Η γοητεία της γροθιάς – Αυτή είναι η ιστορία του μποξ που μας έκανε άνδρες

Το να ρίχνεις γροθιές θέλει ιδιαίτερη τέχνη. Όμως το βασικό της υπόθεσης, είναι να μπορείς να παραμένεις όρθιος όσες και αν φας, όπως έλεγε και ο Ρόκι Μπαλμπόα.

Κάπως έτσι, η παλαιότερη μορφή μάχης από την εποχή που ο άνθρωπος σούβλιζε ακόμη μαμούθ, έφτασε να γίνει ένα επαγγελματικό άθλημα, χαράζοντας μια ιδιαίτερη πορεία μέσα από την ανθρώπινη ιστορία και αναδεικνύοντας ανθρώπους που θεοποιήθηκαν και αποκαλέστηκαν θρύλοι.

Όμως, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό έχει μια αρχή.

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα

του, αποκαλούσε το ξυλίκι της τότε εποχής, Πυγμή. Οι Μυκηναίοι είχαν ως έθιμο να πλακώνονται μέχρι τελικής πτώσεως, τιμώντας έτσι τους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη. Αν και αναφερόμενο στο έπος της Ιλιάδας, η αρχαία μας ιστορία δίνει ακόμη περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πυγμαχία. Πρέπει να αναφέρουμε ότι ήταν κύριο κομμάτι επαφής στο Παγκράτιο και μάλιστα αρκετά κτηνώδες.

Μπορεί το αρχαιοελληνικό άθλημα να είχε ως επί το πλείστον λαβές και πιασίματα για να ρίξεις κάτω τον αντίπαλο σου, όμως οι γροθιές που αντάλλαζαν στην αρχή του παιχνιδιού οι γεροδεμένοι Έλληνες αθλητές, ήταν καταστροφικές και σε έστελναν για αιώνια διάσειση. Ο κόσμος πάντως το χαιρότανε και για τον κύριο λόγο, ότι οι πιο σκληροπυρηνικοί, πίστευαν πως οι Θεοί του Ολύμπου έπαιζαν το συγκεκριμένο παιχνίδι μεταξύ τους.

Οι αθλητές, από εκείνα τα χρόνια, φορούσαν δερμάτινους ιμάντες στα χέρια για να προστατεύονται από τους τραυματισμούς, μια συνήθεια η οποία έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα.

Δυστυχώς για την πυγμαχία, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του Βυζαντίου δεν την πήρε με καλό μάτι. Όταν κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έκρινε σωστό να εξαφανίσει και οποιοδήποτε άλλη συνήθεια ή άθλημα πήγαζε από αυτούς. Η πυγμαχία ήταν πολύ διάσημη στους στρατιώτες και στους περισσότερους άνδρες.

Ο Θεοδόσιος με τ’ όνομα, αποφάσισε να ρίξει ένα ban σε ότι του θύμιζε την παγανιστική Ελλάδα και η πυγμαχία χάθηκε από τα Ελληνικά εδάφη. Έλα όμως που σε κάποια γωνιά της γης, την ίδια ώρα που ο Θεοδόσιος χασκογελούσε από ικανοποίηση, ο κοσμάκης συνέχιζε να σπάει τα μούτρα του στην κεντρική Ευρώπη. Η πυγμαχία επιβίωσε και μετά την πτώση του Βυζαντίου, στους λαούς της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, υπό βάναυσες μορφές που σε έφερναν αγκαλίτσα με τον θάνατο. Μην τα θέλουμε όμως και όλα δικά μας…

Τελικά έπρεπε να φτάσουμε στο Λονδίνο του 1681, για να έχουμε τον πρώτο αγώνα της νεότερης ιστορίας, με νικητή τον Τζέιμς Φίγκ, ένα βαρύ και ασήκωτο τύπο, που φημολογείται πως είχε σπάσει στο ξύλο ολομόναχος, 40 θαμώνες ενός μπαρ.

Δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύει αυτή η πληροφορία, όμως ξέρουμε πως ήταν η αρχή για να τεθούν οι πρώτες βάσεις για κανόνες σε αυτό το επικίνδυνο άθλημα. Έτσι για πρώτη φορά στα χρονικά, ένας από τους νικητές που άκουγε στο όνομα Τζακ Μπράουτον, έθεσε τον πρώτο και ίσως βασικότερο νόμο στην πυγμαχία.

