Άσχημα ξεκινήσαμε

Με τις φήμες τις προηγούμενες μέρες να μιλάνε για μια κυβέρνηση Εθνικής Ελλάδος, εκεί που οι καλύτεροι θα προσπαθήσουν να βγάλουν τη χώρα από τη χειρότερη κρίση της νεότερης Ιστορίας της, στο τέλος είδαμε μια κυβέρνηση που θυμίζει ομάδα σε παιδικό πρωτάθλημα.

Μια μέρα μετά την δημιουργία της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και την ανακοίνωση των ονομάτων που θα την πλαισιώνουν, ο Γιάννης Πρετεντέρης  γράφει στη στήλη του στα Νέα ότι άσχημα

Αν αυτή η κυβέρνηση που (τελικά) φτιάχτηκε χθες είναι η Εθνική Ελλάδος, τότε η παρέα που παίζουμε μπάσκετ είμαστε ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς.

Μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός και οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί δεν κατάφεραν να αντισταθούν μέχρι τέλους στις πιέσεις της κομματικής σαβούρας, στη λογική των ανταμοιβών και των ισορροπιών.

Μόνο το οικονομικό επιτελείο φάνηκε να υπακούει σε κάποια στοιχειωδώς υγιή πολιτική λογική – και πάλι…

Κρίμα, όμως, διότι ήταν μια τριπλή ευκαιρία.

Ήταν ευκαιρία να αλλάξει το άθλιο μοντέλο διαφόρων πολιτευτών που διοικούν την Ελλάδα όχι επειδή διαθέτουν τα απαραίτητα διοικητικά προσόντα αλλά επειδή έχουν κολλήσει επαρκή κομματικά ή εκλογικά ένσημα.

Ήταν ευκαιρία να επιλεγούν οι καλύτεροι, εντός και εκτός κομμάτων – ακόμη περισσότερο που ο κάθε πολιτικός αρχηγός είχε τη δυνατότητα να φορτώσει στην άρνηση των άλλων αρχηγών τον αποκλεισμό όσων πραγματικά δεν χρειάζονταν στην κυβέρνηση…

Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Η κακοδαιμονία του κομματικού συστήματος υπερίσχυσε.

Ακόμη και έτσι, όμως, το δεδομένο παραμένει: μιλάμε για την κυβέρνηση της τελευταίας ευκαιρίας.

Δεν ξέρω πόσο το έχουν συνειδητοποιήσει όσοι μετέχουν σε αυτήν, αν και αμφιβάλλω… Υποθέτω όπως αν είχαν πραγματική συνείδηση της ευθύνης που επωμίζονται, αποκλείεται να διαγκωνίζονταν τόσο πολύ για ένα υπουργείο ή υφυπουργείο…

Δεν ξέρω καν πόσο το έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί που τη συγκρότησαν. Υποθέτω πως αν το είχαν συνειδητοποιήσει , αποκλείεται να ανέθεταν στους συγκεκριμένους ανθρώπους την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε ο τόπος.

Ακόμη και έτσι, όμως, θα κληθούν να το συνειδητοποιήσουν στην πράξη. Διότι στην πολιτική, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Ποιος δεν θυμάται τις κραυγές θαυμασμού που είχε ξεσηκώσει η «κυβέρνηση κηπουρών» του Γ. Παπανδρέου; Ακόμη και η Μπιρμπίλη θεωρήθηκε σαν κάτι θεσπέσια εξωτικό!

Και ποιος ξέχασε πώς έφυγαν όλοι μαζί δύο χρόνια αργότερα; Αν δεν απατώμαι, ούτε ένας από εκείνη την καταστροφική καριέρα δεν κατάφερε να επιζήσει πολιτικά.

Αυτό θα πρέπει να θυμούνται και όλοι οι καινούργιοι υπουργοί. Διότι, σε αντίθεση με τους προηγούμενους, δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία – ούτε καν περίοδο χάριτος.

Προφανώς δεν έχω καμιά αντίρρηση να διαψευστώ και να εκπλαγώ από την απόδοση της κυβέρνησης – θα το δεχτώ με μεγάλη ανακούφιση…

Αλλά έως ότου διαψευστώ, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω: άσχημα ξεκινήσαμε.