Επίθεση ευρωβουλευτών στην Τρόικα: Έθετε στα εθνικά κοινοβούλια το δίλλημα «μνημόνιο ή θάνατος»

Ενέκριναν οι ευρωβουλευτές το ψήφισμα που τα βάζει με την Τρόικα για τους λάθος χειρισμούς της και ζητάει αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της.

«Η τρόικα μπορεί να βοήθησε τέσσερις χώρες της Ευρωζώνης να βγουν από την κρίση και να απέτρεψε τα χειρότερα σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο,

ωστόσο, λάθη στους χειρισμούς της, όσον αφορά στις μεταρρυθμίσεις, αποτέλεσαν πλήγμα για τη διαφάνεια και τη λογοδοσία», αναφέρει το ψήφισμα της κοινοβουλευτικής επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής που ενέκριναν οι ευρωβουλευτές τη Δευτέρα στο Στρασβούργο.

Το προσχέδιο της έκθεσης των Ότμαρ Κάρας και Λεμ Χοάνγκ Νγκοκ, εγκρίθηκε από την Επιτροπή οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων με ψήφους 31 υπέρ, 10 κατά και 2 απουσίες ενώ το ψήφισμα ζητάει την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας της Τρόικας.

Η συγκεκριμένη έκθεση ασκεί κριτική στην Τρόικα και αναφέρει ότι είναι λάθος το σύστημα που υιοθέτησε και προέβλεπε την ίδια συνταγή σε άλλες χώρες ενώ ταυτόχρονα συμπληρώνει ότι σε πολλές περιπτώσεις τα εθνικά κοινοβούλια δεν είχαν κανένα λόγο.

Επίσης ασκείται κριτική και εις βάρος των υπουργών Οικονομικών του Eurogroup καθώς απέτυχε να δώσει ξεκάθαρες και πειστικές πολιτικές κατευθύνσεις στην Κομισιόν. Πιο συγκεκριμένα το ψήφισμα ζητεί την ανάληψη ευθυνών από τους υπουργούς Οικονομικών των κρατών – μελών για την αποδοχή των εντολών της Τρόικας.

Οι ευρωβουλευτές Ότμαρ Κάρας (Αυστριακός, Χριστιανοδημοκράτης) και Λιέμ Χοάνγκ Νγκος (Γάλλος, Σοσιαλιστής), στο ψήφισμά τους παρέχουν πολλές ενδείξεις για τους τομείς που παρουσιάζουν αδυναμίες και γι' αυτούς που χρήζουν άμεσων βελτιώσεων.

Και μπορεί να ασκούν δριμεία κριτική αλλά από την άλλη πλευρά αναγνωρίζουν ότι οι προκλήσεις που είχε να αντιμετωπίσει η Τρόικα ήταν «τεράστιες» και επιτεύχθηκε ο άμεσος στόχος της αποφυγής της άτακτης χρεοκοπίας. Ωστόσο θεωρούν λυπηρό το γεγονός ότι τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελούν τον «αποδιοπομπαίο τράγο» των επιπτώσεων της Τρόικας και παρόλο που οι υπουργοί Οικονομικών των κρατών-μελών είναι αυτοί που φέρουν την πολιτική ευθύνη για την αποδοχή των ενεργειών της τρόικας.

Τα πορίσματα της έκθεσης επικεντρώνονται κατά κύριο λόγο στα εσωτερικά προβλήματα της Τρόικας ενώ τονίζεται: «Τα τρία ανεξάρτητα θεσμικά όργανα της τρόικας είχαν μια άνιση κατανομή των ευθυνών μεταξύ τους, διαφορετικές εντολές, καθώς και δομές διαπραγμάτευσης και λήψης αποφάσεων με διαφορετικά επίπεδα ευθύνης. Όλοι αυτοί οι παράγοντες συντέλεσαν στην απουσία του κατάλληλου ελέγχου και της απαραίτητης δημοκρατικής λογοδοσίας στο σύνολό της».

Επίσης διαπιστώνεται ότι θα εθνικά Κοινοβούλια είναι πολύ συχνά ανίσχυρα και «όταν ζητήθηκε η γνώμη τους, βρέθηκαν αντιμέτωπα με την επιλογή μεταξύ του χρέους τους και της αποδοχής μνημονίων, που ήταν προϊόντα διαπραγμάτευσης μεταξύ της τρόικας και των εθνικών αρχών».

Η έκθεση συμπεραίνει ότι πρέπει να θεσπιστούν ευρωπαϊκές κατευθυντήριες γραμμές για την εξασφάλιση του κατάλληλου δημοκρατικού ελέγχου των εκάστοτε μέτρων.

Ταυτόχρονα ασκείται κριτική και στους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα στα πλαίσια του Eurogroup επειδή απέτυχαν να δώσουν σαφείς πολιτικές κατευθύνσεις στην επιτροπή σχετικά με τους στόχους που ζητήθηκε από τις τέσσερις χώρες να πετύχουν σε αντάλλαγμα της οικονομικής βοήθειας. Το Eurogroup πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τα προγράμματα διάσωσης μιας και λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις για την χρηματοδοτική συνδρομή και τους όρους παροχής της βοήθειας.

Η έκθεση των δύο ευρωβουλευτών τάσσεται υπέρ της θέσπισης σαφών, διαφανών και δεσμευτικών κανόνων που θα διέπουν τις διαδικασίες αλληλεπίδρασης των θεσμικών οργάνων της τρόικας, καθώς και την κατανομή των καθηκόντων τους. Σημαντική προτεραιότητα αποτελεί και μία βελτιωμένη στρατηγική επικοινωνίας.

Τα προγράμματα προσαρμογής θα πρέπει να περιλαμβάνουν ένα «σχέδιο Β», σε περίπτωση που αποδειχθεί ότι βασίστηκαν σε λανθασμένες υποθέσεις. Επίσης τα μνημόνια συμφωνίας που στηρίζουν όλα τα προγράμματα θα πρέπει να αντανακλούν καλύτερα την απασχόληση και τις κοινωνικές πτυχές και όχι να θυσιάζονται. Η κάθε χώρα που υπάγεται σε πρόγραμμα θα πρέπει να επωφελείται από μια «ομάδα δράσης για την ανάπτυξη», προκειμένου να διασφαλίζεται ότι οι περικοπές του προϋπολογισμού θα συνοδεύονται από μέτρα ευνοϊκά για την ανάπτυξη.

Τέλος, αναφέρεται ότι είναι απαραίτητη η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων, των εθνικών Κοινοβουλίων και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προκειμένου να διασφαλιστεί η απαραίτητη λογοδοσία και υπευθυνότητα.