Ποιους και γιατί τους ξεβράζει το Ποτάμι…

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη φαίνεται να βρίσκει «κοίτη» στην ελληνική κοινωνία, παρά το γεγονός πως οι λαϊκιστές κυρίως το κατηγορούν για λαϊκισμό, οι αριστεροί για φιλελευθερισμό και οι φιλελεύθεροι σαν αριστερισμό.

Γράφει ο Κώστας Στούπας

Επαναλαμβάνω όπως και πριν 15 μέρες στο άρθρο «Ποιοι φοβούνται το Ποτάμι» πως, το μήνυμα που φέρνει το Ποτάμι δεν αφορά τόσο αν το νερό που κατεβάζει είναι περισσότερο «θολό» από αυτό των άλλων κομμάτων, αλλά κυρίως τη δίψα της ελληνικής κοινωνίας για νέα πρόσωπα

και φρέσκες ιδέες.

Το μήνυμα που έφερε η εμφάνιση του Ποταμού και η εκτόξευση στις δημοσκοπήσεις είναι πως και αύριο το πρωί αν εξαφανιστεί, θα αναβλύσουν καινούργιοι παρόμοιοι σχηματισμοί, γιατί όλοι πλέον διαβάζουν στις εξελίξεις την ανάγκη της κοινωνίας να αλλάξει σελίδα.

Κατά «το μέσο είναι το μήνυμα» στην προκειμένη περίπτωση το μήνυμα είναι η αποδοχή που βρίσκει το καινούργιο. Μέχρι την εμφάνιση του Ποταμού, το μόνο νέο που είχε αναδείξει αυτή η κρίση στην πολιτική σκηνή, ήταν η Χρυσή Αυγή και μέσω του ΣΥΡΙΖΑ η ανάδειξη της παλαβής αριστεράς των μαοϊκών-σταλινικών στον αφρό των εξελίξεων. Δηλαδή, είχε αναδείξει σε πρωταγωνιστές τους χειρότερους εφιάλτες του ναζισμού και του κομμουνισμού.

Ο ψυχολογικός κύκλος της κρίσης

Στην αρχή αυτής της κρίσης επικράτησε ο αιφνιδιασμός. Κανείς δεν πίστευε πως η Ελλάδα χρεοκόπησε και αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ. Ήταν η εποχή της άρνησης και περίοδος που ένας πολιτικός διάτων(όπως αποδεικνύεται σήμερα) αστήρ της κρίσης υποστήριζε: Είναι μύθος η χρεοκοπία.

Μετά την άρνηση ακολούθησε ο θυμός. Ήταν η εποχή της Πλατείας Συντάγματος και της μούτζας όπου επωάστηκαν τα μαύρα, κόκκινα κλπ αυγά του φιδιού.

Μετά ήρθαν οι εκλογές του 2012 και ο άλογος θυμός μπήκε στην κάλπη και από εκεί στη Βουλή.

Μετά το θυμό ακολουθεί το συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης και το παζάρι με την πραγματικότητα.

Μετά η κατάθλιψη και έσχατη η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως αφετηρίας για επανεκκίνηση. Κάπως έτσι περιγράφει την φάση ενός ψυχολογικού κύκλου το μοντέλο Kubler-Ross.

Χρυσή Αυγή, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και τώρα Ποτάμι και πάει λέγοντας ήταν οι πολιτικές αξιοσημείωτες απαντήσεις αυτών των διακυμάνσεων...

Από την πρώτη ομάδα νέα πρόσωπα στη σκηνή έφερε η ΧΑ, ενώ οι υπόλοιπες αφορούσαν την ανακύκλωση παλιών προσώπων που έφεραν μερίδιο ευθύνης για την κρίση και προσπαθούσαν να αποποιηθούν, να επωφεληθούν και να επιβιώσουν πολιτικά και επαγγελματικά.

Το Ποτάμι είναι η τελευταία νέα εμφάνιση και ορίζει την φάση που η κοινωνία εγκαταλείπει την περίοδο του άλογου θυμού που ενδύθηκε ιδεολογικά σχήματα του παρελθόντος και φιλοδοξεί να αντικαταστήσει το πολιτικό σκηνικό που χρεοκόπησε με νέες συνθέσεις.

