Όποιος αναλύει, παραλύει…

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αναλύει τα πάντα στη ζωή.

Προσπαθεί να βρει αιτίες και να δώσεις διάφορες ερμηνείες. «Αν είχε συμβεί εκείνο τότε, τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς», «Ναι όμως, αν δεν είχε γίνει τελικά έτσι, τότε…» κτλ.

Είναι αποδεδειγμένο πλέον πως τα άτομα αυτά είναι δυστυχισμένα. Καθώς, εξετάζουν τη ζωή μέσα από ένα μικροσκόπιο, δεν την απολαμβάνουν. Ψάχνουμε να βρουν τις ιδανικές συνθήκες.

Που μπορεί να οφείλεται η «συνήθεια» αυτή;

Ίσως σε κάτι τόσο απλό όσο το ότι

εκείνοι που αναλύουν τη ζωή δεν έχουν χρόνο για να ζήσουν με φυσικότητα. Επιπλέον, όταν η ματιά μας πέφτει εξεταστικά σε κάτι, αυτό που κοιτάμε καταλήγει να παραμορφώνεται. Έτσι, εξετάζοντας μια ασήμαντη διαμάχη, μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε σοβαρή και ανεπίλυτη σύρραξη.

Η δυσκολία που τώρα φαίνεται μικρή την επόμενη στιγμή μπορεί να μοιάζει τείχος απροσπέλαστο. Για την αντιμετώπιση αυτών των παραμορφώσεων που μας πικραίνουν καθημερινά, έχουμε ένα αντίδοτο βγαλμένο απ΄τη λαϊκή σοφία «Αν, όπως λες, ευτυχισμένος θέλεις να ΄σαι, μην αναλύεις να θυμάσαι». Ή όπως λέμε εμείς «η άγνοια είναι ευτυχία».

Η αλήθεια είναι όμως βρίσκεται κάπου στη μέση. Υπάρχουν στη ζωή στιγμές που η ανάλυση τους μας βοηθά να καταλάβουμε διάφορες σκέψεις ή να αναγνωρίσουμε συναισθήματα που φοβόμαστε να παραδεχθούμε. Όμως, υπάρχουν και στιγμές που η ανάλυση καταστρέφει την μαγεία τους. Στιγμές αυθόρμητες, όπως ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα σ” αγαπώ. Αυτές δεν έχουν κάποια άλλη ερμηνεία κρυμμένη. Μην ψάχνετε λοιπόν να βρείτε κάτι.