Skyfall – O Πέτρος Κωστόπουλος κάνει ελεύθερη πτώση στο Kool

Όλα ξεκίνησαν σαν πλάκα. Είπαµε εδώ, να κάνουµε κάτι καινούργιο για extreme sport. Θαλασσες κάναµε, βουνά κάναµε, χιόνια κάναµε, µας έλειπε ο αέρας. Ψάχναµε ένα γνωστό εθελοντή. Και τελικά βρήκαµε…

Ξεκίνησε σαν πλάκα. Στο γραφείο. Εδώ που καθόµουν µε την Αλίνα και τον Μιχάλη και φτιάχναµε τα θέµατα, µας ήρθε η ιδέα να βάλουµε κάποιον γνωστό να πέσει από αεροπλάνο, σε ελεύθερη πτώση. Αφού

σε κάθε τεύχος θέλουµε και λίγο αδρεναλίνη και λίγο extreme sports, µας φάνηκε καλή ιδέα. Σου κάνει και ανοιξιάτικο, προς καλοκαιρινό σπορ. Λέγε – λέγε, µου ήρθε η φαεινή. Το είπα στην πλάκα στην αρχή «γιατί να µην πέσω εγώ;». Γουρλώσαν και οι δυο τα µάτια και µου είπαν «άσε αφεντικό, µόλις βρήκαµε δουλειά, µην τη χάσουµε τόσο γρήγορα». Όσο µε κόντραραν, τόσο µου κόλλαγε η ιδέα σαν βδέλλα. Αυτοί οι δυο, ζώντας µε στο γραφείο, ξέρουν πια καλά και από πρώτο χέρι τη σχέση µου µε τη γυναίκα µου. Οπότε µετά από λίγο, είπαν το µεγάλο επιχείρηµα µε πλάγιο τρόπο: Θα το πεις στην Τζένη; Ρε, δε µε χέζετε λέω εγώ, µε φοβήσατε τώρα; Πάω λοιπόν κατευθείαν και της το λέω: «Τζένη, θα πηδήξω από το αεροπλάνο». ∆ιάβαζε κάτι εκείνη τη στιγµή, δεν σήκωσε το κεφάλι και µου απάντησε ψύχραιµα: «Γιατί χρειάζεται να ανέβεις στο αεροπλάνο για να πηδήξεις; ∆εν σου φτάνει η πολυκατοικία; Κι αυτή αποτελεσµατική είναι». Της εξήγησα λοιπόν ότι δεν πάω για αυτοκτονία, αλλά για το περιοδικό, και πολύ ψύχραιµα, σχεδόν µε αδιαφορία, µου είπε «καν’ το».

