Ποτήρια

ΤΟ ποτήρι δεν είναι μισογεμάτο. Ούτε μισοάδειο. Αντιθέτως, έχουμε «άσπρο πάτο». Με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για ευχή που εκφράζεται από μια παρέα που πίνει τα ούζα της σε κάποιο νησί του αιώνιου ελληνικού καλοκαιριού. «Ασπρο πάτο» έχουμε ύστερα από πέντε χρόνια ύφεσης και τέσσερα Μνημονίου. Το ποτήρι δεν έχει τίποτε άλλο μέσα. Μόνο να σπάσει μπορεί αν πεταχτεί κάτω.

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

ΑΥΤΗ είναι η πραγματικότητα πίσω από τη δημόσια παραδοχή της Κριστίν Λαγκάρντ, «όχι νέα

οριζόντια μέτρα στην Ελλάδα». Η κυρία του ΔΝΤ - συχνή τηλεφωνική συνομιλήτρια του Πρωθυπουργού πολύ πριν τον δει στις ΗΠΑ - έχει εικόνα για την κατάσταση. Κάτι που εξηγεί την τοποθέτησή της. Τοποθέτηση που δεν είναι άσχετη με την ισχυρή επιρροή των Αμερικανών στο Ταμείο - έστω κι αν βρίσκονται πίσω από τη βιτρίνα. Η παραδοχή, για να μην μακρηγορούμε, είναι διπλή: όχι άλλα μέτρα και ψαλίδι στο υπολειπόμενο χρέος της Ελλάδας. Το δεύτερο θα το συζητήσει και το Eurogroup αφού κλειδωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά οι αντιλήψεις Βερολίνου και ΔΝΤ δεν είναι ταυτόσημες. Οι Γερμανοί δεν θέλουν κούρεμα, αν μπαίνουν σε κουβέντα για κάτι είναι για «άπλωμα». Δηλαδή, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων. Κάτι που γίνεται με διάφορα τεχνικά κόλπα όπως το περίφημο perpetuity, μια κεϊνσιανή πατέντα που εφήρμοσε η Βρετανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το χρέος οφείλεται στο διηνεκές με την οφειλέτρια χώρα να πληρώνει κουπόνια.

ΟΛΑ αυτά προδιαγράφουν ένα νέο γύρο αντιπαράθεσης ελεφάντων. Δηλαδή, μια νέα αναμέτρηση ΔΝΤ - Βερολίνου - στην πραγματικότητα: Ουάσιγκτον - Βερολίνου - για την Ελλάδα ή, μάλλον, για το χρέος. Είναι μια κουβέντα με ευρύτερη σημασία όπως είναι φανερό. Επιτυχημένη δικηγόρος στην ονομαστή φίρμα Baker McKenzie πριν μπει στην πολιτική, η Λαγκάρντ ξέρει πώς να διαπραγματευθεί. Αυτονοήτως, η κυβέρνηση θα ήθελε να μην τραβήξουν όλα αυτά πολύ. Κυρίως γιατί υπάρχει η πίεση του πολιτικού χρονοδιαγράμματος ευρωεκλογών και εκλογών για την Αυτοδιοίκηση. Και διότι το σχήμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη από ανάσα. Φυσικά, ως τέλος της λιτότητας μπορεί να βαφτιστεί ένα κύμα διαρθρωτικών και άλλων παρεμβάσεων, καθώς και διάφορα φορολογικά τρικ. Και εκεί είναι ο κίνδυνος πολιτικά: το να βαφτίζεις το ψάρι κρέας, δεν σημαίνει ότι αυτό χωνεύεται πολιτικά. Δηλαδή, ότι η κοινή γνώμη δεν θα καταλάβει τι γίνεται.

ΚΑΠΟΥ εδώ αρχίζουν άλλα ερωτήματα. Θέλει ο ξένος παράγων να βοηθήσει την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου; Ή θέλει απλώς να την κρατήσει ζωντανή όσο χρειάζεται για να δέσει έτσι την Ελλάδα ώστε να μην έχει σημασία ποιος είναι στην κυβέρνηση; Αραγε, το «όχι άλλα οριζόντια μέτρα» θα σημαίνει ότι θα υπάρξουν και βοήθειες για ανάπτυξη; Ή θα προκύψει αυτή τεχνικά χωρίς να πέσει η ανεργία; Δεν είναι εντελώς σίγουρο ότι η υψηλόσωμη Κριστίν έχει τις απαντήσεις. Ή ότι αυτές έχουν ακόμη δοθεί. Περισσότερο παρά ποτέ στην Ιστορία της, η Ελλάδα είναι το αμόνι πάνω στο οποίο σφυρηλατούνται οι οικονομικές πολιτικές του 21ου αιώνα.

Το διαβάσαμε στο tanea.gr