Πόσο «σαμαρικός» είναι ο Αντώνης Σαμαράς;

Γράφει ο Γιάννης Καραμαγκάλης

Ένα φαινομενικά ανούσιο ερώτημα , που ουσιαστικά έχει πολύ μεγάλη σημασία. Είναι ο αρχηγός της νέας Δημοκρατίας τηρητής του δόγματος του εαυτού του; Η γρήγορη απάντηση είναι «ναι», η υποψιασμένη είναι «όχι» και η σκεπτόμενη είναι … «υπό προϋποθέσεις».

Η πρώτη και ουσιαστικότερη προϋπόθεση που πρέπει να εξεταστεί είναι εκείνη της εσωκομματικής στρατηγικής του κ. Σαμαρά. Οι Κασσάνδρες που τον ήθελαν να ιδρύει νέο κόμμα αναβιώνοντας το καραμανλικό όραμα της «μεγάλης

κεντροδεξιάς» ,φαίνεται πως διαψεύδονται, με τον Μεσσήνιο να ακολουθεί μία ανέλπιστη πολιτική κατευνασμού έσωθεν της Νέας Δημοκρατίας. Στο εν λόγω πεδίο ο Σαμαράς μόνο σαμαρικός δεν είναι. Ο άλλοτε ρηξικέλευθος πολιτικός, εκείνος που δεσμεύτηκε για ριζική αλλαγή στη Ν.Δ όταν εξελέγη πρόεδρος πριν 3 χρόνια, με πλήρη ρήξη με καθετί το παλαιοκομματικό και γκρέμισμα των τζακιών, μόνο αυτά δεν κατάφερε. Αν και το τελευταίο το επιχείρησε, δεν το τήρησε, για λόγους εκλογικούς. Επιπλέον, είναι ο ίδιος που στη νευραλγική θέση του Γενικού Γραμματέα της Ν.Δ προορίζει τον άλλοτε Γραμματέα της ΟΝΝΕΔ Γιώργο Παπαμίκο. Φαίνεται λοιπόν πως τα πολλά λόγια ήταν , είναι και θα είναι φτώχεια για τον κ. Σαμαρά, τουλάχιστον εσωκομματικά. Προσπαθεί να προσαρμόσει την αναβίωση της μεγάλης κεντροδεξιάς μέσω της «νέας Νέας Δημοκρατίας», ή απλά η αλλαγή ταυτότητας και πορείας για τον ίδιο, είναι αποτέλεσμα πολύ ισχυρών εσωτερικών πιέσεων και αδυναμίας του να επιβληθεί; Εύλογα ερωτήματα που ίσως απαντηθούν στο επικείμενο συνέδριο.

Η δεύτερη σημαντικότερη πτυχή του σαμαρισμού ως συστήματος πολιτικών πεποιθήσεων εντοπίζεται στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάση πως ο κ.Σαμαράς καταδικάσθηκε σε δεκαετή απομονωτισμό για τις επιλογές του στην εξωτερική πολιτική, γεγονός που μετά την επάνοδο του στο προσκήνιο και μάλιστα σε ηγετικό πόστο , έπρεπε νομοτελειακά να ξεσπάσει σε ένα στρατηγικό-σαμαρικό βάθος στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Με τις ευλογίες του χαρισματικού Χρύσανθου Λαζαρίδη, κάτι τέτοιο έμοιαζε όχι απλά ρεαλιστικό, αλλά σχεδόν βέβαιο. Ωστόσο για άλλη μια φορά , οι βεβαιότητες γκρεμίστηκαν. Όχι μόνο ο σαμαρικός-και κατά πολλούς ο εκ Λαζαρίδη γεννηθείς- πατριωτισμός δεν έλαβε χώρα, όχι μόνο δεν τοποθέτησε άτομα του στενού πολιτικού του κύκλου σε θέσεις κλειδιά της διπλωματίας, της γραφειοκρατίας και της ηγεσίας στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά διατήρησε την παλιά κακή συνταγή της μετριοπάθειας. Οι εξόχως σαμαρικές προεκλογικές διακηρύξεις περί Α.Ο.Ζ και επαναδιαπραγμάτευσης ουδέποτε πραγματώθηκαν. Η εξωτερική πολιτική, συνδεόμενη άρρηκτα με την έξοδο από την κρίση και την ενεργητική διπλωματία και διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, ήταν ίσως το ισχυρότερο προεκλογικό χαρτί του κ. Σαμαρά.

Δεν τίθεται ζήτημα απάτης, αλλά ατολμίας. Μπορούσε να εφαρμόσει όχι μόνο την προγραμματική του ατζέντα αλλά και τις ιδέες για τις οποίες κατηγορήθηκε, σε μία περίοδο όπου ο αέρας φυσούσε ευνοϊκά για εκείνον. Γιατί δεν το έκανε; Ίσως από φόβο, αλλά κατά κύριο λόγο, λόγω αλλαγή πλεύσης. Mε αυτούς τους όρους ο Σαμαράς δεν είναι πλέον «σαμαρικός» εκ πεποιθήσεως.