Την εποµένη, η κουβέντα ξαναήρθε στο σπίτι, οπότε οι δυο µου κόρες ενθουσιάστηκαν. «Να πηδήξουµε κι εµείς, µπαµπά;». Πλάκα – πλάκα, σοβαρά – σοβαρά, την εποµένη µπήκε στο κόλπο και η Τζένη. Έτσι, Κυριακή µεσηµέρι, έχοντας µιλήσει µε τα παιδιά από το Athens Free Fall Club και αφού βεβαιωθήκαµε ότι έχει καλό καιρό και λίγο αέρα, ξεκινήσαµε οικογενειακώς για το Κάστρο. Όταν φτάσαµε, βρεθήκαµε σε ένα µέρος που κάλλιστα θα µπορούσε να είναι στη Νεµπράσκα ή στη Βόρεια Καρολίνα. Μια απέραντη πεδιάδα, καταπράσινη πια, µε βουνά στο βάθος, ένας χωµατόδροµος κανένα χιλιόµετρο, που µαζί µε ένα µαντρί µε κατσίκια στη µέση σε παρέπεµπε σε άλλες εποχές και τέλος, ένα τολ µε µικρά αεροπλάνα µέσα και δίπλα τροχόσπιτα και δυο µικρές προκάτ κατασκευές. Άνθρωποι είχαν αράξει σε πολυθρόνες έξω από τα τροχόσπιτα, έπιναν φραπέδες και κάποιοι ετοίµαζαν να πετάξουν κάτι αεροπλανάκια µοντελισµού. Μέσα από το τολ, µικρά αεροπλάνα έβγαιναν το ένα µετά το άλλο για µαθήµατα αεροπλοήγησης. ∆ίπλα ακριβώς, σε δυο προκάτ κατασκευές ήταν τα γραφεία του FFC και η αίθουσα που ετοιµάζονταν οι άνθρωποι πριν πηδήξουν µε τα αλεξίπτωτα. Στο πάτωµα, καµιά δεκαριά πολύχρωµα αλεξίπτωτα ήταν ξαπλωµένα το ένα δίπλα στο άλλο. Τα δίπλωναν µε µεγάλη προσοχή και τα έβαζαν µέσα στους σάκους. Περιµέναµε κανένα τρίωρο. Ο καθαρός ουρανός, η ζέστη, η µυρωδιά του χώµατος την άνοιξη και τα αλεξίπτωτα που έπεφταν κάθε τόσο από πάνω µας, έκαναν το τρίωρο να περάσει χωρίς να το καταλάβουµε. Ο 5χρονος γιος µου είχε σαλέψει βλέποντας τα αλεξίπτωτα στον ουρανό, σαν να ζούσε σε έργο µε τον Σπάιντερµαν. Ήταν ο µόνος από την οικογένεια που έδειξε να έχει µυαλό. Όταν του είπαµε για πλάκα να πέσει κι αυτός, µας απάντησε «όχι». «Γιατί ρε, φοβάσαι;», του είπα και µου απάντησε ψύχραιµος «όχι, η κυρία µού είπε ότι πρέπει να γίνω 16 χρονών». Αυτός ήταν ο λόγος που τελικά και η µικρή µου κόρη έφαγε στενοχώρια. Άδεια πήραµε οι υπόλοιποι τρεις της οικογένειας. Γύρω µας, καµιά 30αριά άτοµα που είχαν πέσει και άλλοι που θα έπεφταν ήταν µια πολύ χαρούµενη και πολύχρωµη παρέα. Γέλαγαν κι έκαναν πλάκα, ειδικά τη στιγµή που ένα παλικάρι έκανε το άλµα µε το οποίο πήρε επαγγελµατικό πτυχίο. Τον αγκάλιαζαν, τον πείραζαν, τον χτυπάγανε, ούρλιαζαν όλοι µαζί. Ηρέµησα περισσότερο.

Αφού βάλαµε τις στολές, κόκκινες οι γυναίκες, µπλε εγώ, µπήκαµε στο µικρό Pilatus PC6 µαζί µε τους δασκάλους και δυο κάµεραµεν. Πάνω στο µισό αεροπλάνο ήταν σχεδιασµένο µε γκράφιτι κάτι σε νεκροκεφαλή, πολύ όµορφο, σου έδινε µια ιδέα… Κάθε ένας από εµάς καθόταν είτε στο πάτωµα του αεροπλάνου είτε πάνω σε ένα στενό πάγκο, έχοντας κολληµένο από πίσω του τον εκπαιδευτή του. Άρχισαν τα αστειάκια, του τύπου πώς φεύγεις κάτω, σε πόσα κοµµάτια σε µαζεύουν, πόσα θες για να λύσεις τη γυναίκα µου (πολλά, δεν έχω…) και το αεροπλάνο άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό µε µια κλίση τουλάχιστον 45 µοιρών. Καρφωτά πήγαινε, για να πιάσει το συντοµότερο δυνατό τα 14.000 πόδια, κάτι παραπάνω από 4 χιλιόµετρα. Ακόµα ήµαστε χαλαροί. Η απότοµη άνοδος άρχισε να µας φέρνει στα ίσα. Η Τζένη σταµάτησε το χαχα και σοβάρεψε απότοµα, και η κόρη µου η Αµαλία σιγά σιγά άλλαζε χρώµα, αφήνοντας το ροζάκι, που τη θέση του έπαιρνε το πάνινο λευκό.

