Ο χαβαλές του Final-4

Ο Πέτρος Κωστόπουλος θυμάται τα παλιά final-4 και δίνει οδηγίες μπρος… μπασκετομένους!

Έχετε πάει ποτέ σε Final-4; Επειδή έχω πάει σε τέσσερα και έχω κερδίσει μόλις το ένα από αυτά, μπορώ να σας πω ότι η παρουσία σου σε ένα Final-4 μπορεί να είναι μια ωραία υπόθεση αλλά και ένα τεράστιο ξενέρωμα από την πρώτη μέρα. Το συζητάς καιρό με τους κολλητούς σου, ψάχνεις να βρεις μια άκρη να σου κοστίσει φθηνά το ταξίδι, παίρνεις τουριστικούς οδηγούς της προκοπής, χτυπάς κανένα τηλέφωνο αν ξέρεις κανένα άνθρωπος και ετοιμάζεσαι ψυχολογικά να επιστρέψεις στην τρίτη λυκείου.

Από

τους εφτά, οκτώ χιλιάδες Έλληνες που πάνε στο Final-4, το 98% είναι άντρες. Αυτό σημαίνει ότι επιστρέφεις στην μαλακοκαυλίαση των σχολικών ή των φοιτητικών σου χρόνων. Έτσι, άλλωστε το σκέφτεσαι. Ότι φεύγεις από εδώ με μια παρέα φίλων και πας να κάνεις κάτι σαν τον “Hangover”, έστω κι αν δεν υπάρχει bachelor party. Απ’ ότι έχω καταλάβει όλα παίζουν. Από το φαΐ, το ποτό, το ξενύχτι και ότι άλλο προκύψει. Και πάνω απ’ όλα χαβαλές και γέλιο. Βέβαια πολλές φορές σε αυτά τα ωραία ταξιδάκια γίνονται και τσαμπουκάδες, αλλά αυτοί συνήθως εκπορεύονται από τους γνωστούς “καμένους” χωρίς κανένα λόγο. Ντρέπομαι κάθε φορά που διαβάζω ότι πάμε να δούμε ματς και οι εφημερίδες μας προειδοποιούν για το πόσο σκληρή είναι η αστυνομία της Γερμανίας ή της Γαλλίας. Ντρέπομαι βαθύτατα. Θυμάμαι στη Ρώμη που γίναμε ρόμπα σε όλη την Ιταλία όταν μπούκαραν κάποιοι χουλιγκάνοι στην πιάτσα Εσπάνια και σήκωναν ότι έβρισκαν. Ντράπηκα έξω από το γήπεδο όταν κάποιο δικοί μας πλάκωσαν κάτι παλικάρια από τη Λουμπλιάνα γιατί φορούσαν πράσινα!!! Έλεος. Τους κοίταζαν οι Σλοβένοι σαν να έβλεπαν Μάο-Μάο να τους την πέφτουν στη ζούγκλα.

Έχει όμως και άλλα ωραία. Συνήθως ένα ξενοδοχείο γίνεται το στρατηγείο των ανθρώπων του μπάσκετ. Όχι αναγκαστικά αυτό στο οποίο μένουν οι ομάδες. Εκεί βλέπεις μαζεμένους προπονητές Έλληνες και ξένους, παράγοντες του μπάσκετ και η αμπελοφιλοσοφία έρχεται και πάει. Όλοι είμαστε εξπέρ. Κουβέντες μέχρι τις 3 τη νύχτα πάνω στην τακτική του Ίβκοβιτς και του Ζοτς. Και ο Ιωαννίδης συνήθως να μας βρίζει όλους. Ως μαλάκες! Άδικο έχει εδώ που τα λέμε; Έλα όμως που πρέπει να κερδίσεις το πρώτο ματς. Αν δεν το κάνεις τη γάμησες. Αυτή την ατυχία την είχα μία φορά. Όταν η άγνωστη Ζαλγκίρις, κάτι σαν το Ολυμπιακό σήμερα, μας πήρε τα σώβρακα στον ημιτελικό και μετά κέρδισε πασαρέλα και τους Ιταλούς στον τελικό.

Δεν σε χωράει ο τόπος, βαριέσαι και το χαβαλέ, νταουνιάζεις, θες να σηκωθείς να φύγεις, αλλά κάποιοι πιο προνοητικοί έχουν προλάβει και έχουν κλείσει τα εισιτήρια. Για αυτό πρέπει να τη δεις αλλιώς, κάτι σαν τριήμερο διακοπών. Είναι η πρώτη φορά που αυτά τα ματς τα βλέπω με αυτό τον τρόπο, γιατί απλούστατα πιστεύω ότι και η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ έχουν μεγάλο αβαντάζ απέναντι στις δικές μας ομάδες. Ειδικά η ΤΣΣΚΑ. Και το γαμημένο το μπάσκετ δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο, όπου μπορείς να ταμπουρωθείς να μην παίξεις μπάλα και να κερδίσεις. Σχεδόν πάντα ο καλύτερος κερδίζει. Άρα