Γιατί μισώ τους Γερμανούς;;

Νόμιζα ότι δεν είμαι ρατσιστής. Καλά, σαν άνθρωπος τα έχω πάρει με διάφορες ράτσες, αλλά για να πω την αλήθεια πιο πολύ με τη δικιά μου. Μέχρι που ήρθε το βράδυ της Πέμπτης, η ώρα του αγώνα Γερμανίας – Ιταλίας. Εκεί κατάλαβα ότι έχω χοντρό πρόβλημα. Να το κοιτάξω ή είναι υγιές;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Πριν από το ματς Γερμανίας – Ιταλίας έβλεπα τις ειδήσεις. Έβλεπα μια τεράστια αγωνία όλου του πλανήτη για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μία ακόμα μεγαλύτερη αγωνία των Νότιων χωρών για το

αν θα διασωθούν ή θα πέσουν στα καζάνια της κόλασης. Την ίδια στιγμή οι δηλώσεις της Μέρκελ, του Σόιμπλε και άλλων Γερμανών ήταν του τύπου σας έχουμε γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, να πάτε να κόψετε το λαιμό σας. Δεν πιστεύω ότι είναι μόνο αυτοί οι δύο προβληματικοί άνθρωποι. Έχω την αίσθηση ότι οι Γερμανοί κάθε τόσο, όταν βρίσκονται σε θέση ισχύος, καβαλάνε το καλάμι της εξουσίας και πάνε σπρώχνοντας όποιον βρεθεί μπροστά τους. Δεν θέλω να μπω σε οικονομικές αναλύσεις, ούτε στο πόσο η ανάπτυξη της Γερμανίας στηρίχθηκε πάνω στις φτωχότερες χώρες, στις αγορές των οποίων είχαν καταλάβει οι Γερμανοί. Η αντίδρασή μου είναι ψυχοσωματική. Ξέρω ότι δεν είναι πολιτικά ορθό, αλλά νομίζω ότι ο Σόιμπλε πχ. τραβάει χοντρό ζόρι. Δεν ξέρω αν φταίει η πάθησή του, αλλά ώρες ώρες με λόγια, αλλά κυρίως με εκφράσεις, δείχνει να μας μισεί. Ψυχίατροι έχουν πολλές ερμηνείες…

Μετά τις ειδήσεις και ενώ είχα φορτώσει, άρχισε το ματς. Νομίζω ότι από την ώρα που μπήκε το πρώτο γκολ του Μπαλοτέλι δεν έχω γράψει χειρότερα sms, πιο ρατσιστικά και πιο κακά στη ζωή μου. Όχι για μια ράτσα, αλλά ούτε και για άνθρωπο. Είδα ότι έπαιρνα, επίσης, απαντήσεις από τους φίλους μου στο ίδιο περιερχόμενο. Κάποιος μου έγραψε μόλις μπήκε το γκολ ότι στη γειτονιά του έριχναν φωτοβολίδες στον αέρα από χαρά. Αισθανόμουν μίσος.  Ήθελα εξευτελισμό. Αν ο Τζον Κένεντι είχε πει «είμαι ένας Βερολινέζος» εγώ θα έλεγα «είμαι ένας Ιταλός». Ο Κένεντι τους λυπόταν ακόμα στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Στριμωγμένοι, αφοπλισμένοι, χωρισμένοι στα δύο, με εμφανή τα τραύματα της ήττας, μπορούσαν να προκαλέσουν και τον οίκτο. Είναι ότι λες και για κάποια τέρατα παιδιά. Τα σκοτώνεις μικρά, πριν μεγαλώσουν, μετά είναι αργά.

Παλιά, μικρός, τους αγαπούσα τους Γερμανούς. Για να είμαι τίμιος και πιο συγκεκριμένος, τις Γερμανίδες εννοώ. Μαζί με τις Σουηδέζες ήταν το πιο «εξωτικό» είδος που βλέπαμε τα καλοκαίρια στις παραλίες του Πηλίου. Ξανθές, γαλανομάτες και σαν την Μις Πίγκι να ήταν, εμάς τότε μας άρεσαν. Μεγαλώνοντας, στη Σκιάθο, μόνο ομάδες υποδοχής δεν οργανώναμε όταν έφταναν. Άνετες, ανοιχτές σεξουαλικά, μας έδιναν χαρά όλο το καλοκαίρι. Ούτε προβλήματα δημιουργούσαν, ούτε ψυχοπαθητικές καταστάσεις. Αυτές τις κράταγαν για τους γκόμενους στους στη Γερμανία, όταν γύρναγαν πίσω. Πάντα η Γερμανίδα ήταν η καλύτερη γκόμενα του φτωχού Έλληνα. Όλες μας άρεσαν, τι νοσοκόμες, τι κομμώτριες. Και δεν ήθελαν και πολλά σαν τις Ιταλίδες, που ζητούσαν και εστιατόριο. Αυτές, και με σουβλάκι,