Άγνωστα διηγήματα του Τσέχωφ επί σκηνής

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Στην μικρή σκηνή του Φεστιβάλ παρουσιάστηκαν αυτούσια διηγήματα του Τσέχωφ (τα οποία ακόμα είναι σύγχρονα), σε μια απλή και χειροποίητη παράσταση, με τέσσερις ηθοποιούς!

Τσέχωφ

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ (1860-1904) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς στην ιστορία. Είχε σπουδάσει ιατρική (γι’ αυτό και σε κάθε έργο του υπάρχει μέσα κι ένας γιατρός…) και δούλεψε και πάνω στο αντικείμενό του. Έχει γράψει 14 θεατρικά

έργα, αλλά πολύ περισσότερα διηγήματα! Σε αυτά είναι πιο εμφανές το υπόγειο και λεπτό του χιούμορ, οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν οι ήρωές του, τα αδιέξοδά τους και εκεί καταλαβαίνεις τον λόγο που ο Τσέχωφ υποστήριζε ότι τα θεατρικά του ήταν κωμωδίες και όχι δράματα, όπως συνήθιζαν -από τότε μέχρι πολύ πρόσφατα- να τα ανεβάζουν!

Διασκεδαστικές Ιστορίες Περί Θνητότητας

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος (ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει στο πλευρό του Λ. Βογιατζή και του Τ. Μπαντή) αποφάσισε να πάρει κάποια από τα λιγότερο γνωστά διηγήματά του Τσέχωφ και να τα ανεβάσει στην σκηνή, σαν μια παράσταση-πραγματεία για την αδυναμία των ανθρώπων να κατανοήσουν και να συμφιλιωθούν με τη μόνη βεβαιότητα: τον θάνατο. Η σύνθεση των διηγημάτων που προτείνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης (σε μετάφραση Γ. Δεπάστα), αποτελεί ένα ψηφιδωτό προσώπων, που αναζητούν εναγωνίως το νόημα της ζωής τους, αυτή την κωμικοτραγική προσπάθεια που κάνουμε όλοι για να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας και να αποφύγουμε τον θάνατο. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος «Διασκεδαστικές Ιστορίες Περί Θνητότητας». Πέρα από αυτόν τον, πάντα επίκαιρο, κοινό άξονα, σε αυτά τα διηγήματα διακρίνουμε κι άλλα επίκαιρα θέματα, παρότι έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από την συγγραφή τους. Το δημόσιο σύστημα μιας χώρας, οι φόβοι των ανθρώπων, οι υπαρξιακές αναζητήσεις, οι ανομολόγητοι έρωτες, η ανάγκη για τα προς το ζην ή για μια θέση στο δημόσιο.

Απ’ ό, τι φαίνεται δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την εποχή του Τσέχωφ και έτσι αυτή η παράσταση ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μάλιστα έκανε πρεμιέρα τρεις μέρες μετά την συμπλήρωση των 110 χρόνων από τον θάνατο του συγγραφέα (15/7/1904)! Στην σκηνή κυριαρχεί ένα χωμάτινο υπερυψωμένο μονοπάτι (σαν πασαρέλα) που καταλήγει σε μια γιγαντοαφίσα, η οποία και αποτελεί την συνέχεια του μονοπατιού με δέντρα εκατέρωθεν!

Οι ηθοποιοί, δύο νέοι (Μιχάλης Οικονόμου, Εύη Σαουλίδου) και δύο μεσήλικες (Αλέξανδρος Μυλωνάς, Λ. Φωτοπούλου), κάθονται κάτω από το μονοπάτι και ανεβαίνουν σε αυτό για να παίξουν, εναλλάσσοντας ρόλους, ενώ, συχνά, ο αφηγητής βρίσκεται κάτω από το μονοπάτι, αφηγείται στο κοινό το διήγημα, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν, δρουν, συνδιαλέγονται… Το πρώτο διήγημα με τον βιβλιοπώλη που θέλει να φέρει την γνώση στο χωριό, αλλά καταλήγει να κάνει σιγά-σιγά το βιβλιοπωλείο του μπακάλικο, προκαλεί άφθονα γέλια! Μετά, όμως, η παράσταση «έπεσε». Τα διηγήματα δεν ήταν τόσο σπιρτόζικα, και όσο κι αν προσπάθησε η σκηνοθεσία να τα «σηκώσει» δεν τα κατάφερε, με εξαίρεση άλλα δυο ή τρία.

