Η Ιστορία και η Αλήθεια

Η Ιστορία είναι γεμάτη «στρογγυλέματα». Καμπύλες. Ισως επειδή πρέπει να προσαρμόζεται παντού. Να ταιριάζει με όλα. Να βολεύει εκείνους που τη διαμορφώνουν. Και επειδή συνήθως οι νικητές είναι εκείνοι που τη γράφουν, δεν είναι τυχαίο ότι αυτούς βγάζει στον αφρό.

Του Γιώργου Παπαχρήστου

Οι άλλοι είναι (για) το περιθώριο. Πάρτε παράδειγμα τη σημερινή ημέρα. Τι γιορτάζουμε, ευτυχώς λιτά πλέον, με απόφαση του Κάρολου Παπούλια (Καλημέρα, πατριώτη, τα σέβη μου);

Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πολύ σωστά, αλλά αυτό δεν έγινε σαν σήμερα, έγινε σαν χθες.

Παιδάκι

ήμουν και εγώ, και άλλα παιδιά σαν εμένα που κατεβήκαμε από νωρίς το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 1974 στο Σύνταγμα (έκανε μια ζέστη, αφόρητη) και φωνάζαμε «Κάτω η χούντα» - η πραγματική χούντα, των συνταγματαρχών, όχι αυτή που επικαλούνται επί ημερησίας βάσεως η Ζωή να 'χει Κωνσταντοπούλου και η Ραχήλ «το 'πε, το 'πε ο παπαγάλος» Μακρή.

Την ίδια ώρα ο Αττίλας προήλαυνε στην Κύπρο, στην Αθήνα τα ανδρείκελα του δικτάτορα Ιωαννίδη έτρεχαν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια και οι Αμερικανοί αναζητούσαν εναγωνίως έναν συνομιλητή για να μπορέσει να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους τούρκους εισβολείς, ώστε να επιτευχθεί η κατάπαυση του πυρός στην Κύπρο.

Τον βρήκαν στο Παρίσι. Τον έλεγαν Κ. Καραμανλή (στον πραγματικό αναφέρομαι, όχι στον άλλο, τον fake) και δέχθηκε να αναλάβει τις τύχες της χώρας που είχε καταρρεύσει. Του έδωσαν και ένα αεροπλάνο (ο Ζισκάρ ντ' Εστέν, πρόεδρος της Γαλλίας τότε) και έφθασε στην Αθήνα τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου. ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ. Την είχε καταλύσει η λαϊκή οργή.

Η χούντα λοιπόν έπεσε στις 23 Ιουλίου 1974, όχι στις 24 Ιουλίου που έφθασε στην Αθήνα ο Καραμανλής. Το ξέρω γιατί το έζησα. Οπως και χιλιάδες άλλοι Ελληνες. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία - όπως την επέβαλε ο Καραμανλής, ο οποίος βαυκαλιζόταν να πιστεύει ότι αυτός έριξε τους δικτάτορες. Τη χούντα την έδιωξε ο λαός. Αυτή είναι η αλήθεια. Εντάξει;

Μια μεγάλη... απώλεια

Επειτα από αυτό το μικρό μάθημα Ιστορίας (για να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι), το οποίο εκπληρώνει και τον παιδευτικό χαρακτήρα της στήλης, επανέρχομαι στην πεζή πραγματικότητα η οποία κυριαρχείται από τη μεγάλη απώλεια (κλαίω...) για το συνδικαλιστικό κίνημα - αυτή της αποχώρησης από την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ του Νίκου «θα σας αλλάξω τα φώτα» Φωτόπουλου (μεγάλη φωτογραφία). Διάβασα με κομμένη την ανάσα την - συγκινητική, θα τη χαρακτηρίσω - επιστολή που απέστειλε στους συναδέλφους του, όπου μεταξύ άλλων διεκτραγωδεί την κακή οικονομική κατάσταση της Ομοσπονδίας.

Οπως ήταν φυσικό, τηλεφώνησα στον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων της ΔΕΗ «Σπάρτακος» Γιώργο Αδαμίδη.

Δεν μπορώ να πω ότι τον βρήκα πολύ συγκινημένο. Οπως μου εξήγησε, «δικό του δημιούργημα είναι η οικτρή οικονομική κατάσταση της Ομοσπονδίας. Ποιον μέμφεται; Δηλαδή, με το που κόπηκε η χρηματοδότηση από τη διοίκηση της ΔΕΗ, προέκυψε το πρόβλημα; Εχει να δώσει πολλές εξηγήσεις για αυτό και για πολλά άλλα»...

Τι βρίσκεται τώρα πίσω από την ηρωική έξοδο του Νίκου «θα σας αλλάξω τα φώτα» Φωτόπουλου από την προεδρία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ; Το γνωστό θέμα, για το οποίο εγκαίρως είχα προϊδεάσει τους πολυπληθείς φαν του: το ασυμβίβαστο μεταξύ της ιδιότητας του μέλους της διοίκησης της ΔΕΗ και εκείνης του προέδρου της Ομοσπονδίας. Κλήθηκε να επιλέξει. Και επέλεξε την αμειβόμενη θέση του μέλους του ΔΣ, διότι, όπως μονίμως επισημαίνει ο Δημητράκης ο φίλος μου, «το μεροκάματο να βγαίνει»...

