Αντίο Κόμπε, καλωσήρθες Γιάννη

Η αγκαλιά του Κόμπε με τον Γιάννη στο τέλος του ματς, ήταν η τελετή παράδοσης παραλαβής. Αυτός που φεύγει, παραδέχθηκε την αξία αυτού που έρχεται. Κι ας μην παίζουν στην ίδια θέση κι ας είναι Έλληνας ο Γιάννης και όχι Αμερικανός κι ας μην είναι πασπαλισμένος ο μικρός με την ίδια αστερόσκονη που έλουσε τον Κόμπε στο ξεκίνημά του. Κι ας παίζει ο ένας στους «ταπεινούς» Bucks κι ο άλλος στους «γκλαμουράτους» Lakers. Άλλωστε, για πόσο ακόμα θα παίζει ο πρώτος στους Bucks; Ίσως όσο παίζει ο δεύτερος στους Lakers,

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Άστραψε και βρόντηξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στη νίκη επί των Lakers. Έγραψε το πρώτο του triple-double (το άλλο που είχε κάνει πριν μερικές εβδομάδες, του το αφαίρεσαν τελικά, διότι μια ασίστ πιστώθηκε σε άλλον). 27 πόντοι, 12 ριμπάουντ, 10 ασίστ αλλά και 4 τάπες και 3 κλεψίματα. Μυθικά πράγματα που δεν προξενούν καμία εντύπωση σε όσους τον παρακολουθούν χρόνο με το χρόνο να βελτιώνεται, να εξελίσσεται, να προοδεύει, να μεστώνει, να παίρνει ολοένα και περισσότερες πρωτοβουλίες: από ένα άγουρο ψιλόλιγνο παιδάκι που πήγε στο ΝΒΑ για να κυνηγήσει το όνειρό του, έγινε ένα εργαλείο ελευθέρας βοσκής, που τρέχει σαν «άσος» και καρφώνει σαν «πεντάρι», που χαμηλώνει τα 211 εκατοστά του για να ντριπλάρει και τα τεντώνει για να ταπώσει ή να πάρει ριμπάουντ. Είθε στα παραπάνω να συμπληρώνουμε σε 1-2 χρόνια και το «σουτάρει σαν “δυαρο-τριάρι”», διότι τότε το πακέτο θα είναι πλέον ολοκληρωμένο.

Η αγκαλιά με τον Κόμπε στο τέλος, ήρθε σαν συνέχεια όλων αυτών που είχε πει ο σπουδαίος αρχηγός των Lakers πριν το ματς για τον δικό μας Γιάννη. Είναι μεγάλο παράσημο να μιλάει με τόσο καλά λόγια για σένα ένας από τους καλύτερους παίκτες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε παρκέ, ειδικά αν είσαι σεμνός και ταπεινός και όχι ψωνισμένος ή «καβαλημένος» - ο Γιάννης δεν μπορούσε να φανταστεί όχι ότι θα έλεγε τέτοιες κουβέντες γι' αυτόν ο Κόμπε, αλλά αμφέβαλε αν καν τον ήξερε. Και να μην τον ήξερε όμως, θα τον μάθαινε. Σ' αυτό το παιχνίδι, το προηγούμενο ή ένα μερικές εβδομάδες πριν, στο επόμενο ή το παρα-επόμενο. Φέτος είναι η χρονιά του, το έδειξε από την αρχή της σεζόν, σε μια ομάδα όπου ο προπονητής του τον βοηθάει να εξελιχθεί αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είναι η κατάλληλη ομάδα γι' αυτόν από δω και πέρα κι αν ο Τζέισον Κιντ ο πλέον κατάλληλος για να τον απογειώσει: η μπασκετική εκτόξευση του Γιάννη, δύσκολα θα γίνει στους Bucks, που έχουν ταλέντο, νιάτα και ενθουσιασμό, αλλά έχουν και ταβάνι. Και δύσκολα θα γίνει με τον Κιντ, που είναι αυτό που είχε ανάγκη ως τώρα ο δικός μας άνθρωπος για να ξεπεταχθεί και να δειγματίσει τα προσόντα του. Για να λάμψει όμως, πρέπει να δουλευτεί πλέον διαφορετικά, να αναλάβει συγκεκριμένο ρόλο, να μπει σε «καλούπια» και συστήματα, ώστε να μπορέσει να αναλάβει – κάποια στιγμή – ηγετικό ρόλο.

