92 χρόνια ΑΕΚ: Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…

Η ΑΕΚ είναι κάτι που το έμαθα από το σπίτι μου. Από παππού και πατέρα. Ήταν μια θύμιση από τις χαμένες μας πατρίδες. Τη γνώρισα στην παγωμένη εποχή του ΟΑΚΑ - τότε που ήταν «Σπύρος Λούης» και όχι «Καλατράβα». Αλλά το πρώτο ματς στο γήπεδο ήταν αυτό της επιστροφής στα Φιλαδέλφεια, με την Παναχαϊκή. Έκτοτε, τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω...

Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης

Το πρωτάθλημα που χάθηκε με τα ούρα του Τσίγκοφ; Το ντου

των ΜΑΤ στη Σκεπαστή και το τέλος του Ζαφειρόπουλου; Το πρωτάθλημα του 1989 με τον Τάκαρο; Το μπάσκετ που βολόδερνε πότε με Τσόσιτς και πότε με Νικητόπουλο προπονητή και στο παρκέ Γκέκο, Παταβούκα, Λανέ, Κουντουράκη και Ποδαρά; Την πεντάρα με τη Ντινάμο Δρέσδης που δεν είδα ποτέ γιατί «έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς, για να πάω σχολείο»; Τον σουρεάλ στίχο από τον ύμνο του Καζαντζίδη «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια» που ακόμη μας ξεσηκώνει; Το σκοπό από τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι»;

Την αποθέωση και την μπαλάρα μεταξύ 1992 και 1996; Ότι πήγαινα στο σχολείο κάθε Δευτέρα με ψηλά το κεφάλι; Τα μεσημέρια στα Φιλαδέλφεια, πριν το σκέπαστρο της Θύρας 18, με ήλιο, βροχή, ζέστη και κρύο και ιπτάμενα καθίσματα από αφρολέξ; Τις αναγγελίες στα μεγάφωνα για τα αποτελέσματα στα άλλα γήπεδα και τα «όλε» για τα γκολ που έτρωγαν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός; Τους αγώνες μπάσκετ στο «Μόσχος» και τις προπονήσεις με τον Αμερικάνο στο υπόγειο; Το πρώτο Champions League και το δέος για τον Άγιαξ του Φαν Χάαλ (σ.σ.: καμία σχέση με το σημερινό χάλι της Γιουνάιτεντ); Την πρώτη original φανέλα όταν άνοιξε η μπουτίκ στο πέταλο; Ή την αυθεντική φανέλα του Σαραβάκου από το ματς με τη Ρέιντζερς που βρίσκεται στο δωμάτιό μου;

Το παρ' ολίγον νταμπλ του 1996; Τη φυγή του Μπάγεβιτς και την ηδονή στα ματς με τον Ολυμπιακό που ακολούθησαν; Τον τελικό στην Ευρωλίγκα με το μπάσκετ και το «ξανά, ξανά θα γίνεις Βασίλισσα»; Την κούπα στη Λωζάννη και το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό; Το φιλικό ειρήνης με την Παρτίζαν στο Βελιγράδι; Τη «λαίλαπα» της ENIC και την «ταφόπλακα» του μακαρίτη Μάκαρου; Την επική γκάφα του Φερούζεμ στο 4-3 με τον Ολυμπιακό κι εγώ να χτυπιέμαι στο πέταλο του ΟΑΚΑ για το χαμένο πρωτάθλημα του 2002; Το Κύπελλο, μία εβδομάδα αργότερα, μέσα από τους (VIP) γάβρους; Το μυθικό 6 στα 6 «Χ» στο Champions League και τα μοναδικά ματς με τη Ρεάλ; Το πρωτάθλημα στο μπάσκετ μετά από 32 χρόνια και την ασύλληπτη ανατροπή στους τελικούς με τον Ολυμπιακό;

