Η αιώνια εφηβεία του Υπαρκτού Ελληνισμού

Ανεξαρτησία σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν εξαρτάσαι από άλλους. Σημαίνει, δηλαδή, ότι βασίζεσαι στα δικά σου μέσα και, συνεπώς, έχεις ολόκληρη την ευθύνη της πορείας σου στη ζωή. Ετσι αντιλαμβάνομαι εγώ την έννοια της ανεξαρτησίας και ελπίζω ότι ομοίως εξακολουθεί να είναι ευρέως αντιληπτή η συγκεκριμένη έννοια στην κοινωνία που ζούμε. Διότι ακούω την περιώνυμη Κεντρική Ενωση

Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) να αρνείται τη θέσπιση, μέσω του πολυνομοσχεδίου, ποινικής δίωξης σε όσους δημάρχους δεν τηρούν τον προϋπολογισμό τους, επικαλούμενη -άκουσον, άκουσον!- την «ανεξαρτησία» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μα δεν είναι συγκινητικά παιδιάστικο; Θυμίζει τον κακομαθημένο έφηβο, που διεκδικεί να μην υπάρχουν όρια στο χαρτζιλίκι του, επειδή θέλει να είναι «ανεξάρτητος».

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Τι είδους «ανεξαρτησία» μπορεί να είναι αυτή που διεκδικεί ανευθυνότητα για τα οικονομικά της; Είναι, σε άλλο επίπεδο, μια εκδοχή της ανεξαρτησίας που επικαλούνται οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα τα οποία πολιτεύονται αρνούμενα κατ’ ουσίαν να παραδεχθούν την έννοια του δημόσιου χρέους. Οπως αυτοί διεκδικούν μια Ευρώπη και έναν κόσμο, όπου η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται αφειδώς χωρίς ευθύνες, έτσι και οι δήμαρχοι, σε μικρότερη κλίμακα, διεκδικούν ένα κράτος μέσα στο οποίο θα λειτουργούν χωρίς ευθύνες για τις επιπτώσεις της οικονομικής διαχείρισης που ασκούν.

Θέλουν οι δήμαρχοι να συνεχίζουν να καταρτίζουν, όπως τώρα, πλασματικούς προϋπολογισμούς, με έσοδα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Θέλουν να διατηρήσουν τη δυνατότητα άσκησης πολιτικών πιέσεων, ώστε με υπουργικές αποφάσεις να αποσπούν την εγγύηση του Δημοσίου για τα δάνειά τους. Θέλουν το ανώτατο όριο δανεισμού που θεσπίσθηκε με τον «Καλλικράτη» (60% επί των τακτικών εσόδων) να υφίσταται χωρίς πρακτικές επιπτώσεις για τους ίδιους αν το υπερβούν. Θέλουν, τέλος πάντων, την ελευθερία τους χωρίς περιορισμούς. Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα, που έλεγε το σύνθημα της δεκαετίας του 1960. (Και υποθέτω ότι θα λέγεται ακόμη στη Βουλή των Εφήβων). Γιατί μπήκαν στον μπελά να γίνουν δήμαρχοι, αν απειλούνται με το ενδεχόμενο της ποινικής δίωξης για την τήρηση του προϋπολογισμού; Γιατί ασχολήθηκαν με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν πρέπει να γίνουν υπεύθυνοι ή, ακόμη χειρότερα, αν πρόκειται να γίνουν κακοί; (Μόλις χθες ο αξιοθρήνητος Ν. Κακλαμάνης κατήγγειλε τον Γ. Καμίνη, επειδή ο τελευταίος πρότεινε την παραχώρηση στις τράπεζες των οφειλών των τρίτων προς τους δήμους...). Οι δήμαρχοι στην Ελλάδα αγωνίζονται για το ουσιώδες: την αιώνια εφηβεία. Το απόλυτο ιδεώδες του Υπαρκτού Ελληνισμού...

