Όχι άλλοι πρόσφυγες: Πώς η ισοπέδωση του ISIS από την Δύση θα έσωζε εκατομμύρια ψυχές

Καραβιές ανθρώπων. Εξαθλιωμένων σε τέτοιο βαθμό, που σε ορισμένες περιπτώσεις πασχίζουν να σώσουν τους εαυτούς τους πρώτα και όχι τα παιδιά τους. Για ποιο λόγο; Για να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, ή να γκετοποιηθούν στην Γερμανία; Είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευόμαστε;

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Στην δημοσιογραφία υπάρχουν δύο «σχολές» τιτλοφόρησης ενός κειμένου. Από την μία υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που εάν δεν σκεφτούν τίτλο δεν μπορούν να γράψουν κείμενο και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι που πρώτα γράφουν

το κείμενό τους και ύστερα «γεννούν» τον τίτλο. Εγώ πάντοτε ανήκα στην δεύτερη κατηγορία. Όχι όμως αυτήν την φορά. Εδώ και μέρες βλέπω τα καθημερινά ρεπορτάζ των ελληνικών και ξένων δικτύων που σε ημερήσια βάση αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών προσφύγων και μεταναστών που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα παγωμένα νερά του Αιγαίου μεταξύ των ελληνικών νησιών και των μικρασιατικών παραλίων. Εδώ και μέρες με τις εικόνες αυτές να «στοιχειώνουν» σάιτ, εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, με «στοιχειώνει» ένας τίτλος. «Όχι άλλοι πρόσφυγες».

Δυσκολευόμουν όμως να «χτίσω» ένα κείμενο καθ' ότι ναι μεν η παραπάνω φράση είναι προβοκατόρικη, από την άλλη όμως βρισκόμαστε σε ένα σημείο πέραν του «απροχώρητου». Μέχρι πότε η Ευρώπη θα πρέπει να διαχειρίζεται ένα πρόβλημα που το «γεννούν» άλλοι παράγοντες οι οποίοι όμως επηρεάζουν την ισορροπία της ίδιας της Γηραιάς Ηπείρου; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε οπτική γωνία, να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το Προσφυγικό και εν τέλει να το αποτρέψουμε;

Το προσφυγικό σε αριθμούς και γεωγραφία

Αλλά ας δοκιμάσουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από το 2011 όταν και ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία περισσότεροι από τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι επέλεξαν τον δρόμο της προσφυγιάς. Συγκεκριμένα σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μέχρι σήμερα από την Συρία έχουν φύγει 4,181,329 άνθρωποι, εκ των οποίων τα 1,9 εκατομμύρια έχουν καταγραφεί στο έδαφος της Τουρκίας, ενώ οι υπόλοιποι έχουν καταφύγει σε Ιράκ, Ιορδανία, Αίγυπτο, και βόρεια Αφρική. Η Τουρκία μέχρι στιγμής για την όποια υποδοχή και περίθαλψη των ανθρώπων αυτών έχει δαπανήσει περισσότερα από 6 δισ. ευρώ.

Από εκεί οι πρόσφυγες επιδιώκουν την είσοδό τους στην Ευρώπη με το καθεστώς του προσφυγικού ασύλου. Έτσι χρησιμοποιώντας κάθε κομπόδεμά τους και κάθε περιουσιακό τους στοιχείο με κάθε νόμιμο και παράνομο τρόπο πασχίζουν τα πατήσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και χωρίζονται σε δύο «καραβάνια». Το πρώτο ανηφορίζει προς την ευρωπαϊκή Τουρκία και την Θράκη όπου περνάει στην Βουλγαρία και το δεύτερο συνεχίζει δυτικά προς τα μικρασιατικά παράλια προκειμένου διασχίζοντας το Αιγαίο να φτάσει στα ελληνικά νησιά.

Τα δύο μονοπάτια τελικά τέμνονται στην καρδιά των Βαλκανίων. Από Ελλάδα και Βουλγαρία οι πρόσφυγες «συναντώνται» στην Σερβία όπου ανηφορίζουν προς την Ουγγαρία. Εκεί λόγω του φράχτη που έχει χτίσει η κυβέρνηση της Βουδαπέστης, ένα μέρος των προσφύγων επιχειρούν να φτάσουν στην Γερμανία όπου είναι και ο τελικός προορισμός όλων των προσφύγων, μέσω Κροατίας.

