Εγώ, ο Κώστας και μια ιστορία ξύλου

Όλο βαρεμένους ανθρώπους βλέπω γύρω μου εδώ και πέντε χρόνια. Νταουνιασμένους, χωρίς διάθεση, σχεδόν απογοητευμένους από την οικονομική κατάσταση. Σπάνια βλέπεις άνθρωπο με όρεξη και αισιοδοξία. Και όλοι γκρινιάζουμε. Πέρσι την άνοιξη, βρέθηκα απέναντι σε ένα παλικάρι που ήρθε στο γραφείο για να με δει.

Ωραίο παιδί, γυμνασμένο, γύρω στα 40, με μάτι να γυαλίζει. Ήθελε να διαφημίσει το μαγαζί του σε κάποιο από τα site. Κάτι μου πέταξε για τα παλιά ΚΛΙΚ και Nitro, κάτι από αυτά

που κι εγώ ο ίδιος είχα ξεχάσει. "Πού τα θυμάσαι ρε όλα αυτά;" τον ρώτησα. Μου απάντησε κάτι που το έχω ακούσει κι από άλλους ανθρώπους, ότι τα έχει όλα μαζεμένα. Πιάσαμε την κουβέντα στο γραφείο κι άρχισα να βλέπω απέναντι μου ένα άλλου είδους τύπο από αυτόν που κυκλοφοράει στην εποχή μας.

Αφού τελειώσαμε τα κλικονιτρικά, άρχισε να μου μιλάει για την δουλειά του. Σα να είχε πάρει τριπάκι μίλαγε. Ήταν αισιόδοξος! Φτιαγμένος. Εξιταρισμένος, για να το πω ευγενικά, με αυτό που έκανε. Χείμαρρος. Μορφωμένο παιδί, έπλεξε γύρω από το ξύλο και τα έπιπλα μια ωραία θεωρία. Τον κοίταζα και τον χαιρόμουν. "Δεν κολλάω πουθενά" μου είπε. "Κρίση ξεκρίση, θα τα καταφέρω. Το χω δει το όνειρο και γίνεται. Ό,τι κι αν χρειαστεί".

Διαβάστε περισσότερα στο toratora.gr

The post Εγώ, ο Κώστας και μια ιστορία ξύλου appeared first on KoolNews.