Όταν η Τζούλη Αγοράκη αποφασίζει να αποχωριστεί τα ψηλοτάκουνα και το μακιγιάζ

Ξύπνησα τις προάλλες με την εκκεντρική ιδέα να αφαιρέσω από πάνω μου τα περιττά, να κρατήσω μόνο τα ουσιώδη. Δεν έχω ιδέα βέβαια ποια είναι αυτά τα ουσιώδη όμως ένιωσα μια ακατανίκητη έλξη να απαλλαγώ από τα περιττά.

Είπα ότι σήμερα δεν θα κοιταχτώ στον καθρέφτη ούτε μια φορά, δεν θα βαφτώ, δεν θα φορέσω τακούνια. Θα είμαι φυσική, απλή, καθόλου επιτηδευμένη θα αποποιηθώ το όποιο στιλ, για να λάμψει ανόθευτος ο εαυτός μου, απαλλαγμένος από την εικόνα μου (ούτε που ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό).

Μία που το είπα και μία που καθρεφτίστηκα σχεδόν μηχανικά στην τζαμαρία του καθιστικού.

Ευτυχώς η εικόνα μου ήταν θολή και είχα μια φλου αρτιστίκ εκδοχή του πώς μοιάζω. Αλήθεια πόσες φορές κοιτάζομαι σε τζάμια, καθρέφτες, καθρεφτάκια μέσα στη μέρα; Πόσο συχνά «τσεκάρουμε» τον εαυτό μας; Πόσες φορές η εικόνα μάς απασχολεί; Και τελικά, μας απασχολεί στο βαθμό απλά της αντανάκλασης ή του επαναπροσδιορισμού του ποιος είμαι;

Πόσος εαυτός μένει πέρα από την εικόνα μου και μήπως εαυτό ονομάζω τις αντανακλάσεις μου είτε στα κάτοπτρα είτε στους άλλους; Τα ερωτήματα άρχιζαν να παίρνουν μέσα μου φιλοσοφικές διαστάσεις. Βούρτσιζα τα δόντια μου και ανεπαίσθητα μου έριχνα κλεφτές ματιές. Με κοιτάζω και άρα υπάρχω. Χωρίς τον καθρέφτη χωρίς το είδωλο μου αφανίζομαι. Είμαι μέσα σε ένα μη εαυτό. Αναρωτιόμουν μήπως ήταν ωχρή η όχι η επιδερμίδα μου. Αποφάσισα ότι θα με φαντάζομαι ροδαλή με το αίσθημα της υγείας πάνω μου. Με υπέροχα στιλπνά μαλλιά. Θα επινοούσα μια φανταστική εικόνα υπεροχής. Χτένισα μηχανικά τα μαλλιά μου και δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ότι δεν πέταγε κάποια τούφα. Κι αν φριζάρουν; Πώς μπορείς να το αντιληφθείς άραγε το φριζάρισμα με την αφή;

Υπήρχαν δυο φωνές μέσα μου. Ο ένας μου εαυτός πάσχιζε να είναι άνετος ανεξάρτητα των συνθηκών και ο άλλος ένιωθε εξαιρετικά εκτεθειμένος.

Είναι δύσκολη τελικά η άσκηση να μην κοιταχτείς στον καθρέφτη ούτε φευγαλέα, είναι μια παράξενη άσκηση πειθαρχίας.

Βγήκα στο δρόμο με ένα αίσθημα ντροπής. Ενώ φορούσα άνετα ρούχα, ένιωθα σαν γυμνή. Βιάστηκα να βάλω τα γυαλιά ηλίου, τα γυαλιά συνήθως με κρύβουν από την πραγματικότητα ή τουλάχιστον κρύβουν το βλέμμα μου άλλα αισθάνθηκα ότι έτσι το «κλέβω το όλο πράγμα» και δεν θα είχα την πραγματική εικόνα.

Το πρώτο τεστ έγινε με τη φίλη μου που πήγαμε για καφέ. Έκπληξη πρώτη: κανένας δεν ασχολείται με το θέμα που γιγαντώνει στο κεφάλι σου. Στη φίλη μου δεν έκανε εντύπωση ούτε ότι φορούσα φλατ παπούτσια, ούτε το ενδυματολογικό μου «ό,τι να “ναι» και πόσο μάλλον ότι δεν φορούσα μακιγιάζ. Όταν της αποκάλυψα το «πείραμα» της φάνηκε παρατραβηγμένο το ίδιο το πείραμα και όχι εγώ μέσα σε αυτό. «Και λοιπόν, πώς είναι οι τέσσερις πρώτες ώρες χωρίς καθρέφτη;» ρώτησε. «Μισο-υπάρχω»απάντησα με μεγάλη ειλικρίνεια. Η αλήθεια είναι ότι αισθανόμουν ξεκρέμαστη, εκτεθειμένη στα βλέμματα των άλλων. Σαν ο καθρέφτης να με βάζει σε ένα πλαίσιο τουλάχιστον του τι να περιμένουν οι άλλοι από μένα. Βέβαια είναι μέρες που έχω τσακωθεί με τον καθρέφτη μου και καθόλου δεν θέλω να με βλέπω αλλά εδώ δεν μιλάμε για διαφωνία αλλά για ένα οριστικό διαζύγιο.

