Και πώς να το χάσει αυτό το Champions League;

Ξεκινάει η φάση των «16» του Champions League. Ε, και; Υπάρχει κανένας κανονικός άνθρωπος ανάμεσά μας, που πιστεύει ότι αυτή η Μπαρτσελόνα, η συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα, μπορεί να χάσει φέτος την κούπα;

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Δεν είμαι φίλος της Μπαρτσελόνα. Είμαι φίλος της Ρεάλ. Και μάλιστα πολύ φίλος, ενίοτε κάφρος, την έχω δει από κοντά να σηκώνει στη Γλασκώβη την κούπα κόντρα στη Λεβερκούζεν με τη γκολάρα του Ζιντάν, πανηγύρισα το «decima» σαν ανιψιός

του Φλορεντίνο Πέρεθ, έκραξα πολύ το καλοκαίρι όταν προσελήφθη ο Ράφα, ανακουφίστηκα όταν έφυγε κι ανέλαβε ο Ζιντάν. Εκείνος ο Ζιντάν που είχε βάλει τη γκολάρα στη Λεβερκούζεν, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που είδα να παίζει μπάλα, μια προσωπικότητα που όμοιά της ίσως να μην ξαναϋπήρξε στο ποδόσφαιρο. Αλλά ο παίκτης Ζιντάν με τον προπονητή Ζιντάν είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι που ίσως να συναντηθούν μια μέρα, ίσως να μην συναντηθούν και ποτέ. Και μέχρι να γίνει αυτό, μπορούμε απλά να πούμε δυο καλές κουβέντες για τον «Ζιζού», για την εμφανή αλλαγή διάθεσης και απόδοσης επί των ημερών του, για το πιο επιθετικό ποδόσφαιρο, για τη βελτίωση αρκετών σημαντικών ποδοσφαιριστών. Και κάπου εδώ σταματά η κουβέντα για την αγαπημένη μου Ρεάλ και πάμε να δούμε τη συνέχεια του θεσμού με ποδοσφαιρικό ρεαλισμό.

Παρί – Τσέλσι. Πολύ ωραίο ζευγάρι, η Παρί δείχνει πιο σοβαρή από ποτέ, αποκούμπι για την Τσέλσι το Champions League σε μια χρονιά – τραγωδία. Μπενφίκα – Ζενίτ, πέρα από τον Κώστα Μήτρογλου, δεν θα με απασχολήσει κάτι εκτός από τα highlights της αναμέτρησης. Γάνδη – Βόλφσμπουργκ, καλά, ευχαριστώ; Εσείς; Ρόμα – Ρεάλ, καλώς τα παιδιά από τη Ρώμη, με Γκαρσιά ή με Σπαλέτι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Γιουβέντους – Μπάγερν Μονάχου, παρά την αγωνιστική άνοδο της «Γιούβε», τον Ντιμπάλα, τον Πογκμπά, τον Μοράτα και τα άλλα παιδιά, δεν βλέπω πώς μπορεί να μην περάσει η Μπάγερν σε δυο παιχνίδια, με την ποιότητα αλλά και την ποσότητα καλών παικτών που έχει. Το PSV Αϊντχόφεν – Ατλέτικο Μαδρίτης έχει σαν μεγάλο φαβορί την ομάδα του Σιμεόνε, με μότο «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», που ούτε ράβδος δεν θα χρειαστεί, διότι υπάρχει μεγάλη διαφορά σε κίνητρο και εμπειρία. Και Ντιναμό Κιέβου – Μάντσεστερ Σίτι είναι η αναμέτρηση που θα δούμε αν η Σίτι, με την ευρωπαϊκή φανέλα που ζυγίζει 100 γραμμάρια όλα κι όλα, μπορεί να καταφέρει να αποκλειστεί ακόμα κι από τη Ντιναμό Κιέβου.

Από την εμπεριστατωμένη ανάλυση που διαβάσατε λίγο παραπάνω, λείπει ένα ζευγάρι. Δεν το ξέχασα, δεν το σνομπάρισα, τουναντίον το άφησα τελευταίο για να κάνω ειδική κουβέντα. Είναι το Άρσεναλ – Μπαρτσελόνα, με την καλή Άρσεναλ να έχει φέτος την ευλογία και κατάρα να διεκδικεί στα σοβαρά και όχι στα ψέματα τον τίτλο στην Premier League. Ευλογία, διότι το κυνηγάει χρόνια και φέτος, ειδικά μετά τη νίκη επί της Λέστερ δείχνει ότι μπορεί να φτάσει μέχρι τέλους, κατάρα διότι όταν η ψυχή είναι δοσμένη σχεδόν απόλυτα στο πρωτάθλημα, το μυαλό δεν μπορεί να εστιάσει στο Champions League όσο θα έπρεπε. Αλλά και να εστίαζε και να ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι οι Αρσεναλαίοι στη Μπαρτσελόνα, στην πραγματικότητα τι θα μπορούσε να ελπίζει, πέρα από έναν τιμητικό αποκλεισμό;