Η μεταναστευτικές ροές δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην Ευρώπη. Όλη την προηγούμενη δεκαετία το Μεταναστευτικό θεωρείτο ως σημαντικό ζήτημα το οποίο όμως δεν «άγγιζε» ο δημόσιος διάλογος. Οι μετριοπαθείς αναλώνονταν σε θεωρίες και λύσεις με μικρό αντίκτυπο.

Την ίδια ώρα που ακροδεξιοί και ακροαριστεροί έβρισκαν εύφορο έδαφος διαξιφισμού και δικαιολόγησης της ύπαρξής τους. Το πρόβλημα είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που Ελλάδα και Ισπανία έχτισαν «μεγαφράχτες» στα σύνορά τους προκειμένου να ανακόψουν τα ολοένα και αυξανόμενα κύματα μεταναστών.Οι ευρωπαϊκές χώρες μέχρι πρότινος ξεχώριζαν πρόσφυγες από μετανάστες, χορηγούσαν άσυλο στις περιπτώσεις που ενέκριναν (μετά από πολύ καιρό και γραφειοκρατία) ενώ τους οικονομικούς μετανάστες στις περισσότερες περιπτώσεις τους επαναπάτριζαν. Τώρα όμως η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική...

Ο αριθμός των ανθρώπων που αναγκαστικά πρέπει να τεθούν σε καθεστώς ασύλου είναι πολύ μεγαλύτερος και λόγω του συριακού εμφυλίου και της γεωγραφικής της θέσης, η Ελλάδα είναι αυτή η οποία έχει επιφορτιστεί με το μεγαλύτερο όγκο δουλειάς.

Γιατί όμως το πρόβλημα έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις; Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, πολλοί εκ των οποίων στην Συρία ανήκαν σε κάτι αντίστοιχο της προ κρίσης ελληνικής μεσαίας τάξης, ήρθαν αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο του πολέμου. Ο εμφύλιος στην Συρία εκτιλύσσεται σε τρία μέτωπα. Αυτό του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ, των Επαναστατών και του ISIS, σκληρών φονταμενταλιστών ισλαμιστών οι οποίοι σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, πόλεις και αρχαιολογικούς χώρους, προκειμένου να αναβιώσουν ένα «χαλιφάτο» στο οποίο επικρατούν μεσαιωνικές αντιλήψεις για την γυναίκα, την εκπαίδευση και την πρόοδο.

Τα βίντεο των ισλαμιστών μέσω των οποίων δημοσιοποιούν τις φρικαλεότητές τους, όπως εκτελέσεις, βομβαρδισμούς, μέχρι και κατήχηση νηπίων στην τέχνη του θανάτου δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία πως οι οικογενειάρχες και φιλειρηνικοί κάτοικοι της Συρίας θα επιλέξουν την φυγή προκειμένου να προστατεύσουν τα κοντινά τους πρόσωπα μπροστά στην λαίλαπα του ISIS και αυτήν των βομβαρδισμών στις αυλές τους από τις μάχες που εκτυλίσσονται σε κάθε γωνιά της Συρίας.

Έχοντας λοιπόν αυτήν την κατάσταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση τι κάνει; Επιφορτίζει τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορά της και με μεσοβέζικες λύσεις και αντιμετωπίζει το πρόβλημα ως κάτι προσωρινό. Σε κάθε γωνιά της Δύσης οι πολιτικές ηγεσίες κωφεύουν και συμπεριφέρονται σαν να μην επιθυμούν η κατάσταση αυτή να λήξει. Ρητορείες περί προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτές προ της επέμβασης στην Λιβύη και της ήττας του Μουαμάρ Καντάφι μοιάζουν σαν να ανήκουν στον περασμένο αιώνα. Το ISIS με τον ρυθμό που επεκτείνεται θα βρει δίοδο στην Μεσόγειο με ανυπολόγιστες συνέπειες κι όμως όλες οι «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής μας δείχνουν ανέτοιμες ή απρόθυμες να λύσουν το πρόβλημα από την βάση του.

