Κουβέντες καφενείου

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Πρέπει να ομολογήσω ότι ουδέποτε πίστευα πως η ελληνική πολιτική είναι βασίλειο σοβαρότητας και ορθολογισμού.

Αυτή τη φορά όμως διαψεύστηκαν κι οι πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις μου.

Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση του Ιουνίου 2013 επειδή μια έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ έθεσε σε αμφισβήτηση την ορθότητα των επιλογών που οδήγησαν στο Μνημόνιο

Στις οποίες επιλογές εμπλέκονταν τότε (σύμφωνα πάντα με την επίμαχη έκθεση) το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και μια άλλη ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει εκλείψει προ πολλού.

Επιπροσθέτως και πριν ακόμη σφίξουν οι ζέστες, η αντιπολίτευση (και μερίδα του Τύπου…) ισχυρίζεται ότι τα γεγονότα του 2010 που αποκαλύπτει η έκθεση θέτουν σε αμφισβήτηση τις επιδόσεις του 2013.

Οι οποίες μπορεί να είναι καλές ή κακές, αλλά σίγουρα δεν αξιολογούνται σε σχέση με ό,τι συνέβη πριν από τρία χρόνια.

Το γεγονός θα ήταν απλώς ακατανόητο, αν δεν ήταν ενδεχομένως αποκαλυπτικό.

Διότι αυτό που προκύπτει είναι η κυνική πρόθεση της αντιπολίτευσης (και δυστυχώς μιας μερίδας του Τύπου, το επαναλαμβάνω…) όχι να σταθμίσει και να παρουσιάσει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση (θετική ή αρνητική, αδιάφορο) αλλά να διαμορφώσει την αξιολόγηση των πραγμάτων που τη βολεύει.

Κι επειδή όσο να ‘ναι η προπαγάνδα (ακόμη και κακότεχνη) είναι ντροπής πράγμα, προσπαθεί να μετριάσει την ντροπή της μιλώντας για κάποια «επικοινωνιακή εικόνα» που δήθεν έχουν κατασκευάσει κάποιοι άλλοι.

Μιλάμε για παρανοϊκή κατάσταση.

Διότι μάλλον πρέπει να είσαι ελαφρώς σαλεμένος για να υποστηρίζεις ότι μια κυβέρνηση κρίνεται όχι μόνο για όσα συμβαίνουν κατά τη διακυβέρνησή της αλλά και για όσα προηγήθηκαν αυτής.

Και μάλλον πρέπει να είσαι λίγο εξωγήινος (που θα έλεγε κι ο Σφακιανάκης) για να μη βλέπεις ότι η κατάσταση της χώρας τον Ιούνιο 2013 είναι (με όλα τα σοβαρότατα προβλήματά της) σαφώς σταθερότερη από τον Ιούνιο 2012.

Ασφαλώς λοιπόν και υπάρχει έκθεση του ΔΝΤ που λέει τα μύρια όσα για το πρώτο Μνημόνιο. Πολλά τα ξέραμε, άλλα τα υποψιαζόμασταν.

Ασφαλώς και υπάρχουν διαμάχες των δανειστών για το τι έπρεπε να γίνει τότε, αλλά και για το τι πρέπει να γίνει τώρα. Ο καθένας φορτώνει τις ευθύνες στον διπλανό του.

Ξέρετε όμως πού θα κριθεί η σημερινή κυβέρνηση;

Στην αξιοποίηση της ομολογίας του ΔΝΤ και της διαμάχης που έχει προκύψει ώστε να επιτύχει την ελάφρυνση του προγράμματος προσαρμογής και την επιστροφή στην ανάπτυξη το ταχύτερο δυνατό.

Σε αυτό και σε τίποτε άλλο. Ολα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες καφενείου. Που δυστυχώς δεν γίνονται μόνο σε καφενεία!..

Το διαβάσαμε στα Νέα