Ναι, μπάλα είναι και γυρίζει και έχουμε ζήσει πολλές εκπλήξεις και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα και το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Όπως ακριβώς και το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας και αν είχε μια διπλή αναμέτρηση με το ελάφι, δεν νομίζω να βρίσκονταν και πολλά ζώα να ποντάρουν έστω κι ένα βελανίδι στον Μπάμπι το ελαφάκι, έτσι περίπου είναι τα πράγματα και στο ποδοσφαιρικό αυτό match – up: συγνώμη Άρσεναλ, αλλά στο ζευγάρι αυτό είσαι το ελαφάκι κι η Μπαρτσελόνα το λιοντάρι και το λέω με όλη μου την αγάπη.

Το έχουν τερματίσει οι Καταλανοί φέτος; Φοβάμαι πως όχι ακόμα... Με την τριάδα μπροστά (Μέσι – Νεϊμάρ – Σουάρεζ) να κάνει ρωμαϊκά όργια, λύθηκε πριν από λίγες εβδομάδες το ερώτημα «ναι, αλλά χωρίς τον Μέσι τι μπορεί να κάνει η Μπάρτσα;» «Τα πάντα» είναι η απάντηση και το διαπιστώσαμε το διάστημα που απουσίασε ο Λίο και πήρε την ομάδα από το χέρι ο Νεϊμάρ. Με όχι έναν αλλά δυο τερματοφύλακες υψηλού επιπέδου στη διάθεση του προπονητή (ένα δάκρυ κυλάει αυτή τη στιγμή από τα μελαγχολικά μάτια του Βίκτωρα του Βαλντέζ, aka Κουμπαρά), με μια μεσαία γραμμή που λειτουργεί τόσο αρμονικά ώστε όλοι να αναπολούν τον Τσάβι από νοσταλγία κι όχι από στερητικό σύνδρομο και μια άμυνα συμπαγή με μπροστάρη τον Πικέ που θυμίζει εκείνον τον καλό Πικέ που έπαιζε στο πλάι του Πουγιόλ, η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε, η δική του, ολόδική του Μπαρτσελόνα πάει χωρίς φρένα και χωρίς σταματημό. Για να μην βαριούνται, βρίσκουν σχεδόν σε κάθε αγώνα κάτι καινούργιο που μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό – στο τελευταίο ματς με τη Θέλτα, ήταν η πάσα στο πέναλτι που θύμισε Ολλανδία άλλων δεκαετιών, προς τιμήν του Κρόιφ. Σε άλλα παιχνίδια μπορεί να είναι ένας συνδυασμός που δεν τον προλαβαίνει η κάμερα ούτε στο ριπλέι, αλλού ψάχνουμε να δούμε πού έχει κρυφτεί η μπάλα και τελικά την βρίσκουμε στα αντίπαλα δίχτυα, τακουνάκια, βολ-πλανέ, ραμπόνες, ποδιές, σλάλομ ανάμεσα σε τρεις και τέσσερις αμυντικούς, πάσες με τη μία μέχρι το τελείωμα. Τι άλλο να πει κανείς; Τι να βάλει το ανθρώπινο μυαλό που δεν το έχουν κάνει ήδη οι παίκτες της Μπαρτσελόνα;

Η Μπαρτσελόνα πάει φέτος για ένα ακόμα τρεμπλ. Με όσα έχουμε δει ως τώρα σε Ισπανία και Champions League, φαίνεται απόλυτα λογικό, αναμενόμενο και νομοτελειακό. Μένει να δούμε αν οι παρτενέρ της, από δω μέχρι και τον τελικό, θα φανούν αντάξιοι του ρόλου τους, θα είναι σκληροτράχηλοι και κάπως ανταγωνιστικοί, θα μας χαρίσουν λίγο σασπένς ή θα έχουμε την πιο «βαρετή», την πιο μονόμπατη πορεία ομάδας μέχρι την κορυφή της Ευρώπης.

Παίξε στα knock out του Champions League με τις καλύτερες αποδόσεις στην Sportingbet

The post Και πώς να το χάσει αυτό το Champions League; appeared first on KoolNews.