ευχή: Μακάρι να αποδεσμευτούμε από τα ψυχολογικά δεσμά που μας έχουν επιβληθεί και να αντικρίσουμε με ελεύθερη, κριτική σκέψη, τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε. Ίσως έτσι, καταφέρουμε, όχι μόνο να ζήσουμε αξιοπρεπώς, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε γιατί επιβιώνουμε…