Αυτός ο Ολυμπιακός είναι ομαδάρα: Ό,τι και να γίνει‏

Θα ήθελα να κάνω ένα εγκώμιο γι΄αυτή την ομάδα, αλλά δυστυχώς όπως λέμε από μικροί, φρέσκα κουλούρια πουλάει ο κουλουράς. Παντού θέμα είναι το περιβόητο μπάτζετ. Τα 41,6 εκατομμύρια της ΤΣΣΚΑ, τα 37 της Φενερμπαχτέ και τα 35 της Ρεάλ απέναντι στα στα 10 με το ζόρι εκατομμύρια του Ολυμπιακού.

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Εντάξει, αυτό το έχουμε ακούσει ξανά και το έχουμε βαρεθεί. Σε τρεις συνεχείς τελικούς δύο φορές ο Ολυμπιακός

και μία η Μακάμπι, πήραν τα σώβρακα των πλουσίων. Μην το κάνουμε και κομμουνιστική επανάσταση... Δεν είναι αναγκαστικά αυτό ένας μόνιμος κανόνας. Αν μιλάγαμε για μια σειρά πέντε αγώνων τότε σίγουρα το προβάδισμα θα το είχε η ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ, και καλό, ισορροπημένο προπονητή όπως είναι ο Ιτούδης. Απλά σε ένα ματς, όλα γίνονται. Απ΄την άλλη μεριά, θα έδινες για να πάρεις τον Κρίστιτς με 2.5 εκατομμύρια , όσο κοστίζει στην Εφές το συμβόλαιο του, στη θέση του Χάντερ που κοστίζει 400.000; Πρέπει να ήσουν μαλάκας μάνατζερ. Ούτε για Playstation δεν θα ήσουν.

Ο Ολυμπιακός έχει βγάλει μάτια τα τελευταία χρόνια. Και θα έλεγα ότι έχει βγάλει μάτια όχι μόνο αθλητικά, αλλά και από κοινωνική σκοπιά να το κοιτάξεις. Πολλές φορές ο αθλητισμός σου δίνει παράδειγμα για την ζωή. Οι Αγγελόπουλοι αφού ξόδεψαν δεκάδες εκατομμύρια για μεγάλα ονόματα, χωρίς να καταφέρουν τίποτα, πέραν της αναμφισβήτητης επιτυχίας του να φτάσει σε δύο συνεχόμενα final-4 και έναν τελικό, απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Τον οποίο έχασε εύκολα. Πάρα πολύ καλά πράττοντας, οι δύο πρόεδροι (που by the way ξέρουν κι από μπάσκετ) γύρισαν το μοντέλο ανάποδα. Πράγμα που άλλωστε επέβαλε και η οικονομική συγκυρία στην Ελλάδα. Ο Σπανούλης ήταν η μεγαλύτερη κίνηση στο ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία δέκα χρόνια. Το ξαναγράφω για εκατοστή φορά: ο Σπανούλης δεν έφυγε για τα λεφτά από τον Παναθηναϊκό. Έφυγε γιατί ήθελε να είναι ηγέτης, αρχηγός μιας ομάδος και στον Παναθηναϊκό και τη διοίκηση αυτή η θέση ήταν καπαρωμένη από τον Διαμαντίδη.