Ο μονόλογος-αφήγηση της, πάντα, εξαιρετικής Λυδίας Φωτοπούλου, έριξε ακόμα πιο πολύ την ενέργεια της παράστασης και τελικά, δεν ήταν αυτό το πιο αισθαντικό κομμάτι, αλλά το κομμάτι με τον ανομολόγητο έρωτα (Φωτοπούλου-Αλεξ. Μυλωνά).

Άλλη εξαιρετική στιγμή ήταν το διήγημα με το λαχείο, ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια υπήρχαν στιγμές που κούραζαν λίγο. Όπως, επίσης, κούραζαν λίγο τα περπατήματα στο μονοπάτι σε κάθε αλλαγή διηγήματος! Αν και οι τέσσερις είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ο Μιχάλης Οικονόμου ξεχώριζε στους υπόλοιπους, επίσης αξιόλογους, ηθοποιούς. Βρήκα υπέροχα τα πολύχρωμα ανδρικά κουστούμια, αλλά καθόλου κομψά τα γυναικεία (Τίνα Τζόκα). Το όμορφο φόρεμα της Φωτοπούλου δεν την κολάκευε καθόλου και τα παπούτσια της έκαναν ακόμα χειρότερο το σύνολο. Και οι τέσσερις ηθοποιοί φορούσαν εσπαντρίγιες (ή εσπαντρίλιες), πράγμα που δεν μου άρεσε και θεωρώ ότι δεν ταίριαζε και με τα ρούχα τους και επίσης είναι το μοδάτο παπούτσι του φετινού καλοκαιριού που φοράει ο καθένας… Μια γόβα θα έσωζε το σύνολο της Φωτοπούλου. Κοινό σημείο όλων των κουστουμιών -εκτός από τις εσπαντρίγιες- ήταν και κάποιες χρωματιστές φούντες ραμμένες πάνω τους!

Στα ρούχα και στα σκηνικά αντικείμενα διαφαινόταν η διάθεση του παιχνιδιού που υπήρχε και στην σκηνοθεσία, αλλά θεωρώ ότι αυτό απέτυχε στα γυναικεία κοστούμια. Επίσης, με έχει κουράσει, γενικά, η χρήση μικροφώνου στην σκηνή, και θεωρώ ότι εδώ ήταν αχρείαστο μια και οι ηθοποιοί φορούσαν και πάνω τους μικρόφωνα… Το σκηνικό (επίσης Τίνα Τζόκα) έξυπνο, αλλά κάτι του έλειπε, δεν ξέρω… Ίσως έφταιγε το μεγάλο βάθος της αίθουσας! Να σημειώσω ότι είδα την παράσταση σε γενική πρόβα, πριν την πρεμιέρα. Δεν ξέρω αν «ανέβηκε» στην συνέχεια, έφυγα, όμως, με την αίσθηση ότι είχε καλές προθέσεις, αλλά ο Μόσχος δεν κατάφερε να την κάνει να εκτιναχθεί, παρόλους τους εξαιρετικούς ηθοποιούς…

Υπέροχο το τελικό τραγούδι (διδασκαλία: Ανρί Κεγκομάρ).

Καλιφόρνια ντρίμιν

Όσοι τώρα θέλετε να γελάσετε, υπάρχει μια πολύ καλή νεανική παράσταση, με τον Θοδ. Αντωνιάδη («Άγρια παιδιά», «Γενιά των 592€»), σε κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη, ο οποίος έγραψε και το «Γάλα». Δύο κολλητοί φίλοι προσπαθούν να βρούνε λεφτά για να πάνε σε ένα κοινόβιο που βρίσκεται άλλο ένα ρεμάλι της παρέας. Τους βοηθάει η κοπέλα του ενός με την φίλη της (Εβ. Συρίγου, Χρ. Κλούβα), αλλά τα σχέδια τους συνέχεια ναυαγούν και τους οδηγούν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Σκηνοθετεί και παίζει, επίσης, ο Στράτος Λύκος.

Θέατρο Αθηνά, Βικτώρια (Δευτ-Τρ-Τετ).

Το άρθρο Άγνωστα διηγήματα του Τσέχωφ επί σκηνής εμφανίστηκε πρώτα στο Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση. - Τα γεγονότα τώρα|.