10 ταινίες που «κάηκαν» από το απαράδεκτο τέλος τους

Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή. Πάντα, όταν δημιουργείς είτε πρόκειται για ταινία, είτε για σειρά, είτε για τη συγγραφή ενός βιβλίου, το τέλος είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Στις ταινίες συγκεκριμένα το τέλος είναι αυτό που καθορίζει στο μυαλό του θεατή αν τελικά ολόκληρη η παραγωγή άξιζε τον κόπο ή όχι.

Οι σεναριογράφοι των ταινιών που ακολουθούν απογοήτευσαν το κοινό τους και στέρησαν από τις παραγωγές τους τη λάμψη που θα μπορούσε να τους έχει χαρίσει ένα πιο ικανοποιητικό τέλος.

1 από 10 < ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΠΟΜΕΝΗ >

2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)

Ακόμα ένα αινιγματικό

και χωρίς εξήγηση τέλος για τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Η ταινία πραγματεύεται θέματα όπως η ανθρώπινη εξέλιξη, η τεχνητή νοημοσύνη και η εξωγήινη ζωή, ενώ τα ειδικά εφέ σε καθηλώνουν. Μάλιστα βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερων οπτικών εφέ , το οποίο είναι και το μοναδικό που έλαβε ποτέ ο Κιούμπρικ. Το μυστήριο και η ατμόσφαιρα δε λείπουν, όμως η ουσία ολόκληρης της ταινίας χάθηκε με το άδοξο τέλος καθώς απαντήσεις δε δόθηκαν ποτέ. Οι κριτικοί είχαν τις ίδιες απορίες με το κοινό που έμεινε να αναρωτιέται τι ήταν τελικά οι μυστηριώδεις μαύροι μονόλιθοι με τους οποίους ασχοληθήκαμε από την αρχή της ταινίας.

Η Ένατη Πύλη (1999)

Σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι και με το μοναδικό Τζόνι Ντεπ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ταινία δεν υστερεί σε σενάριο ούτε σε ερμηνείες. Η μανιώδης έρευνα για τον εντοπισμό των αντιτύπων ενός σατανιστικού βιβλίου, μία σειρά φόνων και μια μυστηριώδης γυναίκα με την ομορφιά του Διαβόλου κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, όμως το τέλος απογοητεύει. Το μυστήριο δε λύνεται ποτέ, ο καθένας δίνει τις δικές του εξηγήσεις και το κοινό δεν παίρνει ποτέ τις απαντήσεις που περίμενε σε ολόκληρη την ταινία.

Ο δικηγόρος του Διαβόλου (1997)

Με Αλ Πατσίνο και Κιάνου Ριβς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, πραγματικά χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να απογοητεύσεις το κοινό. Ένας φιλόδοξος νεαρός δικηγόρος (Κιάνου Ριβς) και το νέο του αφεντικό που αποδεικνύεται πως είναι ο ίδιος ο Διάβολος (Αλ Πατσίνο), συνιστούν το απόλυτο ατμοσφαιρικό και ιντριγκαδόρικο σενάριο. Κι όμως, αν και καθόλη τη διάρκεια απολαύσαμε εξαιρετικές ερμηνείες και αφήσαμε το σκοτεινό και μακάβριο κλίμα να μας παρασύρει, στο τέλος μείναμε με τα ερωτηματικά. Στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού δε δόθηκε σαφής απάντηση, αντιθέτως μπερδευτήκαμε πολύ και χάσαμε το νόημα.

Οιωνός (2002)

Όταν σκεφτόμαστε για επιλόγους που μας τσάκισαν την καρδιά –και τα νεύρα- είναι η πρώτη ταινία που μας έρχεται στο μυαλό. Κι αυτό γιατί περιμέναμε από τον σκηνοθέτη Μ. Νάιτ Σιάμαλαν κάτι ανάλογο σε ποιότητα και ενδιαφέρον με την Έκτη Αίσθηση και αντί αυτού γευτήκαμε ένα άνοστο και πλήρως αδέξιο τέλος που πραγματικά στιγμάτισε ολόκληρη την ταινία.