Τα χρόνια του Ντέμη και τη «λίμνη που μεγάλωνε» στο ΟΑΚΑ, μέχρι που κάποιοι τη μόλυναν, γιατί τούς χάλαγε τη σούπα; Τη νίκη με τη Μίλαν για το Champions League; Τον «Ρίμπο» και το πρωτάθλημα που μας έκλεψαν στα χαρτιά, παρά την τεσσάρα στον Ολυμπιακό; Την ντροπή και το ξενέρωμα στον τελικό με τον Ατρόμητο; Τη Ραφήνα και το Αιγάλεω; Το «ΑΕΚάκι της Β' Εθνικής» που του πήραν με το... χέρι το Κύπελλο; Τη μεγάλη επιστροφή - σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ; Τη φετινή νίκη επί του κατεστημένου και το απόλυτο στα ντέρμπι;

Υπάρχουν κι άλλες, μικρές ή μεγάλες σημαδιακές στιγμές, μέσα σ' αυτά τα χρόνια. Όπως υπάρχουν και τέσσερις φορές, όλες κι όλες, που έκλαψα για την ΑΕΚ. Στην ήττα με τη Μίλαν στην Τεργέστη το 1994. Στην ήττα από τον Ιωνικό στο ΟΑΚΑ το 2005. Όταν έγινε συντρίμμια το «θηρίο» με τις εξυπνάδες του... Γκρεμίτσα. Και η τελευταία δεν χρειάζεται να πω πότε. Ίσως γιατί πιο τρομακτικό ήταν το ξύπνημα της επόμενης μέρας, εκείνο το πρωί του Απρίλη, έχοντας μέσα μου το αίσθημα της απώλειας ενός δικού μου ανθρώπου.

Αυτές είναι μόνο στιγμές, φωτογραφίες. Η ΑΕΚ, όμως, είναι άλλα πράγματα, πιο δυνατά. Είναι οι ιστορίες που άκουγα από μικρός για τον Ιωνά, τον Σπανούδη, τον Νεγρεπόντη, τον Μαρόπουλο, τον Τζανετή, τον Κανάκη, τον Παπαϊωάννου, τον Νεστορίδη, τον Μαύρο, τον Μπάρλο, τον Φάντροκ, τον Τσαϊκόφσκι και την παρέα του Αμερικάνου, του Ζούπα, του Μόσχου, του Τρόντζου, του Λαρεντζάκη, του Βασιλειάδη και των άλλων. Του Παπαβασιλείου στον στίβο. Είναι οι θρύλοι που γνώρισα και έζησα.

Είναι η λαχτάρα της Κυριακής για το γήπεδο, που μένει ίδια τριάντα χρόνια τώρα, σαν μικρό παιδί.

Είναι η ιδέα που μας ενώνει, το ιδανικό. Της προσφυγιάς, των χαμένων πατρίδων και του ήθους. Που ανεχόμαστε την άλλη άποψη και (δυστυχώς) την αδικία. Είναι η ρομαντική αντίληψη που ακόμα έχω ότι κάποια στιγμή θα μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο παρέα με τους Ολυμπιακούς και τους Παναθηναϊκούς φίλους μου και να κάνουμε πλάκα...

Η ΠΑΕ έφτιαξε για τα σημερινά γενέθλια ένα καταπληκτικό βίντεο με τους ζωντανούς θρύλους της ΑΕΚ. Όμως, ένα βίντεο μου μένει χαραγμένο σε ψυχή και νου. Είναι αυτό με τα λόγια του «παππού» Βουτσά στον εγγονό του (που ακολουθεί). Ίσως διότι κάπως έτσι είναι κι εμένα τα βιώματά μου και διότι αυτό είναι η ΑΕΚ για όλους μας. Διότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη δική μου «πρώτη» στα Φιλαδέλφεια και 92 χρόνια μετά τη γέννηση της ΑΕΚ, δεν είμαστε πια όλοι μαζί. Κάποιοι μας προσέχουν ή θα μας προσέχουν από ψηλά, όπως ο κύκλος της ζωής προστάζει. Αλλά ο πόθος θα παραμένει ίδιος. Να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στα Φιλαδέλφεια. Να θυμώνουμε, να τσακωνόμαστε, να πικραινόμαστε και κάποτε να χαιρόμαστε και να πανηγυρίζουμε. «Πάλι με χρόνια, με καιρούς», που λένε, εκεί θα είμαστε. Όλοι.

The post 92 χρόνια ΑΕΚ: Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω… appeared first on KoolNews.