Εκεί στα 4 χιλιόµετρα, όταν µας είπαν «φτάσαµε, θα ανοίξουµε την πόρτα», άρχισαν τα δύσκολα. Εκεί η καρδιά µου χτύπαγε σαν τα ταµπούρλα του Παπαϊωάννου στην Ολυµπιάδα. ∆εν ξέρω οι άλλοι, εγώ τα άκουγα. Κατάλαβα ότι η Τζένη, που θα έπεφτε και πρώτη, τα είχε δει όλα και επίσης κατάλαβα ότι η Αµαλία ήταν έτοιµη για λιποθυµία. Γύρισε στη µάνα της και είπε «σ’ αγαπάω, µαµά». Εγώ έκανα τον ψύχραιµο. Έτσι δεν είναι ο ρόλος του πατέρα; Αλλά το κουλούρι µου το ήξερε. Με το που άνοιξε η πόρτα, ο αέρας µπήκε βίαια µέσα, µαζί µε θόρυβο από τις µηχανές του αεροπλάνου. Οι εκπαιδευτές µάς είχαν θηλυκώσει από πίσω µε 4 γάντζους τον καθένα. «Θα πάτε στην πόρτα, θα καθίσετε µε κολληµένο έναν από εµάς από πίσω, θα κρεµάσετε τα πόδια έξω και στο δεύτερο σκούντηγµα, πέφτετε…». Χτυπήσαµε παλάµες, µετά γροθιές και µετά κάναµε «κέρατο» µε τον αντίχειρα και το µικρό δάχτυλο.

Εκεί, η αδρεναλίνη έφτασε µέχρι τις τρίχες των µαλλιών µου, όρθια σηκώθηκαν. Βάλαµε τα γυαλιά, µας έσφιξαν τα λουριά και η Τζένη βγήκε πρώτη στην πόρτα. Με το δεύτερο σκούντηγµα, εξατµίστηκε µέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου. Πώς λένε άνοιξε η γη και µε κατάπιε; Στην κυριολεξία όµως. Εκεί πίστεψα ότι η Αµαλία θα τα παρατούσε. Τα µάτια του παιδιού µου είχαν ζωγραφισµένο τρόµο. Αλλά δεν κόλλησε και το χάρηκα. Σηκώθηκε και κάθισε στωικά στην πόρτα. Με το 1-2-3 χάθηκε κι αυτή. Ήρθε η ώρα µου. Έπεσαν οι γυναίκες, µε έπαιρνε να κολλήσω; Κάθισα στην πόρτα, κρεµασµένος σχεδόν έξω όλος, µε κράταγε στην κόντρα ο Τζούλιαν, ο Γερµανός εκπαιδευτής, και είδα από κάτω όλα τα αγροτεµάχια της Βοιωτίας να µε περιµένουν. Εκεί δεν άκουγα τίποτα πια, από τον αέρα. Με το που µε σπρώχνει, είδα τη γεωγραφία της Θήβας να µου έρχεται στα µούτρα µε 200 χιλιόµετρα, που έγραφε και ο Τοµ Γουλφ για τη γεωγραφία της Ατλάντα. Μέσα σε δυο δευτερόλεπτα είχα προλάβει να σκεφτώ όµως και είπα από µέσα µου, ειλικρινά, ένα «δε γαµιέται, και να σκάσω κάτω ωραία περάσαµε». Εκεί µου πέρασε ο φόβος, εντελώς. Αρχίσαµε τα µακροβούτια αριστερά δεξιά σαν σε ταινία και ο κάµεραµαν, που είχε πέσει πρώτος, «κολυµπώντας» στον αέρα ερχόταν στο ένα µέτρο και µου έκανε πλάκα. Η ελεύθερη πτώση κρατάει 55 µε 60 δευτερόλεπτα και είναι σίγουρο ότι τα 50 από αυτά τα διασκέδασα. Μου άρεσαν αυτά τα αλλεπάλληλα µακροβούτια, ενώ την ίδια στιγµή αισθανόµουν τα µάγουλά µου να χτυπάνε παλαµάκια µε τα αυτιά µου. Μπορεί να έχω πάει µε µηχανή χωρίς κράνος µε πάνω από 200 (κακώς, το ξέρω), αλλά εδώ δεν κράταγα τα φρένα στα χέρια µου. Ενώ πήγαινα µε χίλια, είδα από κάτω µου δυο πολύχρωµα αλεξίπτωτα να έχουν ανοίξει και έβγαλα µια κραυγή ανακούφισης. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα γράφτηκαν στο µυαλό µου σαν σε σκληρό δίσκο. ∆εν νοµίζω ότι θα µπορέσω να τα ξεχάσω. Αφού ξαναγύρισε για δεύτερη φορά ο κάµεραµαν, ήµουν ακόµα πιο χαλαρός. Ο Τζούλιαν τράβηξε το αλεξίπτωτο και το κατάλαβα γιατί φύγαµε µετά από ένα δυνατό κραδασµό καµιά εκατοστή µέτρα πάνω. Τίποτα το περίεργο, τίποτα το δυσάρεστο. Ηρέµησα εντελώς και ο Τζούλιαν άρχισε να µου µαθαίνει, γιατί τον άκουγα πια, πώς να τραβάω τα σκοινιά για να κάνουµε κωλοτούµπες και να γυρίζουµε 360 µοίρες. Αυτό που έβλεπα γύρω γύρω ήταν υπέροχο. ∆εν ξέρω πώς µου κάθισε, αλλά αισθάνθηκα σαν να ήταν η πιο ηλιόλουστη µέρα της ζωής µου, βρισκόµενος δυο χιλιόµετρα πάνω από το έδαφος. Ακόµα και τότε, κατεβαίνεις γρήγορα, αλλά το είχα δει το κόλπο όσο παρακολουθούσα. Σε 3-4 µέτρα από το έδαφος, ο εκπαιδευτής τραβάει τα σκοινιά, κόβεις εντελώς φόρα και προσγειώνεσαι σαν πούπουλο. Είδα την Τζένη και την Αµαλία να έρχονται προς τα εµένα έχοντας στο πρόσωπο µια ανάµικτη έκφραση ενθουσιασµού και κάποιου είδους σοκ. «Μπαµπά, πήγα να λιποθυµήσω πριν πέσω, αλλά τώρα θέλω να ξαναπηδήξω», µου είπε µε ένταση η κόρη µου. Η µαµά δεν το είπε… Κι εγώ ήθελα να ξαναπηδήξω εκείνη τη στιγµή, έτσι για να δω αν θα φοβόµουν το ίδιο. Ο Τζούλιαν, που µε κράταγε, έχει πηδήξει πάνω από 1.000 φορές και ο δικός του εκπαιδευτής, που είναι αρχηγός εκεί, ο Μάρκους, Γερµανός κι αυτός, έχει πηδήξει πάνω από 13.000 φορές. Πιο πιθανό είναι να περπατάς στην Πλάκα και να σου έρθει στο κεφάλι κεραµίδι από χαλασµένη σκεπή, παρά να µην ανοίξει το αλεξίπτωτο. ∆εν είµαστε στο Β’ παγκόσµιο πόλεµο, που τα αλεξίπτωτα χαλάγανε. Εδώ υπάρχουν καβάτζες. Το ήξερα και πριν ανέβω, για να µην κάνω τον πολύ θαρραλέο, αλλά αυτό δεν εµποδίζει την αδρεναλίνη να βράζει σαν ελληνικός καφές πάνω σε καµινέτο και να χύνεται έξω από τα µάτια και τα αυτιά σου όταν βρίσκεσαι καθισµένος στην πόρτα για να πηδήξεις.

