Το λουκέτο Σαμαρά στην ΕΡΤ γίνεται όπως το δημοψήφισμα του ΓΑΠ

Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας

Έχω την αίσθηση ότι ζούμε τη μέρα της Μαρμότας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως γνωστόν. Αν δε, συνηγορεί και ο καιρός, τότε εύκολα μπερδεύεις και τις εποχές. Αντί για καλοκαίρι και Ιούνιο του 2013, η πολιτική ατμόσφαιρα μυρίζει μέρες Νοέμβρη του 2011. Τότε που Πρωθυπουργός ήταν ακόμη ο Γιώργος Παπανδρέου,

έπαιζε το περίφημο δημοψήφισμα, ήρθαν οι Κάννες, οι απειλές για πτώση της κυβέρνησης, οι διερευνητικές εντολές, οι συσκέψεις των αρχηγών υπό τον Παπούλια, τα ονόματα υποψηφίων Πρωθυπουργών, ο Παπαδήμος.

Οι αναλογίες είναι τόσο ίδιες…

Το «ρεσάλτο» Σαμαρά στην ΕΡΤ ήταν ένα απονενοημένο διάβημα, αντίστοιχο με εκείνο του συμφοιτητή του στο Άμχερστ με το δημοψήφισμα. Και οι δύο το είχαν σκεφτεί καλά, δεν ήταν μια κίνηση εν θερμώ. Και οι δύο κινήθηκαν όχι μόνο με βάση το πολιτικό τους ένστικτο, αλλά και τις δημοσκοπήσεις. Και οι δύο υποτίμησαν την δυναμική των αντιδράσεων. Και οι δύο υπερτίμησαν την απήχηση τους στον κόσμο. Ο Γιώργος δεν ήταν Ανδρέας, ο Σαμαράς δεν ήταν Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε στην ρητορική του επί χρόνια την λογική του δημοψηφίσματος. Δεν τόλμησε ή δεν είχε το χρόνο να το πράξει το 2010, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, αλλά το καλοκαίρι του 2011 έβαλε τον Καστανίδη να του ετοιμάσει το σχετικό νομοσχέδιο. Και το Νοέμβρη, το ανέσυρε από την φαρέτρα του, ως ύστατο πολιτικό χαρτί. Κάποιοι συνεργάτες του, μιλούσαν για «μεγαλειώδη κλασική παπανδρεϊκή» κίνηση, που κατάφερε να αιφνιδιάσει όλους, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, αλλά και τους Ευρωπαίους. Υποτίμησαν τις αντιδράσεις και την δυναμική της κυβέρνησης. Μετά, ήρθε η σφαλιάρα των Καννών από Σαρκοζύ-Μέρκελ, η δήλωση-μαχαιριά Βενιζέλου στις 5 τα χαράματα μόλις το Εμπραέρ πατούσε στο Ελ Βενιζέλος, το προνουντσιαμέντο των βουλευτών που απειλούσαν να άρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση και η τελική του υποχώρηση: Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με το πιστόλι στον κρόταφο και παρέδωσε την Πρωθυπουργία. Αν προχωρούσε με το δημοψήφισμα θα κέρδιζε; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αλλά θα έφευγε με το κεφάλι ψηλά

Ο Σαμαράς είχε επίσης στη ρητορική του τις μεταρρυθμίσεις και τις συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών. Δεν τόλμησε να το πράξει ένα χρόνο τώρα, από τότε που πήρε την εντολή σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης.

