Μπήκε Απρίλης; Ώρα για παραλιακή!

Πέρασες καλά στο κέντρο και στα βόρεια προάστια μέσα στο χειμώνα; Καλά έκανες. Αλλά τώρα ετοιμάσου να για την Γλυφάδα. Έχουμε άνοιξη…

Από τον Κωνσταντίνο Χαντζάκο – Αντωνάτο

Και πάνω που ο ήλιος έκανε την πρώτη εμφάνισή του πάνω από το πολύπαθο λεκανοπέδιο, ως Αθηναίος που διασκεδάζει -λέμε τώρα- είπα κι εγώ να κατηφορίσω προς την ακτή της πρωτεύουσας να φωτοσυνθέσω μαζί με τα φυτά και τους χλιδάτους κατοίκους του Αττικού ανατολικού νότου.

Κατ’ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: Η Γλυφάδα (και όποια περιοχή έπεται αυτής με κατεύθυνση προς το Σούνιο) ως βασική φιλοσοφία

έχει υιοθετήσει το αραλίκι. Εκεί ποντάρει, λοιπόν, φαντάζομαι και ο μέσος Αθηναίος που αποφασίζει από όπου κι αν βρίσκεται να χαλάσει μισό ντεπόζιτο βενζίνης και να κατέβει προς “τα κάτω”, πείθοντας τον εαυτό του πως αξίζει να πληρώσει περίπου 5 ευρώ για έναν καφέ, αφού θα περιμένει για ένα μισάωρο περίπου στην είσοδο μιας καφετέριας που μοιάζει με clubs υπερπαραγωγή, με prive τραπέζια και –φυσικά- face control.

Αν είχες κατέβει και τον προηγούμενο Απρίλη στη Γλυφάδα και θυμάσαι πάνω – κάτω τι έπαιζε από μαγαζιά, ξέχασέ τα. Ακόμα και οι ονομασίες να είναι ίδιες, τα μαγαζιά είναι διαφορετικά. Εν μέσω κρίσης, ένας δρόμος 500 μέτρων αποφάσισε να ανακαινίσει σχεδόν όλες του τις καφετέριες και να συστηθεί ξανά στο κοινό.

Στη θέση του παραδοσιακού “Oscar’s” δεν βλέπεις τίποτα, αφού – μετά από μία βομβιστική επίθεση σε παρακείμενο μαγαζί – μας άφησε χρόνους. Οπότε περνάς αυτόματα στην απέναντι γωνία που βρίσκεις το νέο hot glam spot των νοτίων προαστίων που λέγεται “Baron” και αντικατέστησε προσφάτως το διάσημο “Lis” που αποτέλεσε το στέκι όλων των celebrities της πόλης από το 2006 μέχρι –κυρίως- τα τέλη του 2010.

Λίγο πιο δίπλα, το “Chic” παραμένει στη θέση του, μεγαλωμένο, ανακαινισμένο, ίσως και λίγο εκκεντρικό σε σχέση με την κλασική “φόρμα” καφετέριας της Γλυφάδας, με crowd που δεν το λες και αμιγώς Νότιο, αλλά με απεριόριστο χώρο να απολαύσεις τον καφέ σου κάτω από τον ήλιο παίρνοντας έτσι και την πρώτη γεύση ηλιοθεραπείας της χρονιάς. Ακριβώς απέναντι τα δύο κλασικά καφέ της οδού Ζησιμοπούλου, το “Chocolat” και το “Καφέ Café” αναλλοίωτα στον χρόνο συνεχίζουν.

Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται στην κάτω γωνία που, αν και το «Rich» είναι εκεί, ολοκαίνουριο, λαμπερό και ίσως με πιο pop αισθητική από ποτέ. Εγώ βέβαια – που ήμουν επί χρόνια κλασικός θαμώνας του μαγαζιού- προσπαθώ ακόμα να βρω ομοιότητες με το μαγαζί που καθιέρωσε τη συμβολή της Ζησιμοπούλου με τη Λαζαράκη, ως το απόλυτο σημείο συνάντησης των τελευταίων ετών. Μέχρι και η διαρρύθμιση του χώρου έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό με αποτέλεσμα να μην θυμίζει σε τίποτα το “Rich” με τους χρυσούς καναπέδες και τις Louis Vuiton από τα νυμφίδια-απόφοιτες ιδιωτικών κολεγίων να υπάρχουν σωρηδόν γύρω σου. Εντάξει η εποχή άλλαξε, η κρίση μας χτύπησε κατακέφαλα αλλά γιατί έπρεπε να χαθεί εντελώς αυτή η αίσθηση μιας χλιδής που απαιτεί μέχρι και το ίδιο του το όνομα;

Ανάμεσα σε όλα αυτά,