Η ανεύθυνη Αριστερά της ευθύνης

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Ας προσπαθήσουμε να το πιάσουμε πάλι από την αρχή. Ο Σαμαράς άνοιξε out of the blue το θέμα της ΕΡΤ, έκλεισε τους πομπούς της ΕΡΤ ρίχνοντας μαύρο στις οθόνες, έκανε τη χώρα διεθνώς ρεζίλι, προκάλεσε κοινωνική αναταραχή και μια πολιτική κρίση πρωτόγνωρη, έφερε τη χώρα ένα βήμα πριν τις εκλογές

και κατά πάσα πιθανότητα έχασε τη ΔΗΜΑΡ οδηγώντας σε ένα δικομματικό σχήμα το οποίο στηρίζεται σε 153 με 157 βουλευτές. Κι όλα αυτά για ένα οργανισμό για τον οποίο ανακοίνωσαν μετά βαΐων και κλάδων ότι θα έχει 2000 υπαλλήλους, δύο ορχήστρες, θα λειτουργεί σε όλες τις συχνότητες και θα επιτηρείται από υφυπουργό που δεν θα είναι από τη ΝΔ και με κάποιο τεχνικό συμβούλιο. Και κάπου εδώ εμείς πρέπει να χαρούμε και να πανηγυρίσουμε για την Μεταρρύθμιση;

Δεν ξέρω ποιοι συμβούλεψαν τον πρωθυπουργό να παίξει ένα τόσο επικίνδυνο παιχνίδι ούτε αν οι κοντινοί του άνθρωποι είναι φανατικοί της θεωρίας των παιγνίων και της «μεγάλης ζαριάς» που θα σαρώσει την παρτίδα. Η στρατηγική φαίνεται ότι λειτούργησε- παρουσίασε τον Αντώνη Σαμαρά ως μεταρρυθμιστή, εγκλώβισε το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και εν πάσει περιπτώσει μάλλον οδηγεί σε ένα καλύτερο κυβερνητικό σχήμα που θα κινείται χωρίς τα αριστερά ταμπού για απολύσεις. Προσοχή, δεν τον αθωώνω- στην περίπτωση της ΕΡΤ είχαμε κατάφορη παραβίαση των στοιχειωδών κανόνων που όχι μόνο διέπουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας σε όλη την Ευρώπη αλλά ακόμα και του τρόπου που λειτουργούν οι θεσμοί σε μία δεδομένη συνταγματική τάξη. Απλώς εν προκειμένω του «βγήκε» στρατηγικά.

Αναμφίβολα ο μεγάλος χαμένος της χθεσινής βραδιάς ήταν ο Φώτης Κουβέλης. Τόσο χαμένος που δεν αποκλείεται να έχει την τύχη του Γιώργου Καρατζαφέρη ο οποίος πιάνει δεν πιάνει το 0,5% στις δημοσκοπήσεις. Αυτοπεριορίστηκε, δίχασε το κόμμα του και πληρώνει όλες τις καθυστερήσεις και τις παρελκυστικές τακτικές που εδώ και ένα χρόνο εφαρμόζει προκειμένου να μην ξεκουνηθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος από τη θέση του. Νομίζω περισσότερη ανακούφιση παρά άγχος έφερε στα κομματικά επιτελεία η διαρροή ότι αποσύρονται από το κυβερνητικό σχήμα οι κύριοι Μανιτάκης και Ρουπακιώτης αφού πλέον θεωρούν πως θα κινούνται με μεγαλύτερη ελευθερία.

To λάθος του αρχηγού της ΔΗΜΑΡ ήταν ότι φάνηκε να μην πηγαίνει σε διαπραγμάτευση. Ακόμη και πρωτοετής φοιτητής πολιτικών επιστημών γνωρίζει ότι κάποιος που προσέρχεται σε μια διαπραγμάτευση -ειλικρινώς- ξεκινά με δεδομένο ότι θα πρέπει να συναντήσει κάπου τον συνομιλητή του. Αν πάει για να ανακοινώσει τη διαφωνία του τότε αυτό απλά δεν είναι διαπραγμάτευση, είναι μανιφέστο. Κι είναι πολύ γλυκό να σκεφτόμαστε εξειδανικευμένα ότι οι τρικομματικές κυβερνήσεις αποτελούνται από ίσους εταίρους, δεν είναι όμως έτσι. Στην πολιτική, όπως και στις διεθνείς σχέσεις το μέγεθος μετράει. Και όταν εσύ αντιπροσωπεύεις το 6% δεν μπορείς να εκβιάζεις το 30%, οφείλεις να έχεις στοιχειώδη αντίληψη των μεγεθών- έτσι λειτουργούν εδώ και δεκαετίες οι κυβερνητικοί συνασπισμοί, μην δημιουργούμε αυταπάτες.

Φυσικά θα μου πείτε, ο κ. Κουβέλης δεν εξώθησε πρώτος τα πράγματα στα άκρα. Σωστό, αλλά πληρώνει επιλογές του οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια θα τον οδηγούσαν σε αυτό το σημείο. Στην πολιτική δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος» κύριε Φώτη μου. Σε μία τρικομματική κυβέρνηση που θες να λειτουργεί ως τέτοια και εσύ να παριστάνεις την «Αριστερά της Ευθύνης», συμμετέχεις κανονικά με πολιτικά στελέχη δεν συμπεριφέρεσαι εφαρμόζοντας το αλήστου μνήμης δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμπαρίσταται». Όταν δομείς μια κυβέρνηση που πρακτικά είναι μονοκομματική δεν μπορείς να εκπλήσσεσαι όταν λειτουργεί ως τέτοια- ακόμα και αν το κάνει με τον χείριστο τρόπο.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Ευάγγελο Βενιζέλο με τη διαφορά ότι αυτός το έλαβε έγκαιρα το μήνυμα. Για αυτό τον λόγο φάνηκε ελαστικός, λογικός, γεφυροποιός και πάνω από όλα ψύχραιμος. Αν και αργά κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ ότι το να στέκονται πίσω από τη ΔΗΜΑΡ για να μην λερώσουν τα χέρια τους θα τους οδηγούσε μαθηματικά στον πολιτικό αφανισμό. Η χθεσινή στάση του κ. Βενιζέλου δημιούργησε εκ νέου πολιτικό χώρο για το ΠΑΣΟΚ μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και είναι κοινός τόπος η εκτίμηση ότι αυτό θα το εξαργυρώσει -τουλάχιστον δημοσκοπικά. Το στοίχημα πλέον είναι η δημιουργία μιας κυβέρνησης που θα λειτουργεί γρήγορα, αποτελεσματικά και θα σέβεται τους θεσμούς και τις διαδικασίες που διέπουν την παραγωγή νομοθεσίας.

Για να γυρίσω στον Φώτη Κουβέλη η στάση του μου θύμισε το καβαφικό «Che fece .... il gran rifiuto». Ήρθε η στιγμή για το «μεγάλο όχι» το οποίο δεν ξέρω αν εδω ο Αλεξανδρινός θα το βάφτιζε σωστό, το βέβαιο είναι όμως κύριε Φώτη μου είναι ότι «αν σε ρωτούσαν πάλι, όχι θα ξαναέλεγες».