Η επιστροφή του άσωτου υιού, του Πρίντεζη ήταν η δεύτερη μεγάλη κίνηση, μιας και βλέπουμε ότι ο Γιώργος είναι ένας τύπος που κάθε χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος. Νέο ρεπερτόριο, νέες κινήσεις. Το παλικάρι δουλεύει σαν τους μεγάλους σταρ του ΝΒΑ. Δίπλα σε αυτούς ένας Μάντζαρης ο οποίος είναι δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο για κάθε σταρ playmaker της αντίπαλης ομάδος. Λέω αγγελικό πρόσωπο γιατί φαίνεται παιδάκι, γλυκούλι, δεν είναι ο πιο γρήγορος διάολος μες στο γήπεδο, αλλά ο τρόπος που αμύνεται είναι τουλάχιστον για δύο άτομα. Τρεις της Μπαρτσελόνα κυνηγούσαν το Σπανούλη, ένας Μάντζαρης έβγαλε νοκ άουτ (άντε με μισή βοήθεια) το Ναβάρο. Κι έβαλε και παραπάνω πόντους από αυτόν. Τελευταία με το Σφαιρόπουλο έχει αποκτήσει και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο σουτ και το drive. Δίπλα σε αυτόν ο Σλούκας που μπορεί τελευταία να μην βρίσκεται στα καλύτερα του επιθετικά, αλλά είναι σαφέστατα βελτιωμένος στην άμυνα. Αυτοί οι τέσσερις, οι 3 σωματοφύλακες και ο Ντ΄Αρτανιάν, έχουν χτίσει έναν πυρήνα, όπου οι ξένοι για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ παίζουν το ρόλο συμπληρώματος. Δεν θες τον Τσίλλντρες και τον Κλέιζα ή τον Ρίβερς και τον Ζάρκο για να καθαρίσεις. Καθαρίζουν αυτοί έχοντας δίπλα τους ξένους ρολίστες.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι ότι με βάση αυτά τα παλικάρια έχει χτιστεί μια ομάδα σφιχτή σαν γροθιά. Τους βλέπεις, είναι φίλοι, κολλητοί, κανένας δεν παίζει για την πάρτη του. Ενώ ταυτόχρονα παίρνουν όλοι πρωτοβουλίες. Άσχετα αν ο Μπίλης είναι το πρώτο βιολί. Βλέπεις ότι εμποτίζουν στον ολυμπιακό τους φανατισμό κι όποιον ξένο έρθει. Ο Χάινς, ο Ντάνστον και ο Χάντερ παίζουν σα να μεγάλωσαν στη Θύρα 7. Ακόμα και ο Λοτσέσκι που είναι πιο κουλ, τον βλέπεις ότι έχει αρχίσει να γυαλίζει το μάτι, να τρελαίνεται στις αντιδράσεις όταν παλιά ήταν ανέκφραστος. Με την ίδια τρέλα έχουν μυήσει και τους δύο υπερταλαντούχους πιτσιρικάδες, τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη. Αν ο Παπαπέτρου δεν πάθαινε τη ζημιά για ένα εξάμηνο στο πόδι και ο Αγραβάνης για 3 μήνες στο χέρι, θα ήταν πύραυλοι και οι δύο. Είναι απίστευτα τα παιδάκια, τρελαίνομαι να τα βλέπω να παίζουν.

Έχουν μπασκετική αναίδεια, εκπληκτική άμυνα και τη βάζουν τη μπάλα μέσα απ΄όπου θέλουν. Όλοι στην ομάδα μου λένε ότι ο Παπαπέτρου τα έχει όλα καλύτερα σχεδόν από τον Παπανικολαόυ, ο δε Αγραβάνης μπορεί σε μια άλλη εκδοχή να είναι η εξέλιξη του Πρίντεζη. Έχει και φοβερό τάιμινγκ στα ριμπάουντ. Αυτοί είναι οι λόγοι που αγαπώ αυτή την ομάδα. Και γι΄αυτό θεωρώ ότι πέρα από αθλητικό είναι και κοινωνικό παράδειγμα. Αυτό είναι που τους έχει κάνει την καλύτερη ομάδα στις ανατροπές σκορ, ακόμα και σε νεκρό χρόνο. Δεν μασάνε πουθενά. Ίσως φαίνεται ότι το γράφω σαν Γαύρος, αλλά ειλικρινά προσπαθώ να το περιγράψω με αποστασιοποίηση. Είναι 15 άνθρωποι που λειτουργούν ενάντια στα νεοελληνικά πρότυπα και συμπεριφορές. Κάτι βέβαια που θα έλεγα ότι το μπάσκετ το έχει πάντα στην Ελλάδα, αλλά αυτή τη στιγμή είναι αυτά τα παιδιά που το εκφράζουν.

