Χωρίς φύλο

Έχεις κάθε δικαίωμα να υποστηρίζεις το δίκιο σου, δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να το επιβάλλεις.

Μανώλης Δουκίδης

Είχα πάντοτε τις επιφυλάξεις μου για κάποιους όρους που καθιερώνονται στο λεξιλόγιό μας χωρίς να ορίζεται το ακριβές περιεχόμενό τους. Μια απ’ αυτές τις λέξεις είναι και ο όρος “ομοφοβικός”, που με μεγάλη ευκολία αποδίδεται στην συντηρητική κυρίως κοινωνία, για να δηλώσει τους… φόβους (;) ορισμένων απέναντι στους… ομοφυλόφιλους! Ακριβής εξήγηση που να δικαιολογεί τα δυο συνθετικά της λέξης δεν βρήκα. Έτσι, αποδέχτηκα τον αδόκιμο όρο που στοχοποιεί τους ομοφυλόφιλους και ενοχοποιεί όσους γνωστοποιήσουν τις ενστάσεις τους για την προκλητική και αντικοινωνική συμπεριφορά που πολλές φορές ορισμένοι επιδεικνύουν. Θα μπορούσαν δηλαδή με βάση το πρώτο συνθετικό του όρου να μπουν στο στόχαστρο όσες κοινωνικές ομάδες ορίζονται με το ίδιο συνθετικό: ομόθρησκοι, ομοϊδεάτες, ομόλογοι, ομογενείς φυσικά και οι ομοφυλόφιλοι. Οι οποίοι καταλογίζουν φόβο στην κοινωνία να τους αναγνωρίσει τα ίδια δικαιώματα σε όλους τους τομείς και να αγνοήσει τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ενοχοποιώντας την κοινωνία με αυτόν τον όρο για τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις της σχετικά με ορισμένα ζητήματα.

Όλος αυτός ο εκτενής πρόλογος αφορά στις επισημάνσεις και τις θέσεις του Προέδρου της γειτονικής μας χώρας, σχετικά με την παρωδία, πλέον, ενός θεσμού που υπηρετούσε κάποτε αποκλειστικά το τραγούδι, κι όχι άλλες σκοπιμότητες. Ο Τούρκος πρόεδρος έκανε λόγο για μια “συνειδητή πολιτική εξαφάνισης του φύλου”, χαρακτηρίζοντας όλους αυτούς τους ‘παράξενους χαρακτήρες’ που παρουσιάζονται ως πρότυπα στους νέους υπό τη μάσκα της ελευθερίας, ως… δούρειους ίππους γι’ αυτόν τον σκοπό, χαρακτηρισμό που προφανώς θα ήθελε να αποφύγει.

Μεταξύ άλλων μίλησε και για την υπογεννητικότητα ως ένα πρόβλημα της χώρας του, χωρίς ωστόσο να το συνδέσει ευθέως με την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ κι ούτε θα μπορούσε άλλωστε να έχει κάποια σχέση. Γιατί πρέπει να το πούμε πολλές φορές, κυρίως να το επισημάνει η Ιατρική Επιστήμη, ώστε να το κατανοήσουν και οι πιο ακραίοι συντηρητικοί αλλά και ο κλήρος που καταδικάζει την ομοφυλοφιλία, ότι η δεν πρόκειται για επιλογή, αλλά για “απόφαση” της ίδιας της Φύσης. Κάτι που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους, που δεν τα ομολογούν, παρά στην ίδια την κοινωνία. Κι από αυτήν την άποψη, η Φύση δεν αδίκησε κανένα. Διαμόρφωσε δυο ανθρώπινα φύλα με σαφή ανατομία και φυσικά προορισμό: Την ανανέωση και συνέχεια της Ζωής. Και για να απενοχοποιήσουμε τον όρο “κανονικούς” ανθρώπους, στον οποίο αναφέρθηκε ο Ερντογάν διαχωρίζοντάς τους προφανώς απ’ τους ομοφυλόφιλους, ερωτικές παρεκκλίσεις υπάρχουν σε όλους.

Σχετικά όμως με τον εκφυλισμό του συγκεκριμένου θεσμού και την προβολή άφυλων πρότυπων στους νέους στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης, κάτι που εμείς οι Ευρωπαίοι θεωρούμε ως κατάκτηση και δικαίωμα αγνοώντας τις συνέπειες της μίμησης από τους νέους, ο Ερντογάν βρίσκει σύμφωνους πολλούς δυτικούς που τοποθετήθηκαν σχετικά με τις εικόνες που αντικρίσαμε στον κατά τα άλλα μουσικό διαγωνισμό. Για όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργεί η χωρίς περιορισμούς ελευθερία του λόγου και της έκφρασης στην Ευρώπη στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν αναφερθεί δικοί μας άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης. Όμως ο λόγος τους δεν βρίσκει πάντα απήχηση, κυρίως γιατί οι απόψεις τους δεν προβάλλονται με την ίδια ένταση από τα Μέσα, με πρόσχημα την “προστασία” του κοινού από… τους φοβικούς. Γι’ αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία, όταν η ανάγκη να υπάρχουν κάποια όρια στην ελεύθερη έκφραση και τα ανθρώπινα δικαιώματα, επισημαίνεται απ’ τον ηγέτη μιας χώρας…