Διαλύεται η Τρόικα- Αποχωρεί το ΔΝΤ και αφήνει την Ευρώπη να τα βγάλει πέρα μόνη της

Μετρημένες είναι οι ημέρες της Τρόικας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μετρά πλέον αντίστροφα για την αποχώρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το σύστημα διάσωσης των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους ή χρηματοδότησης.

«Θάνατος στην τρόικα», σχολιάζει αξιωματούχος των Βρυξελλών στην «El Pais» μετά την εξέταση των προγραμμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, βυθισμένες στην κρίση, και σε μικρότερο βαθμό της Πορτογαλία

και της Ιρλανδίας που βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα μεγάλο ταξίδι σε έρημο τοπίο. Το ΔΝΤ έχει ήδη δείξει με σαφήνεια τη μελλοντική του έξοδο από την τρόικα.

Η Κομισιόν μετράει μέρες για να συμβεί αυτό και η δήλωση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ότι «υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες, εάν το επιθυμούν οι κυβερνήσεις, ώστε τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να έχουν την πλήρη ευθύνη για τις διασώσεις» είναι ενδεικτική της κατάστασης και των διαθέσεων.

Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτή η αναγκαστική συνεργασία με το ΔΝΤ ήταν ένα γάμος που κανείς δεν ήθελε- πλην του Βερολίνου. Όταν το 2010 η Ελλάδα χρειάστηκε τη δημιουργία ενός μηχανισμού έκτακτης ανάγκης για τη διάσωσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε προτείνει τη σύσταση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Η αντίδραση των Γερμανών ήταν σκληρή. «Μην εμπιστεύστε την Επιτροπή διότι δεν έχει εμπειρία στις διασώσεις» ήταν το μήνυμα της Καγκελαρίας η οποία ζήτησε τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παρά την αντίδραση της Επιτροπής αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή. Η Φρανκφούρτη και οι Βρυξέλλες συντάχθηκαν πίσω από το Βερολίνο με την πεποίθηση ότι το ΔΝΤ θα προσφέρει τεχνική αρτιότητα. Η Τρόικα φάνηκε σκληρή στην αρχή αλλά όταν έγινε σαφές ότι η λιτότητα παραήταν σκληρή και αδιέξοδη οι τρεις οργανισμοί -με πρωταγωνιστή το Ταμείο- άρχισαν να επιδίδονται σε ένα blame game και να επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να σκληραίνει τη στάση του και να εξετάζει το ενδεχόμενο σύστασης διερευνητικών επιτροπών για την ιστορία των διασώσεων.

Κρίσιμο ρόλο στην εξίσωση φαίνεται ότι έπαιξε η ΕΚΤ η οποία προτίμησε από την αρχή τον ρόλο του «επιτήδιου ουδέτερου» και έθεσε σαν βασικό στόχο να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από τις διασώσεις. Ωστόσο τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γενική κατακραυγή που υπέστησαν το Ταμείο και η Επιτροπή, ιδίως μετά το ιστορικό mea culpa της Ουάσινγκτον όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδας.

Πλέον το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι είναι αδύνατο να ασχοληθεί με το πλήθος πρωθυπουργών, υπουργών Οικονομικών, επιτρόπων, αξιωματούχων του Eurogroup και της ΕΚΤ επαναφέροντας τη θρυλική ρήση του Κίσινγκερ που έλεγε πως «όταν θέλω να πάρω τηλέφωνο στην Ευρώπη δεν ξέρω ποιον να καλέσω». Υπό την πίεση των αναδυόμενων οικονομιών που δεν θέλουν να συνεισφέρουν πλέον στη διάσωση της «πλούσιας Γηραιάς Ηπείρου» η έξοδος φαντάζει μονόδρομος...