Το πιθανότερο είναι πως σύντομα θα προκύψουν νέα Ποτάμια και από το χώρο της κεντροδεξιάς, με νέα πρόσωπα, άλλες αντιλήψεις χωρίς τις πελατειακές δεσμεύσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Κυρίως όμως χωρίς τους ανεπάγγελτους πολιτικούς που γεννήθηκαν στους κομματικούς σωλήνες της μεταπολίτευσης.

Το νέο δίπολο ή τρίπολο...

Σε κάθε εποχή οι κοινωνίες ισορροπούν και προχωρούν μέσω της ταλάντωσης μεταξύ ενός διπόλου συντηρητικών και προοδευτικών ιδεών. Αμφότερες είναι το ίδιο χρήσιμες. Απλός ο συρμός κάθε εποχής κάνει τις μεν ή τις δε περισσότερο προσφιλείς.

Αριστοκρατικοί, δημοκράτες, γιακωβίνοι, γιρονδίνοι, μοναρχικοί, φιλελεύθεροι, δεξιοί, αριστεροί αποτελούν τις δυο εναλλασσόμενες όψεις του ίδιου νομίσματος σε κάθε εποχή.

Μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα το δίπολο ήταν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.

Οι όροι αριστερά και δεξιά σήμερα είναι κενοί περιεχομένου, κούφιες λέξεις. Αποτελούν το άλλοθι για να συνεχίζουν να κάνουν καριέρα στην πολιτική οίτινες από τη μια και την άλλη πλευρά.

Το δίπολο αυτό φαίνεται να φτάνει στο τέλος του. Όπως έφτασε στο τέλος του παλιότερα το δίπολο μοναρχικών και φιλελευθέρων.

Εξ ου και ο πανικός που προκάλεσε η φράση του κ. Θεοδωράκη πως το Ποτάμι «κλέβει» ιδέες από αριστερά και φιλελευθερισμό.

Για να καταλάβουμε σήμερα τι κόμματα χρειαζόμαστε κι εμείς και οι υπόλοιπες χώρες της Δύσης, πρέπει να εντοπίσουμε ποια είναι τα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η τεχνολογία έχει φτάσει εδώ που είναι και θα συνεχίσει να εξελίσσεται. Οι άνθρωποι ενημερώνονται τάχιστα σε όλο τον πλανήτη και μπορούν επίσης να αναπτύσσουν δραστηριότητες σε όλο τον πλανήτη. Μπορούν να μένουν στη Σαντορίνη ή τα νησιά Ανταμάν και να εργάζονται στην Φρανκφούρτη ή της Νέας Υόρκης. Μπορούν να αγοράζουν και να πωλούν προϊόντα μέσω διαδικτύου παντού όπου εξαπλώνεται αυτό. Η μόλυνση του περιβάλλοντος δεν σταματά σε εθνικά σύνορα. Οι δορυφόροι όλων ίπτανται πάνω από τα κεφάλια όλων.

Υπό τη σκιά αυτών των δεδομένων μερικά από τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι:

Η ισχυρή μεταναστευτική πίεση στις χώρες της Δύσης.Η δημογραφική γήρανση τω χωρών της Δύσης.Η βόμβα του ασφαλιστικού συστήματος λόγω δημογραφικής γήρανσης.Ο ανταγωνισμός με άλλες 200 χώρες για την προσέλκυση επενδύσεων.Ο φορολογικός ανταγωνισμός που δεχόμαστε από γειτονικές χώρες.Ο ανταγωνισμός που δεχόμαστε από χώρες φθηνού εργατικού κόστους.

Η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος στη χώρα και την Ευρώπη έτσι ώστε οι αποταμιευτές να νιώθουν ασφαλείς και ο κλάδος να λειτουργήσει σαν αναπτυξιακός μοχλός. (Ποιος θα καταθέσει τα χρήματα σε μια εθνικοποιημένη τράπεζα την οποία διοικεί κάποιος αφισσορυπαντής του κ. Λαφαζάνη;)

Η αλλαγή της νοοτροπίας ενός λαού που έχει εθιστεί πως η καλύτερη λύση για το μέλλον είναι μια αργομισθία στο δημόσιο.