Όσο κι αν μας σοκάρει η φράση του γραφικού Ντόναλντ Τραμπ πως στην Μέση Ανατολή τα πράγματα ήταν καλύτερα με δικτάτορες όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν εμπεριέχει τεράστιες δόσεις αλήθειας.

Τότε τα περιθωριακά στοιχεία των ισλαμιστών παρέμεναν περιθωριακά -έστω και με ακραίες μεθόδους-, αλλά τουλάχιστον δεν αποτελούσαν απειλή για την ειρήνη στην περιοχή αλλά και για τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Τότε δεν καταστρέφονταν πόλεις η μία μετά την άλλη, ούτε αρχαιολογικά τοπία και φυσικά δεν δολοφονούνταν κατά δεκάδες οικογένειες με βόμβες στις αυλές τους.

Τότε δεν εγκατέλειπαν τις πατρογονικές τους εστίες εκατομμύρια άνθρωποι για να πεθάνουν στην διαδρομή προς την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, ούτε έφταναν σε χώρες και πόλεις όπου θα γκετοποιηθούν και θα στοιβαχτούν.

Η λίστα μπορεί να μεγαλώσει και να πιάσει πτυχές της καθημερινότητας τόσο της δικής μας όσο και των προσφύγων, όμως δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Σημασία έχει πως η Ευρώπη για άλλη μία φορά δεν είναι αντάξια της ιστορίας της απέναντι στις γεωπολιτικές εξελίξεις στα περίχωρά της. Γερασμένη πληθυσμιακά, άτολμη και με γερές δόσεις φιλελευθεροποιημένου συντηρητισμού βλέπει τα προβλήματα να διογκώνονται δίχως να αντιδρά.

Το θέμα δεν είναι όμως μόνο η Ευρώπη, αλλά η Δύση γενικότερα. Η ατολμία της δημιουργεί ένα δεδικασμένο άνευ προηγουμένου. Όσο συντηρείται η παρούσα κατάσταση η Δύση με την στάση της δημιουργεί δεδικασμένο: «Ο κάθε παρανοϊκός μπορεί να μακελεύει, να δολοφονεί, να ισοπεδώνει και να αφανίζει. Η Ευρώπη να είναι καλά όμως που θα περιθάλψει όλους όσοι επιβιώσουν».

Και πού θα οδηγηθούμε; Συνάνθρωποί μας φεύγουν από τα σπίτια τους και τις χώρες τους όπου η κατάσταση είναι ανυπόφορη για να φτάσουν στην Ευρώπη όπου η κατάσταση είναι υποφερτή. Μέχρι πότε όμως; Πότε η Ευρώπη θα φτάσει στα όρια της ενταξιακής αφομοίωσης ξένων πληθυσμών; Η ώρα όπου οι άνθρωποι αυτοί θα βρουν μία Ευρώπη με εκατομμύρια ανέργους και ανήμπορη να βοηθήσει, δεν απέχει πολύ.

Τότε ο «ανθρωπισμός» της Ευρώπης θα εξαντληθεί γιατί θα βγουν στην επιφάνεια σκοτεινά αισθήματα της αυτοσυντήρησης των ίδιων των Ευρωπαίων.

Όσο βαρείς κι αν είναι οι παρακάτω λέξεις, μετά από αυτό το «ταξίδι» (κάθε κείμενο το θεωρώ και ένα ταξίδι), το Ισλαμικό Κράτος πρέπει να ισοπεδωθεί. Η Δύση πρέπει να αναλάβει το ιστορικό φορτίο του να σταματήσει ένα πρόβλημα από την πηγή του, από εκεί που τα φίδια έχουν την φωλιά τους και απλώνονται μέρα με την ημέρα. Και ας μην είμαστε υποκριτές, η Δύση έχει κάνει «επεμβάσεις» στην Μέση Ανατολή για ήσσονος σημασίας προβλήματα. Τώρα που θα το κάνει για το καλό όλων και κυρίως των ανθρώπων που ετοιμάζονται να γίνουν πρόσφυγες, γιατί να μην το κάνει; Όχι άλλα καραβάνια εξαθλιωμένων ψυχών.

The post Όχι άλλοι πρόσφυγες: Πώς η ισοπέδωση του ISIS από την Δύση θα έσωζε εκατομμύρια ψυχές appeared first on KoolNews.