Και αν σήμερα μου επιφύλασσα μια πιο αθωωτική ματιά; Αν όλα πάνω μου είναι αρμονικά; Και λειτουργούν τέλεια; Τελικά είναι ο καθρέφτης που λέει κάτι για μας ή τι έχουμε αποφασίσει να δούμε εμείς στον καθρέφτη;

Περπατούσα στο δρόμο πιο σβησμένη από ποτέ. Σαν να μην υπήρχα για την πόλη. Σαν να μην υπήρχα και για τον εαυτό μου (άκου τώρα).

Έκπληξη δεύτερη: Ο κόσμος αδιαφορεί για το αν φοράω ή δεν φοράω μακιγιάζ και δεν έχω κάνει το στάιλινγκ της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ. Τα βλέμματα θαυμασμού μου τα εισπράττω. Άλλο και τούτο. Βέβαια είναι διαπιστωμένο ότι όση λιγότερη η προσπάθεια τόσο το καλύτερο. Πόσες και πόσες βραδιές δεν με στόλισα σαν Επιτάφιο και βγήκα έξω με μεγάλες προσδοκίες και γύρισα σπίτι με το μηδέν αγκαλιά και το λίγο του θαυμασμού. Και πόσες φορές γνώρισα τον περίπου Μr Perfect τη βραδιά που ήμουν πιο ανέτοιμη και απεριποίητη από ποτέ.

Σαν να δίνεις ένα μήνυμα στο σύμπαν ότι έχω κάνει λίγη προσπάθεια έως μηδαμινή και το σύμπαν σε ανταμείβει γι αυτή σου την λιτότητα.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω ποια είμαι. Δηλαδή ξέρω ποια είμαι αλλά δεν ξέρω πώς είμαι. Περιφέρω τον εαυτό μου με βαρίδια τελικά, όχι απαλλαγμένο από τα περιττά αλλά νιώθοντας εγώ η ίδια περιττή. Τι λέτε κύριε Φρόυντ για όλα αυτά; Είμαστε η εικόνα μας; Είμαστε αυτό που βλέπουμε σε ένα κάτοπτρο; Και τα συναισθήματα μας ; Δεν είναι ικανά να δημιουργήσουν μια επίστρωση σιγουριάς κόντρα στο είδωλο; Αυτό που έχω φτιάξει σαν πεποίθηση γι” αυτό που είμαι, γιατί άραγε επιζητά το καθρέφτισμα; Την επιβεβαίωση δηλαδή μέσα από το καθρέφτισμα.

Η μέρα χωρίς ίχνος μακιγιάζ, κοκεταρίας, χωρίς ψηλά τακούνια, ήταν μια μέρα που πίστευα ότι θα ένιωθα απαλλαγμένη εν μέρη και αόρατη. Σαν την ανωνυμία που νιώθουμε στις Μητροπόλεις του κόσμου, όπου κανείς δεν μας ξέρει και κανέναν δεν ξέρουμε. Όμως τη μέρα χωρίς καθρέφτη και τα έξτρα μου, ένιωθα ξυπόλυτη στα αγκάθια. Εκτεθειμένη με έναν τρόπο παράδοξο.

Οι μόνες στιγμές που ξεχάστηκα ήταν οι ώρες στη δουλειά, που αναγκαστικά είχα το μυαλό μου απασχολημένο. Όλες τις υπόλοιπες αναρωτιόμουν πώς έδειχνα. Ακόμα και όταν γύρισα σπίτι αναρωτιόμουν πώς να έδειχνα όσο ήμουν έξω και τελικά όσο περισσότερο αποφεύγεις κάτι, τόσο περισσότερο σου σφηνώνεται στο κεφάλι. Με κοίταξα αργά τη νύχτα.

Τρίτη έκπληξη και τελευταία: επειδή έχω μαυρίσει φαινόμουν μια χαρά, τα μαλλιά ήταν στρωτά, μου έκαναν εντύπωση τα μάτια μου, όχι το σχήμα αλλά το εσωτερικό τους. Άρχισα να παρατηρώ δηλαδή στον καθρέφτη μετά από μια μέρα αποχής πράγματα που άλλοτε δεν θα παρατηρούσα. Προσπάθησα να κοιτάξω βαθιά στα μάτια μου σαν να εισχωρούσα στο εσωτερικό του εαυτού μου και έψαχνα απαντήσεις εκεί. «Ποια είσαι;» με ρώτησα. «Κάποια που θέλει να αλλάζει» είπε σιγανά το μέσα μου. Έκλεισα το φως. Ωραία είναι πού και πού να παίζεις με τις συνήθειές σου, να ανακαλύπτεις όρια και αδυναμίες. Τι είναι ο Νάρκισσος χωρίς τον καθρέφτη του; Τι θα γίνει αν ο καθρέφτης της μητριάς της Χιονάτης δεν της έλεγε την αλήθεια; Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε κάθε μέρα μπροστά στον καθρέφτη και λέγαμε στον εαυτό μας «σ αγαπώ για αυτό που είσαι;» Κοελισμός, ή όχι, τελικά ο καθρέφτης μπορεί να λειτουργήσει πολύ θεραπευτικά αν μας βοηθήσει να αποδεχτούμε και να μάθουμε να κοιτάμε με έναν άλλο τρόπο. Όπως έλεγε και η ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον, «Ο άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα». Μια ημέρα αποχής με έκανε να δω έστω και ελάχιστα διαφορετικά τον εαυτό μου και να σκεφτώ τι είναι τελικά αυτό που λέμε «εαυτός».