Παρατηρώντας ότι πολλές φορές (τις περισσότερες μάλλον), οι αγώνες τελείωναν με τον θάνατο κάποιου, αποφάσισε πως θα έπρεπε να δίνεται ένα χρονικό περιθώριο 30 δευτερολέπτων στον αθλητή που έχει αγκαλιάσει το πάτωμα, έτσι ώστε να μπορέσει να σηκωθεί. Αν τα κατάφερνε. Ο αθλητής θα έχανε τον αγώνα αν δεν κατάφερνε να σταθεί στα πόδια του, ενώ ο αντίπαλος του δεν είχε τον δικαίωμα να τον πλησιάσει μέχρι να λήξουν τα 30 δεύτερα. Κάπως έτσι έγινε διάσημος ο Μπράουτον και πολλά κεφάλια σώθηκαν χάρη σε αυτόν.

Αξίζει να αναφέρουμε, ότι στο Λονδίνο του 1838, οι αγώνες πυγμαχίες ήταν παράνομοι και διεξαγόταν σε μέρη με χαρτοπαιξία και λοιπό τζόγο. Σε αυτό που βοήθησε η μυστικότητα για το άθλημα, ήταν στη δημιουργία του ρινγκ. Το πρώτο ρινγκ ήταν και αυτό τετράγωνο όπως και τα σημερινά και διέθετε στην περίμετρο του σχοινιά. Μέσα σε αυτό θεσπίστηκαν τρεις νέοι κανόνες: Η απαγόρευση των χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, η απαγόρευση χτυπημάτων με το κεφάλι και τα…δαγκώματα!

Κάπως έτσι ξεκίνησε το βρωμόξυλο στο Λονδίνο και η αστυνομία είχε κουραστεί να μαζεύει ματωμένους τυπάδες με μαυρισμένα μάτια από τις μυστικές λέσχες, που θύμιζαν κάτι σε πρόγονο του Fight Club. Τα χρόνια πέρασαν, οι πρώτοι αθλητές είχαν ήδη κάνει σοβαρές εντυπώσεις και ο κόσμος ξεκίνησε να παίρνει την πυγμαχία σε πιο σοβαρό τόνο.

Σε αυτό το σημείο, ένας Ουαλλός, και γερό ποτήρι από τα λίγα ονόματι Τζον Ντάγκλας, έφτιαξε τους κανόνες που ισχύουν μέχρι και σήμερα. Οι περίφημοι κανόνες του Marquess of Queensberry, θα ήταν οι πρώτοι ολοκληρωμένοι κανόνες, που θα συνόδευαν τον αθλητή από την αρχή, μέχρι το τελείωμα του αγώνα του. Οι πιο γνωστοί κανόνες ήταν αυτοί του knock-out, της χρονικής θέσπισης των τριών λεπτών για κάθε γύρο, των φάουλ και φυσικά του μετρήματος μέχρι το οκτώ που αργότερα έγινε δέκα.

Επιπλέον χάρη σε αυτούς τους κανόνες, τα γάντια ήταν όλα στις ίδιες διαστάσεις, ενώ ήταν απαραίτητο και ένα αθλητικό κιτ, που σταμάτησε τους αθλητές στο να ντύνονται με ρούχα της δουλειάς, ή με κουρέλια που τα είχαν για πέταμα.

Η πυγμαχία έδωσε το στερέωμα σε ανθρώπους όπως ο Muhammad Ali, ο Rocky Marciano, o Oscar de la Hoya και άλλοι, να ξεκινήσουν ένα φαντασμαγορικό ταξίδι γεμάτο δράση, ξύλο και γροθιές τις οποίες «νιώθεις» μονάχα από το να τις παρατηρείς να σκάνε στο κεφάλι κάποιου. Άλλωστε η ικανοποίηση μιας γροθιάς, είναι ένα πράγμα που μόνο ένας ανδρικός εγκέφαλος μπορεί να κατανοήσει. Ένας λόγος παραπάνω για να αγαπήσουμε το άθλημα.

Ήταν η εποχή που οι γροθιές φόρεσαν τα καλά τους, έφυγαν από τους δρόμους και μπήκαν στις ζωές των πρώτων παραδοσιακών gentlemen. Όμως παρόλο που μέχρι σήμερα είναι ένα από τα πιο manly αθλήματα με ρίζες τεστοστερόνης, συνεχίζει να γοητεύει σε όλες τις γωνιές της γης.