Δύο φιλόδοξες παραστάσεις, που απέτυχαν παταγωδώς

Αγγέλα

Το έργο, που έγραψε ο Γιώργος Σεβαστίκογλου το 1958, είναι το αγαπημένο μου ελληνικό έργο. Το λάτρεψα και στη θρυλική παράσταση του θρυλικού θεάτρου Εμπρός, όπως και σε μία πτυχιακή παράσταση ηθοποιών σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου!

από την Ηρώ Μητρούτσικου
Στην Αθήνα της δεκαετίας του '50 η Αγγέλα, φτάνει από το χωριό της για να μπει υπηρέτρια σε κάποιο αστικό σπίτι, σε μια από τις πολυκατοικίες της μεγαλούπολης. Εκεί, στις ταράτσες, ανάμεσα στ' απλωμένα ρούχα, είναι ένας μικρόκοσμος που συναντιούνται

οι 'δούλες', άλλες νεώτερες, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, κι άλλες μεγαλύτερες, πικραμένες από το αναποδογυρισμένο όνειρο της 'μεγάλης' Αθήνας. Τα κορίτσια κουβαλούν την ανάμνηση της επαρχίας ενώ γύρω τους πλέκονται προσωπικά και κοινωνικά δράματα. Ένας μυστηριώδης θάνατος, οι έρωτες τους, τα τραύματα του Εμφυλίου, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η ανέχεια, το όνειρο της φυγής, η μετανάστευση, οι κομμουνιστές. Όπως και στο «Η τύχη της Μαρούλας» του Δ.Κορομηλά, το έργο είναι ιδωμένο αποκλειστικά από την πλευρά των υπηρετών και εκτυλίσσεται αποκλειστικά στον τόπο δράσεως αυτών των προσώπων, (ταράτσα και δρόμος στην Αγγέλα, κουζίνα στην Μαρούλα).
Κι ενώ η Μαρούλα είναι μια κωμωδία με κοινωνικά μηνύματα, η Αγγέλα έχει όλους
τους μηχανισμούς που παράγουν τραγωδία. Έχουμε, ίσως, έναν σύγχρονο Οιδίποδα (Λάμπρο;) που όμως δεν διαπράττει ύβρη, αλλά βρίσκεται σε τρομερή ανέχεια και πλαισιώνεται από τον χορό των υπηρετριών. Αλλά και τα κορίτσια θα μπορούσαμε άνετα να τα δούμε όπως τα σύγχρονα θύματα του traffiking, ενώ η αυτοκτονία της αδερφής του Λάμπρου δίνει και στοιχεία αστυνομικού θρίλερ σε αυτό το κοινωνικό-ρεαλιστικό έργο!
Δεν ξέρω αν η ιδέα της τραγωδίας έκανε τον σκηνοθέτη να βάλει τόσα τραγούδια μέσα στην παράσταση και να μαυροφορέσει τον χορό. Ίσως αυτή η σκούρα ομοιομορφία με παρέπεμψε στην τραγωδία. Τα τραγούδια (Λόλα Γιαννοπούλου) ήταν καταπληκτικά, όμως θεωρώ ότι ήταν πάρα πολλά και σε έβγαζαν από την δράση.
Ο Ένκε Φεζολλάρι είχε μια καταπληκτική ιδέα: να ανεβάσει το έργο σε μια πραγματική αυλή (KUNSTHALLE ATHENA) εκείνης της εποχής με φυσικό φωτισμό, κάτι σαν να βλέπαμε θερινό σινεμά. Μια ιδέα, όμως, δεν φτάνει. Ένα τόσο ρεαλιστικό και συναισθηματικό κείμενο χάθηκε μέσα σε σκηνοθετικά τερτίπια.
Υπήρξε μια μεγάλη προώθηση και μια εκπληκτική φωτογράφιση, που όμως δεν ανταποκρινόταν στην παράσταση. Τα εκπληκτικά vintage φορέματα των φωτογραφιών αντικαταστάθηκαν από μαύρες ποδιές (Δάφνη Κούτρα). Και αν υποθέσουμε ότι αυτή ήταν η στολή εργασίας των κοριτσιών, το κουστούμι δεν άλλαζε ούτε όταν τα κορίτσια είχαν έξοδο. Το αποτέλεσμα ήταν η σκηνή του γάμου να μοιάζει με κηδεία! Ακόμα μεγαλύτερο λάθος τα κολλάν μέσα από τις ποδιές! Για ποιο λόγο; Δεν ήταν παράσταση χορού και μάλιστα το κουστούμι ήταν ρεαλιστικό! Μοναδική αλλαγή κουστουμιού, αλλά και αυτή παράφωνη, της Γεωργίας, στην τελευταία σκηνή, όπου αδικαιολόγητα παρουσιάστηκε σαν πόρνη!
Πάρα πολλά αδικαιολόγητα και επιφανειακά στοιχεία