Βάλε λίγο Αλέξανδρο στη ζωή σου

Ο Αλέξανδρος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε σε ένα σπίτι με μπόλικη ζωή. Με 3 ακόμα αδέλφια δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Και με μπόλικη ζωή μεγάλωσε και αυτός. Από μικρός είχε όνειρο να γίνει μάγειρας. Όχι σπουδαίος και τρανός από άποψη δόξας. Αλλά σπουδαίος και τρανός όσον αφορά την αγάπη του και το πάθος του για τη μαγειρική. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο περισσότερο ενέδιδε ψυχικά και σωματικά σε αυτήν. Και ανταμειβόταν ολοένα και περισσότερο για την επιμονή του.

Από τον Στέργιο Πουλερέ

Από τα 16 του μέχρι τα 23 στα οποία μπαίνει μέχρι σήμερα δούλευε κάθε χρόνο σε

κάποιο καλό χώρο. Το αστέρι του φαινόταν πως είναι γραμμένο για πολλά. Τα τελευταία χρόνια δε σταματάω να τον αποχαιρετάω λόγω των πολλών ταξιδιών που κάνει εντός κι εκτός Ελλάδος, είτε για επαγγελματικούς σκοπούς είτε για ιδίαν ευχαρίστηση. Προσφάτως τα ταξίδια του γίνονται και για μιαν αγάπη.

Πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται. Ξαφνιάστηκα μεν, αλλά ήταν κάτι που το περίμενα εν ευθέτω χρόνω. Για μια στιγμή σκέφτηκα «μα καλά…τι κάνει; θα ενώσει τα όνειρα του από τόσο νωρίς με άλλη;». Αυτή τη σκέψη έκανα εγώ ο φίλος του με τα τόσα ανολοκλήρωτα ατομικά όνειρα.

Μετά συνειδητοποίησα ότι μιλάμε για τον Αλέξανδρο. Έναν άνθρωπο που εν αντιθέσει με τη σημασία του ονόματος του δεν απωθούσε τους ανθρώπους. Αντιθέτως, τους έτεινε το χέρι με το πιο φωτεινό χαμόγελο. Κι εκείνοι δε γινόταν να μην τον προσέξουν. Σε περιόδους που η ζωή δε χαμογελά σε παιδιά της ηλικίας του, εκείνος πάντα την καλωσόριζε με το πιο ζεστό του χαμόγελο.

Όπως λέει και το τραγούδι «δε μας θέλει η ζωή, μα τη θέλουμε μεις». Αυτό είναι ο Αλέξανδρος: ένα παλικάρι που πάει τη ζωή παραπέρα. Ένας προσεχώς άντρας που ότι ένιωθε, ότι σκεφτόταν, ότι έκανε ήταν για το τώρα και μόνο.

Δεν έκλαψε, δε στενοχωρήθηκε, δε χάρηκε ποτέ για κάτι που εικοτολογικά θα γινόταν ή μη στο επερχόμενο μέλλον. Όλα στο εδώ και τώρα τους. Όσα λεφτά έφταναν στα χέρια του έχαναν την υλική τους υπόσταση και γινόντουσαν εμπειρίες, πολύτιμα αντικείμενα για τη δουλειά του που είχαν έναν συναισθηματικό μανδύα, ταξίδια…

Είχε δεν είχε λεφτά στην τσέπη του το χαμόγελο παρέμενε ακλόνητο. Και αυτό το μετέδιδε στους γύρω του.

Με τον Αλέξανδρο γίναμε φίλοι για τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, αλλά γίναμε αδέρφια για τις στιγμές που δε βρισκόμασταν μαζί. Για τις στιγμές που έμενα να τον βλέπω να απογειώνεται ή να αποπλέει.

Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να βγαίνει εκτός και να τον παρατηρεί…και ταυτόχρονα να παρατηρώ εμένα στο πλάι του.

Με τον Αλέξανδρο είχαμε μια σχέση συμπληρωματική. Τόσα χρόνια είχα πλάσει τα πάντα στο μυαλό μου σε ένα άρτιο θεωρητικό πλαίσιο. Είχα λύσει όλη τη ζωή μέσα στο κεφάλι μου. Εκείνος…

Εκείνος είχε πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά και κάλπαζε. Το πώς είναι κάτι που δεν απαντάται.

Στο άκουσμα του επικείμενου γάμου του επιβεβαίωσα εντός μου όσα είχα δει στις υπερβατικές εξόδους μου σε αυτόν.

Στο μυαλό μου ήρθε η φράση ενός άλλου φίλου που μου έλεγε όταν τον χαλιναγωγούσα βλακωδώς στην επιθυμία του να βρει ένα σπίτι να μείνει μόνος του «κι επειδή έχει κρίση; θα αφήσουμε πίσω τη ζωή μας;»

Το γλυκό αμέσως έδεσε. Δε μπορούμε να αφήσουμε τη ζωή μας να παραμένει στάσιμη ή να οπισθοχωρεί.

Ο Αλέξανδρος είναι ο δικός μου Ζορμπάς. Αυτός ο γελαστός κι εγώ ο γελασμένος. Το εν λόγω τραγούδι περιέγραφε τις δύο ιδιότητες σε ένα σώμα, μια ψυχή. Αυτός ο συνδυασμός είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα.

Το ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο νικημένος το κρίνει ο καθένας κατά το δοκούν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Αλέξανδρος δεν είναι ένας.

Εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες Αλέξανδροι, όχι κατά συνθήκην, αλλά παντός καιρού. Εμένα η ζωή μου τον έφερε από πολύ μικρό και καταφέρνω να πάρω από το «γελαστός» του και να πειράξω λίγο το «γελασμένος» μου.

Κοίταξε δίπλα σου και ίσως να βρεις κάπου έναν Αλέξανδρο…