Το μεγαλύτερο παράσημο για τον Γιάννη, στα δικά μου μάτια, δεν είναι η αγκαλιά του Κόμπε και η υπόκλιση στο ταλέντο του πολλών σπουδαίων ανθρώπων του ΝΒΑ. Για μένα, είναι το γεγονός ότι είναι μοναδικός. One of a kind, που λένε και στην Αμερική. Ο Κόμπε ας πούμε, όσο σπουδαίος κι αν είναι, δεν έπαψε ποτέ στην καριέρα του να είναι ένα πιστό αντίγραφο του Μάικλ Τζόρνταν. Ο Γιάννης όμως; Θυμάμαι όταν πρωτοπήγε στο ΝΒΑ μια κουβέντα που έκανα με τον φίλο μου τον Στέφανο, που λατρεύει τον Ντουράντ και προέβλεπε ότι ο Γιάννης θα μπορούσε να γίνει ο επόμενος Ντουράντ: «έχει το ύψος, έχει το σώμα, αν φτιάξει το σουτ του, θα γίνει Ντουραντάκος» μου έλεγε. Τότε, έλεγα «μακάρι να γίνει ένας μικρός Ντουράντ». Τώρα, δεν το εύχομαι πια. Όχι διότι είναι μικρό πράγμα ή κακό πρότυπο ο παικταράς των Thunder, αλλά διότι ο Γιάννης έχει τα φόντα να γράψει τη δική του ιστορία, χωρίς να είναι στη σκιά κανενός, χωρίς να υπάρχει πάντα η σύγκριση με κάποιον άλλον, στη μπασκετική ιστορία.

Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Μπορεί, ίσως να υπερθεματίζω κι εγώ και αρκετοί άλλοι διότι είναι ο πρώτος Έλληνας στο ΝΒΑ που έχει πραγματικά star-quality. Αλλά για έναν παίκτη που ψάχναμε να βρούμε αν είναι τριάρι ή ελαφρύ τεσσάρι, που κάποια στιγμή ο Κιντ σκέφτηκε να τον βάλει ακόμα και «άσο», που μερικοί σκέφτηκαν αν μπορεί να γίνει ο «νέος Μάτζικ», που τον συνέκριναν με τον Ντουράντ, που τρέχει το γήπεδο σαν άνεμος και καρφώνει σαν ζογκλέρ, δεν υπάρχουν λόγια, παρά μόνο επιφωνήματα θαυμασμού. Δεν θέλω να φανώ ιερόσυλος, αλλά ο Γιάννης είναι πολύ πιο ομαδικός από τον Κόμπε και παίζει με πολύ μεγάλη προσήλωση στην άμυνα από τον Ντουράντ, δεν «σιχαίνεται» να βουτήξει για μια μπάλα στο παρκέ, δεν νοιάζεται για την προσωπική του στατιστική και την ατομική του διάκριση αλλά για την πρόοδο της ομάδας, δεν χρίστηκε από κανέναν «αρχηγός» και «ηγέτης» της ομάδας αλλά εξελίσσεται σε ηγέτη με την απόδοσή του στο παρκέ. Και να σας πω και κάτι; Η περσινή του μανούρα με τον Ντανλίβι των Μπουλς, που οδήγησε στην πρώτη του αποβολή, «ωρίμανση» ήταν στα δικά μου μάτια κι ας την μετάνιωσε ο Γιάννης. Αν δείτε τι βρωμιές του έκανε ο Ντανλίβι μέχρι τη στιγμή της έκρηξης του δικού μας, θα καταλάβετε τι εννοώ. Απλά από δω και πέρα, θα φροντίσει να μην τσιμπάει στις προκλήσεις του κάθε αληταρά ή πονηρούλη, αλλά να απαντάει με το παιχνίδι του και να «χώνει» κι αυτός καμία στα μουλωχτά όταν πρέπει.

Ναι, δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε στο μικρό δαχτυλ(ιδ)άκι του Κόμπε, είναι άδικο να τον συγκρίνει κανείς με τον φτασμένο Ντουράντ, να κοιτάξει την κρυστάλλινη σφαίρα και να πει «θα γίνει ο επόμενος Λεμπρόν» ή οτιδήποτε άλλο. Ο Γιάννης, είναι ξεχωριστό μοντέλο, μοναδικό, έχει στοιχεία από πολλούς και διάφορους αλλά «φωτοτυπία» ή «κλώνο» κάποιου δεν τον λες. Επιπλέον ο Γιάννης τώρα ουσιαστικά ξεκινά και οι άλλοι είναι στη μέση ή στο τέλος της καριέρας τους. Τα δικά του καλά χρόνια είναι μπροστά του. Σ' αυτή την ομάδα ή σε κάποια «μεγαλύτερη», με αυτόν τον προπονητή ή με κάποιον άλλον, ο Γιάννης θα πετύχει. Θα συνεχίσει να δουλεύει, θα «χτίσει» το σώμα του, θα βελτιώσει το σουτ του, θα κάνει όλα αυτά που πρέπει να κάνει για να πετύχει. Είναι σχεδόν νομοτελειακό.

The post Αντίο Κόμπε, καλωσήρθες Γιάννη appeared first on KoolNews.