Θέατρο σκιών

Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά όσο φάνηκε χθες, τότε γιατί τσακώνονταν επί μία εβδομάδα;

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Γιατί δημιουργήθηκε μια κυβερνητική κρίση που παρ’ ολίγον να εξελιχθεί σε πολιτική αποσταθεροποίηση;

Αν με ρωτήσετε να απαντήσω με το χέρι στην καρδιά, θα απαντήσω ειλικρινά: δεν ξέρω!..

Ή μάλλον ξέρω, αλλά προτιμώ να το προσπεράσω.

Διότι η πραγματική υπόσταση αυτής της (πραγματικής ή υποτιθέμενης) σύγκρουσης είναι και απλή και ταπεινή.

Ενας Πρωθυπουργός που θέλει να δείχνει Πρωθυπουργός και δύο πολιτικοί αρχηγοί που πρέπει να δείχνουν

Δεν υποτιμώ τις πολιτικές ή κομματικές ανάγκες των μεν και των δε. Αμφισβητώ την ουσιαστική σημασία τους.

Διότι έχω μάθει με τα χρόνια ότι οι ανάγκες των πολιτικών (τουλάχιστον των ελλήνων…) δεν ανταποκρίνονται σε αντικειμενικές πραγματικότητες της κοινωνίας ή της χώρας.

Προκύπτουν συνήθως από τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις και τις προσμονές και τις εκδουλεύσεις και τις προσδοκίες ενός στενού κύκλου ανθρώπων που περιβάλλει σχεδόν κατά παράδοση έναν πολιτικό αρχηγό.

Το αποτέλεσμα είναι ότι (επίσης κατά παράδοση…) ο κύκλος καθιστά τον αρχηγό όμηρο μιας στρεβλής και ανυπόστατης υποκειμενικής πραγματικότητας.

Οι ίδιοι άνθρωποι έσπρωξαν τον Σαμαρά στο λάθος με την ΕΡΤ. Οι ίδιοι άνθρωποι έβαλαν χθες τον Τσίπρα να φωνάζει ανοησίες στην Πλατεία Συντάγματος.

Οι ίδιοι άνθρωποι φιλοδοξούν στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΔΗΜΑΡ να υποδύονται την αντιπολίτευση - εκ του ασφαλούς, προφανώς…

Το πρόβλημα είναι όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν κι εξελίσσονται σε προφανή αναντιστοιχία με τα πραγματικά δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας και με τις αληθινές προσδοκίες του ελληνικού λαού.

Θέατρο σκιών, θα μου πείτε. Προφανώς.

Μόνο σε κάποιο έργο του θεάτρου σκιών θα μπορούσαμε να συζητούμε σοβαρά αν η Ελλάδα θα πάει εκλογές επειδή έπεσε «μαύρο» στην ΕΡΤ.

Και μόνο σε θέατρο σκιών θα μπορούσαν τρία κόμματα να κρυφτούν πίσω από μια δικαστική απόφαση για να σηκώσουν στην πλάτη τους έναν αυτονόητο και επιβεβλημένο συμβιβασμό.

Τουλάχιστον συνέβη. Κι αν δεν στραβώσουν ξανά τα πράγματα από κάποια απρόβλεπτη ή ακατανόητη ανοησία, η συμπολίτευση θα οδηγηθεί στον μόνο δρόμο που μπορεί να βαδίσει: τον δρόμο της συναίνεσης, της συνεννόησης και του διαρκούς συμβιβασμού.

Εχω κουραστεί να το γράφω: και οι τρεις κάθονται στο ίδιο κλαδί. Μαζί θα επιβιώσουν ή μαζί θα τσακιστούν.

Αν το καταλάβαιναν, αν το συνειδητοποιούσαν κι αν το ενσωμάτωναν στις συμπεριφορές τους, δεν είναι βέβαιο ότι θα γινόταν ξαφνικά ξαστεριά.

Είναι βέβαιο όμως ότι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Και λιγότερες να τσακιστούν!

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ (18/06/2013)