Η εκδίκηση της γυφτιάς

Μου το έλεγε το ένστικτό μου, «αυτό το κάτι μέσα μου το εντελώς δικό μου», που λέει κι ο ποιητής. Μου το έλεγε. Πάντα το ήξερα, ότι ο αλησμόνητος Πανίκας Ψωμιάδης (προ πολλού παρελθόν...) δεν ήταν τυχαίο φαινόμενο στην πολιτική ζωή. Εξέφραζε κάτι βαθύτερο, που το ένιωθα γύρω μου κραταιό: την εκδίκηση της γυφτιάς. Και ιδού· τώρα που εξέλιπεν διά παντός από την πολιτική σκηνή ο Πανίκας, μας προέκυψε το πασοκογενές αντίστοιχό του. Εξίσου κλαψιάρης, αθλητικός επίσης, ωραιοπαθής και «σφίχτης», αλλά με τον τρόπο του, φιλολαϊκός χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει και τι ακριβώς θέλει (εκτός από την ως διά μαγείας εξαφάνιση του Βενιζέλου), ο Ανδρέας ο Λοβέρδος ανακοίνωσε ότι δεν ψηφίζει το πολυνομοσχέδιο! Ουσιαστικά, αυτό που μας είπε -χωρίς να το καταλαβαίνει- είναι ότι καλύπτει το κενό που άφησε ο Ψωμιάδης. Αλλά είναι τόσο αφόρητα βαρετός, ο καημένος ο Ανδρέας, εν σχέσει με το πρωτότυπο...

Το κόκκινο Hublot

Η αξία του ρολογιού που φορεί ο καθένας λογικά πρέπει να έχει μια αναλογία με το εισόδημά του. Κάνω λάθος; Εκτός αν κάποιος είναι ψώνιο και θεωρεί ότι το ρολόι του, το βρακί του ή όποιο άλλο αξεσουάρ φέρει, συνιστά την ταυτότητά του. Από τέτοια ψώνια είναι γεμάτη η ωραιότερη χώρα του κόσμου. (Αυτή που χρεοκόπησε και ακόμη δεν το έχει καταλάβει, παρότι κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου...) Προ καιρού, λοιπόν, κομψευόμενος βουλευτής εμφανίσθηκε στη Βουλή με ένα κόκκινο (!) ρολόι, που έδειχνε να είναι Hublot. Συνάδελφος του, ο οποίος διασκέδαζε με την νεοπλουτίστικη επιδειξιομανία του κομψευόμενου, πρόσεξε το κόκκινο Hublot και, θεωρώντας ότι δεν μπορούσε να είναι γνήσιο, διότι αν ήταν θα κόστιζε κάπου στις 15.000 ευρώ, τον πείραξε: «Καλά, εσύ φοράς μαϊμού ρολόι;», του είπε περιπαικτικά. Εκείνος εθίγη και έγινε κόκκινος όπως και το ρολόι που φορούσε. Το έβγαλε αμέσως και το έδωσε στον άλλο, για να διαπιστώσει ότι ήταν γνήσιο -για να διαπιστώσει, δηλαδή, ότι, ως βουλευτής, είχε δώσει τουλάχιστον δύο μισθούς του για να αγοράσει ένα κόκκινο ρολόι. Ενα κόκκινο ρολόι, το οποίο είτε είναι Hublot των 15.000 ευρώ είτε Swatch των 100, πόσες φορές τον χρόνο θα το βάλει κάποιος; Τόσο βλαξ είναι ο χωριάτης, που μένει πάντα χωριάτης όσα λεφτά κι αν βγάλει, όπως κι αν τα βγάλει...

Αυτό που δεν έχει

Εχει τόσα πολλά ο Χρήστος ο Παπουτσής! Εχει τις δάφνες της ΕΦΕΕ, έχει οικονομικές σπουδές, έχει γλωσσομάθεια (αγγλικά, γαλλικά, πασοκικά...), έχει ευρωπαϊκή πείρα και τόσα άλλα! Τσίπα, δηλαδή το κοινώς λεγόμενο φιλότιμο, δεν έχει...

Το διαβάσαμε στο kathimerini.gr