Αυτό µας έκανε κι ένα καλό. Παρότι λυσσάγαµε στην πείνα, σε µια ταβέρνα που πήγαµε µετά από λίγο, στον φοβερό Λάζο, που είναι ωραίος, αλέγρος τύπος και Ολυµπιακός µέχρι το κόκαλο, δεν φάγαµε τόσο όσο άξιζαν τα υπέροχα παϊδάκια του. Εκεί πρέπει να ξαναγυρίσουµε την άλλη φορά, που θα είµαστε πιο χαλαροί. Γιατί αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι θα ξαναγυρίσουµε, εγώ, η Αµαλία και η Αλεξάνδρα. Η Τζένη θα δείξει. Θέλω να ξαναγυρίσω για έναν απλό λόγο. Με τόσους φόβους που έχω (κι έχουµε), καλά είναι να βρίσκεις κι έναν µεγαλύτερο για να τον πολεµήσεις. Ίσως κάτι µάθεις, ίσως κάτι σου µείνει. Άσε που είναι και υπέροχη αυτή η πτώση…

Για να κατεβάσετε το Kool Magazine πατήστε:

- Για iPad στο εικονίδιο παρακάτω:

- Για Android Tablet στο εικονίδιο παρακάτω:

Facebook: facebook.com/KOOLthemagazine

Twitter: twitter.com/KoolDigitalMag