Σε μια ανύποπτη (;) στιγμή, επιχείρησε το «κόλπο γκρόσσο», κλείνοντας εν μία νυκτί την ΕΡΤ. Αιφνιδίασε όλους, εντός και εκτός Ελλάδας. Κάποιοι τον αποθέωσαν, μιλώντας για μεγάλη κίνηση, που θα του έδινε τον επίζηλο τίτλο του μεταρρυθμιστή, χάρη στον οποίο θα σάρωνε το χώρο του κέντρου, εξαερώνοντας ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Και σ’ αυτή την περίπτωση, υποτιμήθηκαν οι αντιδράσεις. Όχι μόνο των εργαζόμενων, αλλά του κόσμου. Το «μαύρο» στην οθόνη, στα τρία πρώτα μπουτόν του τηλεκοντρόλ, θάμπωσε την πατίνα της κίνησης Σαμαρά. Μετά ήρθαν τα χαστούκια από Ευρωπαίους, από τον διεθνή Τύπο, από τις δημοσκοπήσεις και από τους παραπεταμένους κυβερνητικούς εταίρους. Το Μαξίμου μετά το μούδιασμα άρχισε να ρίχνει νερό στο κρασί του και ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ξεκίνησαν να βγάζουν γλώσσα στον μέχρι πρότινος πανίσχυρο Πρωθυπουργό, απειλώντας να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους.

Όπως το Νοέμβριο του 2011, έτσι και σήμερα, άρχισε η συζήτηση για «άλλη κυβέρνηση». Μια συζήτηση που – για την ακρίβεια – είχε ξεκινήσει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς τον Ιούνιο του 2011. Τότε ο Παπανδρέου σε μια άσκεφτη και θεσμικά ανεπίτρεπτη, κίνηση, είχε δηλώσει παραίτηση από … τηλεφώνου στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Πάμε σε σχηματισμό κυβέρνησης αλλά με άλλον Πρωθυπουργό» ήταν η πρόταση Σαμαρά. Και ο Παπανδρέου, τρομαγμένος από τις αντιδράσεις του κόσμου που – εκείνη την περίοδο – ήταν στα κάγκελα – έσπευσε να δηλώσει ανοικτός στην προοπτική αυτή. Αν μάλιστα, ο Σαμαράς δεν πλειοδοτούσε, ζητώντας στη νέα αυτή κυβέρνηση να υπάρχουν τρία μόνο θέματα ως ατζέντα, ένα εκ των οποίων η… αλλαγή του νόμου Ραγκούση για το μεταναστευτικό, ίσως ο Παπαδήμος να ήταν από τότε Πρωθυπουργός. Τον Ιούνιο η συζήτηση λοιπόν έκλεισε, μόνο και μόνο για να επανέλθει τον Νοέμβριο, για τα καλά.

Ο Παπανδρέου υπό την πίεση ανατροπής του, δέχθηκε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και σε αντάλλαγμα να φύγει από Πρωθυπουργός. Οι δραματικές πολύωρες συσκέψεις στο προεδρικό μέγαρο ανέδειξαν τελικά τον Λουκά Παπαδήμο ως επικεφαλής κυβέρνησης ειδικού σκοπού.

Σήμερα, η ίδια συζήτηση έχει τρομοκρατήσει το Μαξίμου. Το σενάριο που έριξαν ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (αλλά και ορισμένοι βουλευτές της ΝΔ) είναι ταυτόσημο: Συνεχίζει η κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αλλά με άλλον Πρωθυπουργό. Δεδομένου δε ότι κανείς από τους παρόντες βουλευτές δεν θέλει εκλογές, γιατί κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα ξαναβγεί, η προοπτική μικρής παράτασης της κυβερνητικής θητείας, τους φαντάζει ελκυστική. Άσε που οι «καραμανλικοί» βουλευτές της ΝΔ δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να φύγει ο Σαμαράς…

Και σήμερα ακούγονται, πάλι, στα πηγαδάκια της Βουλής, τα ίδια ονόματα με τότε: Παπαδήμος, Αβραμόπουλος, Κακλαμάνης, Πικραμμένος.

Όχι, Φίλιππος Πετσάλνικος ή Έλσα Παπαδημητρίου αυτή τη φορά δεν «παίζουν».

Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι η Ιστορία, όχι μόνο επαναλαμβάνεται, αλλά και τιμωρεί, αν δεν την έχεις αναλύσει σωστά. Μένει απλώς να αποδειχθεί στην πράξη.