Πίσω στο ντιβάνι

Με την νταουνίλα να κόβει βόλτες στην ελληνική ατμόσφαιρα και με τους περισσότερους να είναι ένα βήμα πριν αρχίσουν να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, αποφάσισα να ξαναξαπλώσω στον καναπέ του ψυχολόγου, αναλογιζόμενος τις μαλακίες που έχω κάνει.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Τι μαλακίες έχω κάνει στη ζωή μου δεν λέγεται… Ένα κάρο. Και εκείνη η  εξομολόγηση θες, ψυχοθεραπεία θες, αυτομαστίγωμα θες, στο Nitro

τον περασμένο Ιούνιο, μην νομίζεις ότι ήταν τίποτα. Ένας δείγμα δωρεάν, κάτι σαν προϊόν γνωριμίας απλώς για να μπεις στο νόημα. Τέλος πάντων, το καλό ήταν ότι εκείνη η ιστορία στο ντιβάνι του γιατρού με τίτλο «Ήμουν και εγώ μαλάκας» είχε μέσα της κομμάτια αυτοκριτικής. Έστω και καθυστερημένα. Είναι κάτι. Ειδικά στις μέρες μας. Περιμένουμε όλοι μια αλλαγή, μια βελτίωση, όμως βλέπω δεξιά και αριστερά λίγους να είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν πραγματικά. Να δουν τα δικά τους λάθη. Είμαστε εξαιρετικοί, ως λαός, στο να ανακαλύπτουμε τα λάθη και τις αστοχίες των γύρω μας, αλλά οι ίδιοι ζούμε στο μισοσκόταδο της «τελειότητάς» μας. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, σήμερα να αναδημοσιεύσω κάποια σημεία εκείνης της εξομολόγησης –αυτά που αγάπησα περισσότερο- με την ελπίδα ότι οι καλύτερες μέρες σε δύο, πέντε, δέκα χρόνια, θα μας βρουν όλους διαφορετικούς. Θεραπευμένους από πάσα νόσο και πάσα –ναι, ναι- του παρελθόντος…

* «Έχω κάνει λίγη δουλίτσα μόνος μου, μια προεργασία αυτοανάλυσης, τουλάχιστον έχω βρει την εικόνα-κλειδί της μαλακίας μου, το σύμβολο της ψυχοχλαπάτσας που με κρατάει αιχμάλωτο στα δίχτυα της εδώ και τρία χρόνια τουλάχιστον: Πρόκειται για τον κιτρινόπτερο τόνο. Κατόπιν ενδελεχούς ενδοσκόπησης, έχω καταλήξει στη διάγνωση ότι τη δεύτερη φορά στη ζωή σου που θα ζητήσεις κιτρινόπτερο τόνο έχεις ήδη μεταμορφωθεί από κανονικός άνθρωπος σε μαλάκα. Σε μαλάκα με τόνο, για την ακρίβεια, και εξηγούμαι αμέσως. Δε θυμάμαι πότε ήταν ακριβώς – μάλλον κάποια στιγμή το 2008, που ήμουν στο Nobu, στη Μύκονο. (Γιατί στο Nobu; Έχει σημασία; θα ρωτήσεις. Έχει, γιατρέ μου. Εγώ οφείλω να πηγαίνω στο Nobu, διότι, αν δεν πηγαίνω, κάποιοι θα πουν ότι είμαι λιγούρης, ότι δεν έχω μία, ότι φαλήρισα κ.λπ. Στην Ελλάδα έτσι είναι: Όταν πηγαίνεις σε συγκεκριμένα μέρη είσαι ξιπασμένος, ξεφτίλας για κάποιους, κι όταν δεν πηγαίνεις, είσαι ή τσιγγούνης ή χρεοκοπημένος για κάποιους άλλους.) Εν πάση περιπτώσει, είναι η εποχή που κάτι δε μου πάει καλά στην ατμόσφαιρα, κάτι με τρώει με την πάρτη μου. Οπότε, κάπως μου ’ρχεται και λέω, «ρε κύριε Nobu, ωραίος αυτός ο κιτρινόπτερος τόνος, αλλά είναι λίγο ακριβός, ο κερατάς» Και ο Nobu-san με ταπώνει με την επική ατάκα «τα δικά μας ψάρια έρχονται πρώτη θέση απ’ την Αλάσκα, μίστερ Κωστόπουλε». Αν ποτέ τσιμπήσατε καμιά ανεπαίσθητη ψαρίλα στην μπίζνες από Άνκορατζ, αν βρήκατε κανένα λέπι στην πολυθρόνα, τώρα ξέρετε ποιος φταίει».

* «Σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας, κάπου στον Αργοσαρωνικό, πάνω κάτω ίδια περίοδος με το επεισόδιο του Nobu. Μια παρέα, μια χαρά άνθρωποι, δείπνο σε εξίσου μια χαρά ιταλικό, όλα καλά, μέχρ