Μια ωδή στο Σπανούλη και ένα εγκώμιο στον Πρίντεζη‏ – Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ο Σπανούλης είναι μια σπάνια πάστα αθλητή. Ο Σπανούλης ντρέπεται πολύ να χάνει και δεν ντρέπεται καθόλου να είναι αρχηγός. Ο Σπανούλης ακόμα κι όταν η δική του κερκίδα μουρμουράει, δεν θα κολλήσει και θα πάρει το σουτ και την ευθύνη για την ήττα ή τη νίκη. Ο Σπανούλης δεν μασάει από τίποτα. Έχει τον πιο υγιή αθλητικό εγωισμό που έχω δει.

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Δε θα μείνω σε αυτό που όλοι ξέρουν, ότι μάλλον γυμνάζεται πιο πολύ από όλους τους συμπαίχτες του και καλυτερεύει συνέχεια... Το παλικάρι είναι βαρεμένο.

Δεν ανέχεται να τον χαλιναγωγούν. Το χθεσινό ματς είναι ακόμα ένα παράδειγμα. Όπως ήταν κι εκείνο του τελικού με τη Ρεάλ. Τον κυνηγούσαν στο πρώτο ημίχρονο δύο και τρία άτομα με διπλές και τριπλές παγίδες. Κατάφερε να βάλει ένα τρίποντο και να τα έχει πάρει στο κρανίο απ΄ό,τι καταλαβαίνω. Βγήκε στο παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο και καθάρισε 14 μαζεμένους πόντους. Με τον ίδιο τρόπο, στον τελικό με τη Ρεάλ, είχε κάνει τους Μαδριλένους να σαλέψουν με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο. Είχαν κάνει κι εκείνοι την ίδια μαλακία. Τον μπλόκαραν και τον αγρίεψαν. Οι Ισπανοί δεν μαθαίνουν.

Έτσι την είχαν πατήσει και στη μεγάλη νίκη της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2013. Κι εκεί μπήκε αφηνιασμένος στο δεύτερο. Όμως κι ο τσαμπουκάς του είναι ένα μέρος του παζλ. Το άλλο είναι ότι το παλικάρι έχει τεράστια μπασκετική ευφυία. Δεν μπορεί να μην έχει, όταν μπορεί και αλλάζει έτσι τη ροή του αγώνα, αλλά και της δικής του ύπαρξης μέσα σε αυτόν. Όταν δεν τραβάει, πάει πάγκο ή πάει ημίχρονο και παίζει σε replay στο μυαλό του το ματς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν βγαίνει είναι διαβασμένος. Δεν εξηγείται αλλιώς, μιας και οι άμυνες παραμένουν ίδιες. Ταυτόχρονα, δείχνει να μην κουράζεται. Όσο οι αντίπαλοι του τα φτύνουν να τον κυνηγούν (και αλλάζουν δυο-τρεις κάθε φορά), αυτός ανεβαίνει. Στο κρας τεστ που είδαμε χθες το βράδυ, το πιο κρίσιμο ματς, τον τεράστιο Χουάν Κάρλος Ναβάρο τον κέρδισε κατά κράτος. Και το Ναβάρο, ο Ολυμπιακός δεν τον έπαιζε τόσο ασφυκτική άμυνα όσο τον Σπανούλη οι Καταλανοί. Υπήρχαν σαφώς αλληλοκαλύψεις, αλλά ο Μάντζαρης του πήρε την ταυτότητα για άλλη μια φορά. Κι αυτό το παλικάρι αξίζει ιδιαίτερη μνεία. Για τα 3/4 τρίποντα που έβαλε χθες και τους τρεις παραπάνω πόντους (11) από τον ίδιο το Ναβάρο (8) , ο οποίος τους τρεις τους έβαλε με βολές.

Ο Σπανούλης είναι γεννημένος αρχηγός. Έτσι ζει κι έτσι θα πεθάνει μες στο γήπεδο. Αυτός είναι κι ο λόγος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό και όχι 100-200 χιλιάρικα. Αυτός είναι και ο λόγος που έμεινε στον Ολυμπιακό πέρσι, όταν αλλού έπαιρνε περισσότερα. Οι Αγγελόπουλοι έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια σε παιχταράδες με μεγάλα ονόματα (Τσίλντρες, Κλέιζα, Παπαλουκά, Βούισιτς κλπ.) Η απόφαση τους όμως να πάρουν το Σπανούλη ήταν η μεγαλύτερη κίνηση που έκαναν κατά την διάρκεια της απίστευτα πετυχημένης θητείας τους. Χωρίς το Σπανούλη αμφιβάλλω αν ο Ολυμπιακός θα έφτανε εκεί που είναι τα τελευταία χρόνια. Ο Σπανούλης ταυτόχρονα είναι ένας άνθρωπος απίστευτα χαμηλού προφίλ, σεμνός μαζεμένος και πειθαρχημένος. Και ξέρει να επιστρέφει αυτά που του δίνουν στο πολλαπλάσιο. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν έδειξε μόνο τα «μπαλάκια» του, αλλά και γιατί αξίζει αυτά τα 2+ εκατομμύρια που παίρνει, αν ο Ναβάρο παίρνει 4...