Sunshine (2007)

Επιστημονικής φαντασίας που θα μπορούσε να έχει αποκτήσει τη δόξα του Άλιεν και του Σολάρις, αλλά κάπου το’ χασε. Ενώ τα μηνύματα που περνάει δεν είναι ασήμαντα, το τέλος αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από προβλέψιμο, τετριμμένο και κουραστικό για τους θαυμαστές του μεταφυσικού.

Superman (1978)

Για πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία του αγαπημένου ήρωα. Και δικαίως. Δυστυχώς όμως το τέλος της χαρακτηρίστηκε ακόμα και από τους υποστηρικτές της »επιεικώς γελοίο» καθώς ποτέ δε δόθηκε σαφής εξήγηση για τον πως ο πρωταγωνιστής κατάφερε να γυρίσει πίσω το χρόνο απλά και μόνο με το να περιστραφεί γύρω από τον άξονα της γης. Απλό, φτωχό και βιαστικό, το τέλος στερεί λίγη από τη λάμψη της νούμερο ένα ταινίας του Σούπερμαν.

Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη (2001)

Αν και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ προσέλαβε αρκετούς σεναριογράφους μέχρι να καταλήξει στο μάστερ του είδους, Στίβεν Σπίλμπεργκ, η ταινία μας άφησε μάλλον μια γλυκόπικρη γεύση. Ως ταινία επιστημονικής φαντασίας, μας τραβά το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια όμως προς το τέλος ο θεατής βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση καθώς δε μπορεί να καταλάβει αν ο επίλογος είναι συναισθηματικός ή σκοτεινός. Σίγουρα μας προκάλεσε έντονες σκέψεις όμως δυστυχώς, σε καμία περίπτωση οι υψηλές μας προσδοκίες δε βρήκαν αντίκρισμα.

Υπερένταση (2003)

Τι κι αν έχουμε συνηθίσει τις απροσδόκητες τροπές στις ταινίες τρόμου; Πάντα μας αρέσουν και μας ιντριγκάρουν. Όχι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ενώ σε όλη την ταινία ψάχνουμε το δολοφόνο, αποδεικνύεται εντέλει πως τους φόνους διαπράττει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής που τυγχάνει διπλή προσωπικότητα. Εντάξει, σύνηθες κι αυτό. Αυτό που πραγματικά μας εκνεύρισε είναι το ότι με την αποκάλυψη, τα γεγονότα παρουσιάζονται εντελώς διαφορετικά σα να βλέπαμε διαφορετική ταινία πριν το τέλος. Καταστροφή.

Γούλβεριν (2013)

Ο Χιου Τζάκμαν μεταμορφώνεται σε Γούλβεριν (ο γνωστός χαρακτήρας κόμικ X-Men της Marvel)και αποσπά τις καλύτερες κριτικές. Αν και η ιστορία διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα του X-Men: The Last Stand, ο Γούλβεριν είναι μια αυτόνομη ταινία που όμως προς το τέλος χάνει το ρυθμό της. Ενώ η ταινία βασίζεται στο δράμα, στην τελευταία μάχη βλέπουμε να θυμίζει έντονα το κόμικ παρότι η Foxείχε επιμείνει πως δε θα υπήρχε καμία σχέση. Απογοητευτικό τέλος με μεγάλη διάρκεια που κούρασε μέχρι και τους λάτρεις του είδους.

Ζωντανός Θρύλος (2007)

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ρίτσαρντ Μάθεσον που κυκλοφόρησε το 1954. Πραγματεύεται την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός επιστήμονα (Γουίλ Σμιθ) να περιορίσει ένα θανατηφόρο ιό και να σώσει την ανθρωπότητα. Σε κάθε περίπτωση θεωρείται εξαίσια μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Ο επίλογος δεν ενθουσίασε κανέναν, όμως σας έχουμε και χειρότερα. Για κακή τύχη των συντελεστών ήρθε στο φως της δημοσιότητας το εναλλακτικό τέλος της ταινίας, το οποίο μάλλον δε θα έπρεπε να έχει μείνει στο… συρτάρι καθώς το κοινό φάνηκε να το προτιμά και αυτό τα λέει όλα. Λάθος επιλογή, λάθος τέλος.

The post 10 ταινίες που «κάηκαν» από το απαράδεκτο τέλος τους appeared first on KoolNews.