Ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται

Για πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφώνησαν ότι ο λαός δεν ψήφισε σοφά. Ο Πέτρος Κωστόπουλος διαφωνεί. Σοφά ήταν, ακόμα και αν ήταν ψήφος θυμούς. Ο κόσμος έδειξε ότι βαρέθηκε την ξύλινη γλώσσα και τα ίδια πρόσωπα…

Από, χθες, το βράδυ έχω σκυλοβαρεθεί να ακούω και να διαβάζω τις πολιτικές ερμηνείες της εκλογικής ψήφου. Γνώμες επί γνωμών, οι οποίες δεν διαφέρουν και πολύ στο φινάλε απ’ όπου και αν προέρχονται. Οι πιο πολλοί μιλάνε για την καταδίκη του δικομματισμού και του Μνημονίου.

Ναι, είναι και αυτό. Ίσως το πιο σημαντικό, αλλά δεν σταματάει εκεί η ανάλυση. Έπειτα από εκλογές ακούγαμε πάντα αυτούς που κέρδιζαν να λένε ότι ο λαός ψηφίζει σοφά. Χθες για πρώτη φορά παρατήρησα ότι πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αμφισβητούσαν τη σοφία και τον ορθολογισμό της ψήφου, πράγμα που για πρώτη φορά συνέβη ταυτόχρονα και από τους δύο. Λένε ότι κυριάρχησε το θυμικό, όχι το λογικό. Η ζοχάδα,  όχι η προοπτική. Λυπάμαι αλλά διαφωνώ, έστω κι αν είναι έτσι. Τι πιστεύω;

1. Ο κόσμος και ειδικά οι νεαρότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο, το οποίο τους οδηγεί αναγκαστικά σε ριζοσπαστικές επιλογές. Άλλωστε, ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή. Για να κάνουμε και λίγο πλάκα και να θυμηθούμε τον Καρλ Μαρξ «δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του». Οk, δεν είμαστε στον 19ο αιώνα αλλά αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι μεταξύ 18-45 αισθάνονται ότι δεν έχουν αύριο. Και έχουν γραμμένα στα παπούτσια τους τα διλήμματα τύπου «ευρώ ή δραχμή» γιατί όταν δεν υπάρχει μία, δεν υπάρχει μία ούτε σε ευρώ ούτε σε δραχμή. Δεν είναι ο πολίτης ειδικός στις αναλύσεις για να ερμηνεύσει τις επιπτώσεις των επιλογών του ενός ή του άλλους νομίσματος. Γνωρίζει πως ότι του είπαν για το ευρώ απεδείχθη πίπα. Ότι του είπαν για τα αναγκαστικά μέτρα απεδείχθη αυτοκτονία. Χώρια ότι τρεις μέρες προτού ψηφίσουν διάβασαν τον Γιώργο Παπανδρέου αν του λέει ότι οι ξένοι μας αντιμετώπισαν σαν πειραματόζωο. Καταλαβαίνει τελικά ο Γιώργος. Αργά, πολύ αργά, αλλά σταθερά.

2. Οι Έλληνες τα έχουν πάρει με τα κόμματα εξουσίας, όχι τώρα, αλλά σταδιακά μέσα στην τελευταία δεκαετία. Έχουν σιχαθεί τους πιο πολλούς πολιτικούς που τους βλέπουν στην τηλεόραση καθημερινά εδώ και 3.500 μέρες να λένε τη μία μαλακία μετά την άλλη, να πετάνε τη μία ξύλινη μπαρούφα μετά την άλλη και να έχουν ένα τουπέ και μία έκφραση αλαζονείας. Κυρίως, όμως, βαρέθηκαν από την ημέρα που γεννήθηκαν να βλέπουν τους ίδιους και τους ίδιους να κυβερνούν και να παριστάνουν τους μυαλοπώληδες. Τα κόμματα ανανέωσαν το προσωπικό τους με το σταγονόμετρο και στην ουσία με ανθρώπους που είχαν την ίδια ξύλινη γλώσσα και τα ίδια μυαλά με τους προηγούμενους. Ουδείς νέος άνθρωπος μπορεί να το φάει αυτό εφ’ όρου ζωής. Δεν πρόκειται πια για απλή μαλακία αλλά για μαζοχισμό. Έβλεπα και χθες το βράδυ κάτι γνωστούς μου από το παλιό ΠΑΣΟΚ να αμολάνε μπαρούφες, να μιλάνε αυτή τη  βαρετή, σοβαροφανή και συστηματική γλώσσα και πέταγα τα κουτιά με τα τσιγάρα στην οθόνη. Και λέω πέταγα τα τσιγάρα, γιατί το τασάκι δεν φτούρησε από πα