Χθες μόλις τέλειωσε το ματς, πέρασε σαν αφηνιασμένος από μπροστά μου, με τα μάτια κάγκελο, χωρίς να βλέπει τίποτα και καρφώθηκε στην πρώτη σειρά της κερκίδας όπου ήταν η Ολυμπία με τα παιδιά, την ώρα που εκατοντάδες Γαύροι τον τραβούσαν από δεξιά κι αριστερά. Αφού τα φίλησε, γύρισε πίσω το ίδιο αλαφιασμένος για να πανηγυρίσει με τους άλλους. Την ίδια στιγμή βέβαια, πέρα από το πείσμα, την προπόνηση, το μυαλό, δεν πρέπει να ξεχνάμε και αυτό το «κάτι», αυτό το σταμάτημα στον αέρα, που όπως είχε παραδεχτεί και ο Γκάλης, ο Σπανούλης είναι ο μόνος που του θυμίζει τον εαυτό του σε αυτή την κίνηση. Κάνει το drive, σηκώνονται 2-3 τρίμετροι δεινόσαυροι, στέκεται στον αέρα, πέφτουν οι άλλοι κι αυτός είναι ακόμα ψηλά και πέφτοντας στέλνει τη μπάλα ταμπλό και μέσα. Μοιάζει και σε κάτι άλλο στον Γκάλη. Κάποτε τον είχαν ρωτήσει γιατί δεν έμεινε στο NBA και είχε απαντήσει ότι «προτιμώ πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη». Την ίδια απάντηση έδωσε στην ζωή του και ο Σπανούλης όταν σηκώθηκε και έφυγε από το Χιούστον, μετά από ένα χρόνο. Τυχαίο; Δύσκολα.

Αν ο Σπανούλης σαν σωστός αρχηγός είναι και ο «οικογενειάρχης» της υπόθεσης, ο «υπαρχηγός», είναι ο «χαβαλές και γκόμενος». Για να μην παρεξηγηθούμε, ο ίδιος είναι ερωτευμένος με τη Βιβή, που είναι κι ωραίο κορίτσι, εδώ και χρόνια, αλλά τα κοριτσάκια τρελαίνονται για τον Πρίντεζη και τα τατουάζ του. Ο Πρίντεζης έχει μια σπάνια σωματοδομή, δεν είναι άγαρμπος ψηλός. Το κορμί του και η κίνηση του έχουν τη χάρη και την πλαστικότητα ανθρώπου με χαμηλότερο ύψος, έχει τεράστια χέρια και έχει δουλέψει τον εαυτό του σαν σκύλος κι αυτός. Την Τρίτη σε μια ασίστ του Σλούκα για alley hoop, έσπασε τη μέση σαν μαύρος στον αέρα, για να την καρφώσει. Κάθε χρόνο κάνει και κάτι ακόμα καλύτερα. Σε αυτή τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα πήγε ένα σκαλοπάτι παραπέρα τον εαυτό του. Θα 'λεγα ότι αυτός είναι ο MVP των τεσσάρων αγώνων και όχι μόνο για το χθεσινό buzzer beater. Είναι μόνιμα χαμογελαστός, δεν γκρινιάζει στα φάουλ, αμολάει τη μπάλα σα σκατό με το πεταχτάρι του, παίζει με πλάτη, παίζει με μούρη και διαρκώς γίνεται και καλύτερος αμυντικός. Που δεν ήταν και το φόρτε του.

Ο Γιώργος είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, με ωραίο χιούμορ, με μετρημένο αυτοσαρκασμό, από αυτά που δύσκολα βλέπεις σε αθλητές. Είναι ένα έξυπνο κι ακομπλεξάριστο παιδί. Σιγά σιγά έγινε κι αυτός ένα από τα «μνημεία» που θα είναι πάντα κολλημένα στους τοίχους των Γαύρων. Τον θέλει κιόλας η τύχη. Αλλά για να σε θέλει η τύχη πρέπει να το έχεις κι εσύ και να την κυνηγάς, να την πιάσεις από τα μαλλιά πριν περάσει από μπροστά σου, γιατί ως γνωστόν από πίσω είναι φαλακρή. Του 'τυχε στο μηδέν στην Πόλη, του 'τυχε και στο μηδέν χθες. Εδώ μοιάζει με τον Σπανούλη. Δεν κοιτάει γύρω γύρω, τι θα κάνει με τη μπάλα. Το χώνει. Χθες είχε ρίξει πέντε τούβλα, αλλά δεν κώλωσε. Ο ίδιος έστριψε κι έφυγε πανηγυρίζοντας πριν η μπάλα μπει στο πλεκτό, ο δε Τόμιτς που έτρεχε πάνω του, έκανε τη γκριμάτσα απελπισίας πριν αρχίσουν οι ιαχές για το «γκολ». Και είναι το ίδιο αγωνιστής με τον αρχηγό. Αν θυμηθεί κανείς τις διακυμάνσεις της καριέρας του, θα καταλάβει το πως πήγε να σβήσει στα 25 του και πως τη γύρισε ο ίδιος πίσω σα νικητής.

Αυτά τα δύο παλικάρια μαζί με τους δύο μικρότερους, Σλούκα και Μάντζαρη, είναι η επιτομή του Ολυμπιακού της τελευταίας 4ετίας. Οι ξένοι έρχονται και παρέρχονται. Αλλά αυτοί οι τέσσερις, σε όποιον πέρασε του κόλλησαν, ήθελε δεν ήθελε, και τον τσαμπουκά τους. Αν αυτός ο Ολυμπιακός έχει κάτι που είναι πολύ ακριβότερο απ΄όλες τις ομάδες της Ευρώπης, είναι ότι είναι η καλύτερη ΟΜΑΔΑ. Και με αυτό εννοώ το ομαδικό πνεύμα και την αλληλοκάλυψη που έχουν μέσα στο γήπεδο. Και είμαι πολύ χαρούμενος που δίπλα τους μεγαλώνουν με αυτό το πνεύμα και άλλα δύο πιτσιρίκια, που έχουν δείξει ήδη ότι πάνε για παιχταράδες. Ο Αγραβάνης και ο Παπαπέτρου.

The post Μια ωδή στο Σπανούλη και ένα εγκώμιο στον Πρίντεζη‏ – Από τον Πέτρο Κωστόπουλο appeared first on KoolNews.