Η αλλαγή της νοοτροπίας των επιχειρηματιών οι οποίοι έχουν συνηθίσει πως το κλειδί της επιτυχίας είναι στα λαδώματα δημοσίων υπαλλήλων και τα «κονέ» με πολιτικά πρόσωπα...

Δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές λύσεις για παραπάνω προβλήματα γιατί οι απαντήσεις που δίνουν οι αριστεροί και δεξιοί του παρόντος πολιτικού συστήματος μοιάζουν με δυο σταγόνες νερό. Αφορούν το παρελθόν του τελευταίου ψυχρού πολέμου και την διεθνή οικονομία των ελεγχόμενων ισοτιμιών που χρεοκόπησε στα στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Ενώ τα σύνορα της χώρας πιέζονται από την μετακίνηση φτωχών μεταναστών, τα παιδιά μας αποτελούν ήδη αυτό που ονομάζεται σύγχρονοι νομάδες που μετακινούνται ή δεν μετακινούνται και εργάζονται, διασκεδάζουν, εκπαιδεύονται σε πολλές γλώσσες, διαφορετικούς πολιτισμούς και περιοχές του πλανήτη. Όλα αυτά απαιτούν νέες μορφές πολιτικής έκφρασης. Ούτε ο Στρατούλης, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Κουτσούμπας, ούτε ο Παυλόπουλος με τον Πολύδωρα με το υπόλοιπο θέατρο σκιών αποτελούν υποκείμενα αυτής της έκφρασης.

Οι παραπάνω τεκτονικές αλλαγές προσδίδουν θολερότητα και αντιφατικότητα στο Ποτάμι αλλά και τις άλλες νέες ανάλογες κινήσεις που θα ακολουθήσουν.

Κατ’ αυτήν την έννοια το Ποτάμι φαίνεται να λειτουργεί σαν καταλύτης και είναι θέμα χρόνου να εμφανιστεί και ένα Ποτάμι από το χώρο που με τα σημερινά δεδομένα ορίζεται σαν κεντροδεξιά. Όσο λιγότερα πρόσωπα από αυτά που διέπρεψαν δια της πελατειακής παρουσίας και της πολιτικής απουσίας του διαθέτει τόσο πιο γρήγορα θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Καθώς η οργή υποχωρεί, το κέντρο του πολιτικού συστήματος ανακτά βαρύτητα εκ νέου με νέα δεδομένα.

Η Ελλάδα αλλάζει, προς το καλό αυτή τη φορά...

Οι απαραίτητες θεωρίες συνωμοσίας

Ο βαθμός οπισθοδρομικότητας και η αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από την αριστερά κυρίως μετριέται μεν την ευκολία που αποδέχεται τις θεωρίες συνωμοσίας. Το ΚΚ αποτελεί εδώ και δεκαετίες τρανή απόδειξη. Το ίδιο επαναλαμβάνεται και με το ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε τι που δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το στενό ιδεολογικό οπλοστάσιο το αποδίδουν σε αποτέλεσμα διεργασιών σκοτεινών δυνάμεων.

Κατ’ αυτή την έννοια το Ποτάμι προσπαθούν να το αποδώσουν σε πρόσχημα παρέμβασης του μιντιακού και επιχειρηματικού κατεστημένου.

Το εγχώριο κρατικό μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο αν είχε σχέδιο και στρατηγική η χώρα δεν θα είχε φτάσει εκεί που είναι. Δυο φορές προσπάθησε να επηρεάσει την ανάδειξη ηγεσίας στα δυο μεγάλα κόμματα, το μόνο που πέτυχε είναι να αναδειχτούν οι αντίπαλοι.

Εξάλλου το ίδιο βρίσκεται σε αποδρομή ισχύος και αυτό που προσπαθεί είναι να περισώσει και όχι να επιβάλει.

Το διαβάσαμε στο capital.gr