Άρθρο: Στο μυαλό του Προκρούστη

Του Γιώργου Ζαχάρη

«Ομολογώ πως είναι δύσκολο ν’ αποφύγεις να τεντώσεις μέλη και να κόψεις πόδια. Όσο περισσότεροι άρρωστοί μου πέθαιναν, τόσο βεβαιωνόμουν για την ορθότητα της έρευνάς μου. Ο σκοπός ήταν ιερός, η πρόοδος απαιτεί θύματα». Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ «Προκρούστης»

Κάπως έτσι φαντάζομαι να δικαιολογούν τις αποφάσεις τους οι εκ της αλλοδαπής ορμώμενοι σωτήρες μας. Αν και το ρήμα δικαιολογώ είναι μάλλον αδόκιμο για ψυχές που κάνουν διάκριση μόνο ανάμεσα στο ατελέσφορο και το λυσιτελές. Και πάλι όμως θα μπορούσα, αν όχι να τους συγχωρήσω, τουλάχιστον να κατανοήσω τις στημονικές

τους σκέψεις. Δεν είναι από εδώ. Προσελήφθησαν, διορίστηκαν ή κλήθηκαν να εισπράξουν, αναμορφώνοντας μια χώρα, που αδυνατούν, αλλά και δεν θέλουν να καταλάβουν. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, προφυλαγμένοι στο αποστειρωμένο ιδεολόγημα της οικονομικής ορθότητας. Αυτοί, οι κοινωνικοί αναμορφωτές, οι ανθρωπομέτρες και λαοτόμοι. Οι άλλοι όμως, οι σεβαστοί του έθνους πατέρες, κάτω από ποια ομπρέλα κρατάνε τις αποφάσεις τους, αν όχι από αυτή της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης και του διαμοιρασμού μιας ισχνής τοπικής εξουσίας; Μικροί απέναντι στις περιστάσεις, βολεύονται με το ξεροκόμματο, φοβούμενοι τη βέργα των πατρώνων του εξωτερικού. «Δεν είχα υπηκόους -δηλαδή τους είχα για λίγο- δεν ζούσαν ίσαμε την αυγή, αν και είναι κακοήθεια να λέγεται πως ήμουνα ληστής, όπως ισχυρίζονται οι παραχαράκτες της ιστορίας», θα πουν στο μέλλον.