Πληροφορήθηκα, επίσης, ότι προ του κινδύνου να κηρυχθούν άκυρες οι αποφάσεις του ΔΣ της ΔΕΗ ενόσω ο φίλος Νίκος «θα σας αλλάξω τα φώτα» κ.λπ. διατηρούσε και τις δύο ιδιότητες, ζητήθηκε (με πρωτοβουλία «ταλαντούχου» νομικού συμβούλου της Επιχείρησης) γνωμοδότηση καθηγητή του Εμπορικού Δικαίου, ο οποίος αποφάνθηκε ως άλλος Σολομών ότι υπάρχει ασυμβίβαστο μόνον εφόσον διαπιστώνεται σύγκρουση συμφερόντων στο ΔΣ της ΔΕΗ. Αρα όσα αποφασίστηκαν, καλώς αποφασίστηκαν και ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Και ο ανταγωνισμός, κύριε;

Διαπιστώνω πως ούτε γάτα ούτε ζημιά ισχύει και για το γεγονός ότι ο άλλοτε κραταιός αερομεταφορέας της χώρας, η Ολυμπιακή, συρρικνώνεται καθημερινά και ουδείς ενδιαφέρεται. Και εάν μεν επρόκειτο για κάτι που αφορούσε έναν ιδιώτη επιχειρηματία και τις λαθεμένες επιλογές του, δεν θα κλαίγαμε κιόλας. Ας πρόσεχε. Αλλά εδώ υπεισέρχονται άλλα θέματα, όπως αυτά του ανταγωνισμού, την έλλειψη του οποίου πληρώνει ο απλός - και αθώος - πολίτης. Χθες η Ολυμπιακή ανακοίνωσε ότι κόβει τα δρομολόγια προς τους τρεις κυριότερους προορισμούς της χώρας, ήτοι τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο και τη Ρόδο. Πολύ ωραία. Μπορεί να μας πει κάποιος από το υπουργείο Ανάπτυξης, το οποίο έχει στην αρμοδιότητά του την Επιτροπή Ανταγωνισμού, τι μέτρα θα ληφθούν ώστε να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός η Aegean και στείλει το κόστος του εισιτηρίου στον... Θεό;

Ο κ. Χατζηδάκης (μικρή φωτογραφία), υπουργός ο οποίος «μερίμνησε» - θα το πω κομψά - για να φθάσει το πράγμα εδώ που έφθασε, έχει κάτι να μας διαβεβαιώσει επ' αυτού;

Υπενθυμίζω σχετικά ότι η εγκατάλειψη από την Ολυμπιακή δρομολογίων προς προορισμούς όπως π.χ. το Λονδίνο, το Παρίσι ή οι Βρυξέλλες έχει δημιουργήσει το καταπληκτικό φαινόμενο να πληρώνεις περισσότερα χρήματα από όσα θα πλήρωνες αν πήγαινες, για παράδειγμα, δύο φορές, όχι μία, Νέα Υόρκη ή Ντουμπάι!

Τι ψάχνω κι εγώ τώρα να βρω, θα μου πεις, αλλά...

«Δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ»

Πληροφορήθηκα και εγώ με προφανή χαρά ότι, παρά το μελτέμι που δεν λέει να κοπάσει, το προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας περιέρχεται τις ελληνικές θάλασσες με προορισμό τη Σύρο. Δεδομένης της φιλικής σχέσης του Φρανσουά Ολάντ με τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και του γεγονότος ότι επί χρόνια κάνουν μαζί διακοπές, του τηλεφώνησα (του Στουρνάρα, όχι του Ολάντ):

- Θα πάτε Σύρο και εσείς; ρώτησα.

- Ποια Σύρο; Αστειεύεσαι; Εγώ δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ, για βόλτες είμαι τώρα; Εδώ θα μείνω...

Δεν το βρήκα καλή ιδέα. Στο υπουργείο Οικονομικών τον πέτυχα χθες νωρίς το βράδυ...

Ο Αλέξης και ο γερμανός δημοσιογράφος

Κυκλοφορεί ότι ο πρόεδρος Αλέξης πέταξε από το γραφείο του έναν γερμανό δημοσιογράφο στον οποίο είχε δεχθεί να δώσει συνέντευξη. Η αιτία τής - κομψά - αποπομπής πρέπει να αναζητηθεί στο περιεχόμενο των ερωτήσεων του εν λόγω δημοσιογράφου, οι οποίες κρίθηκαν επιεικώς «προβοκατόρικες», μου είπαν. Μπράβο στον πρόεδρο. Αυτή η εθνοπρεπής στάση τού έπρεπε του Γερμαναρά! Πάντως, καλού-κακού, την επόμενη συνέντευξη ας τη δώσει στο αγόρι με το βελούδινο βλέμμα Σκουρλέτη, για να αποφεύγονται παρόμοια ατυχήματα...

Το διαβάσαμε στο tanea.gr