Συμπράξεις

Κακά τα ψέματα. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα ήταν πάντα συνυφασμένη με τα ακίνητα. Ισως και γιατί λίγο ο ήλιος, λίγο η θάλασσα και περισσότερο η γεωγραφία, η χώρα αποτελεί από μόνη της ένα πολύ καλό οικόπεδο.

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Από την άποψη αυτή, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η προσπάθεια της Εκκλησίας της Ελλάδος να συνδράμει στην οικονομική κρίση εκφράστηκε με τη σύσταση μιας Ανώνυμης Εταιρείας Αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας. Τη δημοσιοποίησαν χθες ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς

Στα προηγούμενα συγκρουσιακά χρόνια η βασική θεματική στο πεδίο συνύπαρξης Εκκλησίας και Κράτους ήταν ο χωρισμός τους. Ηταν μια προοδευτική υπεραντίδραση στον υπερσυντηρητισμό που είχαν απελευθερώσει τα χρόνια Χριστόδουλου. Ωστόσο η ήπια προσωπικότητα του Ιερώνυμου και η ισοπέδωση του τοπίου από την κρίση τα άλλαξαν όλα. Εκεί που η Εκκλησία ήταν ακόμη μία φούσκα, τώρα είναι ένας ακόμη σκληρά δοκιμαζόμενος οργανισμός - άδεια τα παγκάρια - που προσπαθεί να βοηθήσει όσο μπορεί. Αλλωστε, η κρίση - πάλι - έχει αλλάξει τα δεδομένα της φιλανθρωπίας. Με ανεργία που πλησιάζει το 30% είναι η μικροαστική και μεσαία τάξη που έχει βρεθεί στην ανέχεια. Και βλέπει την Εκκλησία - με τα συσσίτια και τις άλλες παροχές - ως φάρο μέσα στο σκοτάδι.

Κάπως έτσι, με τον Ιερώνυμο να σπρώχνει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα, πήγαμε από τη σύγκρουση και τον χωρισμό στη σύμπραξη. Η σύμπραξη Κράτους και Εκκλησίας για την εκμετάλλευση της περιουσίας της δεύτερης είναι στην πραγματικότητα έκφραση ενός νέου μοντέλου. Και αυτό διότι οι πρόσοδοι θα πάνε στους ασθενεστέρους. Με τον ίδιο τρόπο που, στο πρότυπο της Νορβηγίας, τα έσοδα από την ενέργεια πάνε σε ένα ταμείο αλληλεγγύης γενεών για το Συνταξιοδοτικό. Είναι οι υβριδικές μορφές ενός προχωρημένου, εκπολιτισμένου καπιταλισμού που επιχειρεί να επανακυκλοφορήσει το χρήμα με τρόπο που να απαλύνει ανισότητες.

Όλα αυτά αποτελούν ασφαλώς μια θετική εξέλιξη. Και δείχνουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ο Ιερώνυμος έχει ένα ενδιαφέρον προφίλ. Περισσότερο έλκει παρά ωθεί ως χαρακτήρας. Το αποτέλεσμα είναι μια Εκκλησία-μαγνήτης, πολύ περισσότερο από μια Εκκλησία που διαρκώς επεκτείνεται και καταλαμβάνει χώρο σε έναν θεσμικό ιμπεριαλισμό που δεν έχει τελικά καμία σχέση με τον πραγματικό ρόλο της. Από την άποψη αυτή, το πιο ενδιαφέρον ερώτημα αφορά την κληρονομιά του Ιερώνυμου. Θα είναι αυτός ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος που θα έχει τη δραστικότερη επενέργεια επάνω στη λειτουργία της; Και όλα αυτά χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, χωρίς ανέκδοτα, χωρίς ξεσπάσματα και χωρίς ακραίες θέσεις και κινήσεις;

Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι όλα αυτά θα τα διαπιστώσουμε εξετάζοντας την αλλαγή του θεσμικού ρόλου της Εκκλησίας μόνο. Διότι ο Ιερώνυμος δεν είναι Αρχιεπίσκοπος του προσκηνίου, δεν έχει τον ναρκισσισμό της παρουσίας. Με άλλα λόγια, δεν είναι ένας ακόμη πολιτικός του Θεού με ράσα, αλλά μια μειλίχια φυσιογνωμία που ξέρει ότι η φιλευσπλαχνία περνάει από την ταπεινοσύνη.

Το διαβάσαμε στο tanea.gr