Για να περάσω στα του ματς, άλλη μια φορά θα πω δεν ξέρω, όπως λέω πάντα. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει σε ένα ματς. Είχα πάει στο Μόναχο με την ομάδα του Ίβκοβιτς το '99 για να κάνω πασαρέλα απέναντι στην άγνωστη και πάμφθηνη Ζαλγκίρις. Είδα τα ραδίκια ανάποδα, από το πρώτο λεπτό. Κωλοφωτιές έβγαζαν οι Λιθουανοί, με δύο αγνώστου ταυτότητος και προελεύσεως, τότε μαύρους. Μας πήραν τα σώβρακα με 16 πόντους στον ημιτελικό. Και μετά από δύο μέρες σούβλισαν την Μπενετόν. Στην Πόλη καθόμουν με τον Στιβ Γιατζόγλου και μόνο που δεν κλαίγαμε στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου. Βέβαια όταν κάθεσαι με τον Στιβ περνάς υπέροχα, αλλά μαθαίνεις και μπάσκετ. Έλεγα "εντάξει χάσαμε από μέσα μου, αλλά πέρασαν ωραία κι έμαθα να βλέπω καλύτερα το μπάσκετ". Βγήκα έξω στο μπρέικ για να δω το τελευταίο δεκάλεπτο στους διαδρόμους από την τηλεόραση. Δεν είχαν τηλεοράσεις κι έτσι ξαναγύρισα στο γήπεδο. Κι έγινε το απίστευτο.

Πιστεύω ότι εκεί, στην Πόλη, σε αυτό το συγκεκριμένο ματς, γεννήθηκε αυτός ο Ολυμπιακός. Οι εμπειρίες, η ανατροπή, το πάθος που παρουσιάστηκαν εκείνη τη μέρα, πιστεύω ότι έχουν χαράξει την αγωνιστική ζωή όλων όσων βρέθηκαν εκεί και όλων όσων τους συμπλήρωσαν εκ των υστέρων. Εκεί ο Πρίντεζης έγινε σταρ, εκεί ο Σπανούλης καβάλησε το Ναβάρο κι εκεί ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και ο Παπανικολάου έγιναν παιχταράδες. Δεν θα ξεχάσω βέβαια, γιατί μου έμεινε ψυχολογικό τραύμα (ειλικρινά το λέω!) και τον τελικό με τη Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ. Μία ομάδα που 100 φορές να την έπαιζε ο Ολυμπιακός θα την κέρδιζε. Και να βλέπεις τον Ζάρκο, τον Τάρπλει και τον Τάρλατς να μην μπορούν να την βάλουν για 7 λεπτά στο καλάθι ούτε με lay up. Κι ένας χοντρός που είχε βάλει ένα τρίποντο σε όλη τη σεζόν έβαλε και το δεύτερο εκείνη την ώρα. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ μέχρι τη Ρώμη που το πήραμε.

Τα τεχνικά να σας τα γράφει ο Σκουντής ή ο Παπαδογιάννης στο gazzetta.gr. Δεν υπάρχει κανά μυστικό. Κι ο γιος μου ξέρει ότι με τον Κιριλένκο τριάρι οι Ρώσοι όχι μόνο έχουν υπεροπλία, αλλά μπορεί να κάνουν πάρτι στα ριμπάουν, επιθετικά κυρίως. Ότι ο Ντε Κολό, ο γκαντέμης ο Τεοντόσιτς (όποτε πήγε φάιναλ 4 έχασε, είτε με μας είτε με την ΤΣΣΚΑ) και ο Γουίμς μπορούν να σε σκοτώσουν με 5 τρίποντα σε δύο λεπτά. Οκ, προφανώς δεν θα τους αφήσεις να σουτάρουν, αλλά προφανώς και κανένας από αυτούς δεν μπορεί να φυλάξει τον Σπανούλη, με αποτέλεσμα να βάλει μέσα ή τον Τζάκσον ή τον Μαρκοϊσβίλι, για να μην κάνει ο Kill Bill το δικό του πάρτι, ανενόχλητος. Από κει και πέρα, είναι θέμα μέρας. Και θέμα ομάδας. Ο Ολυμπιακός έχει καλύτερη ομάδα, μιλώντας με όρους αλληλοκάλυψης, αλτρουισμού, πάθους και τρεξίματος. Θα αντιπαρατάξουν οι Ρώσοι παρεμφερή χαρακτηριστικά; Στα δύο ματς που προηγήθηκαν στους 16, δεν τα είδα και τόσο έντονα, ούτε εδώ, ούτε στη Μόσχα. Βέβαια ο Ιτούδης είναι πιο ψυλλιασμένος κι από τον Καζλάουσκας και από τον Μεσίνα. Όμως και ο Σφαιρόπουλος έδειξε ότι είναι μεγάλος προπονητής. Δεν του κάνω κομπλιμέντο, αλλά παρακολουθώντας την άμυνα της ομάδας, πως αλλάζει στυλ, μαρκαρίσματα κι επίθεση μέσα σε ένα λεπτό, πως διαβάζει αγώνες και πως μπορεί να γυρίσει ένα ματς, του βγάζω το καπέλο. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπεις ότι τα παιδιά της ομάδας τον γουστάρουν. Μ΄αρέσει που δεν γκρινιάζει όλη την ώρα. Στο τελευταίο ματς με τη Μπάρτσα, κατεβάζοντας μόνο κοντούς μέσα, τον έστειλε αδιάβαστο τον Πασκουάλ. Έστω κι αν και ο Σπανούλης και ο Σλούκας έκαναν μαγικές κινήσεις.

Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Τα έχουμε ξαναδεί. Όπως λέει και ο Ομπράντοβιτς, δεν υπάρχει μυστικό στο μπάσκετ. Όλοι έχουν δει κι έχουν παίξει με τους άλλους δεκάδες φορές. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Ξέρω ότι όποιο και να είναι, αισθάνομαι περήφανος γι΄αυτή την ομάδα και αυτό θα ισχύει χάσει-κερδίσει σήμερα. Βλέποντας την press conference χθες στη Μαδρίτη των 4 προπονητών με 4 σταρ των ομάδων τους, αισθάνθηκα πάρα πολύ όμορφα, ότι βρίσκομαι σε έναν άλλον πολιτισμό. Χάρηκα και για τον Παπαλουκά που ήταν τιμώμενο πρόσωπο. Για να πω και την αλήθεια κι ας με κράξουν οι Γαύροι, λυπάμαι που δεν είναι κι ο Διαμαντίδης, γιατί δεν ξέρω αν θα προλάβει να ξαναείναι σε final-4. Οι τρεις μεγαλύτεροι πασέρ στην ιστορία της Ευρώπης, δηλαδή οι άνθρωποι με το περισσότερο μυαλό στην Ευρωλίγκα, ανήκουν σε μια χώρα που είμαστε όλοι κουκουρούκου. Τι να σας πω...Ας το κάνουμε σαν τον Ολυμπιακό! Και σαν το μπάσκετ. Γιατί έχουμε τίποτα άλλο για παράδειγμα;

Υ.Γ. Στο άλλο ματς θέλω να κερδίσει η Φενέρ, παρά τον "εχθρό" μου Ομπράντοβιτς στον πάγκο της. Με κουράζει ψυχολογικά η Ρεάλ. Είτε στην μπάλα, είτε στο μπάσκετ. Παρότι έχει ομαδάρες, δεν είναι τυχαίο ότι εκεί μαζεύονται όλα τα νούμερα. Είτε ο Ρούντι είτε ο Ρονάλντο. Έχουν μια αλαζονεία, μια γκρίνια και έναν εγωισμό που σπάει καρύδια. Όταν ο Μέσι δίνει το πέναλτι στο Νειμάρ, ο καραγκιόζης, ο γλίτσουλας (παιχτάρα βέβαια) ο Ρονάλντο γκρινιάζει και κλωτσάει τα δοκάρια γιατί πρόλαβε ένας συμπαίχτης του, ο Αρμπελόα, (που δεν τον έβλεπε!) κι έβαλε τη μπάλα μέσα. Να μην πω βέβαια, ότι τους θεωρώ και κότες. Γι΄αυτό έχουν χάσει τον έναν τελικό μετά τον άλλον από το 1995 στα final-4, γι΄αυτό και την ώρα που ο Μέσι γύρω στο 70' έστελνε τη Μπάγερν αδιάβαστη μέσα σε 5 λεπτά, ο Ρονάλντο είχε πάθει ολική έκλειψη βλέποντας τους καυλωμένους πάνω στη μπάλα, Γιουβεντίνους. Μαλλί έκανε και ξαναέκλαψε πικρά.

The post Αυτός ο Ολυμπιακός είναι ομαδάρα: Ό,τι και να γίνει‏ appeared first on KoolNews.