Η καρδιά του κινηματογράφου χτυπάει στην Πάτμο για 6η χρονιά

Σε μικρούς τόπους συμβαίνουν μεγάλα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και το φεστιβάλ κινηματογράφου της Πάτμου που έγινε θεσμός και τόπος συνάντησης τόσο των κινηματογραφιστών όσο και των σινεφίλ από όλο τον κόσμο. Μπορεί να μετράει μόνο έξι χρόνια ζωής, μα ήδη έχει εδραιώσει τη θέση του στις καρδιές των ντόπιων μα και των επισκεπτών που τρέχουν να εξασφαλίσουν μια θέση για ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, ντοκυμαντέρ με διαφορετικές φωνές και χρώματα μα και στα διάφορα workshops που αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διοργάνωσης.

Για μια εβδομάδα, από τις 21 έως τις 27 Ιουλίου, το νησί

της Aποκάλυψης θα πλημμυρίσει εικόνες, μουσικές και ανθρώπους σε καλοκαιρινό mood που δεν έχουν καλύτερο από μια βραδιά με παγωμένη μπύρα και καλές ταινίες. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος τρεις θα έιναι οι πόλοι της 7ης τέχνης για αυτή την εβδομάδα. Εξήντα προβολές ταινιών θα πραγματοποιηθούν συνολικά στον υπαίθριο χώρο του νεοκλασσικού σχολείου της Σκάλας, όπου στήνεται θερινό σινεμά για 350 θεατές, στο Παλαιό Σχολείο της Χώρας, κτήριο προστατευόμενο από την Ουνέσκο κι εκεί θα γίνεουν οι εσωτερικές προβολές και τέλος στο Πνευματικό Κέντρο «Πάτμιον» όπου θα γίνουν οι προβολές μικρού μήκους ταινιών.

Ειδική μνεία στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» και στη μνήμη του φίλου Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος είχε βρει το προσωπικό του ησυχαστήριο στην Πάτμο και περνούσε εδώ όλα του τα καλοκαίρια. Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος που ήξερε όσο λίγοι να αποδομεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα και να τον ξαναχτίζει με μαεστρία και χιούμορ, παρουσιάζοντας το μεγαλείο και την ανοησία της ύπαρξης στο ίδιο ακριβώς πλάνο. Ο Νίκος ήταν ο σκηνοθέτης αυτός που ενδιαφερόταν για την ουσία και όχι τα προσχήματα και στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» παρατηρεί και σαρκάζει τον παραλλογισμό της πρωτεύουσας με μοναδική ματιά και κινηματογραφικό χειρισμό. «Ο ρεαλισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ρηχά μυαλά αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα» και με κάθε του πλάνο έδινε στην πραγματικότητα μια δικιά του υφή πραγματική και ονειρική μαζί. Η ταινία θα παιχτεί την πρώτη ημέρα στις 22:00 στο σχολείο της Χώρας.

Μερικές από τις ταινίες που έχω ξεχωρίσει είναι σίγουρα το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που έχω δει μα δεν θα χάσω την ευκαιρία να το απολαύσω ξανά σε θερινή version. Με μεγάλη χαρά μάλιστα ενημερώθηκα πως θα παρευρεθεί ο ίδιος στην προβολή όπως και ο Τάσος Μπουλμέτης στην προβολή του «Νοτιά» μα και ο Κων/νος Γιάνναρης για «Το ξύπνημα της άνοιξης».

To «Youth» του Paolo Sorrentinο και το «Mediterranea» του Jonas Carpignano για μια υπόθεση με δικό μας παράλληλο τη Μανωλάδα είναι από τις ταινίες που επίσης βάζει κάποιος αβίαστα στην λίστα των «do not miss» όπως και τα ντοκυμαντέρ «Αρκαδία Χαίρε» του Φίλιππου Κουτσάφτη, τον «Πιο μακρύ Δρόμο» της Μαριάννας Οικονόμου και το «Fuocoammare» του Gianfranco Rosi.

Το φετινό hashtag της διοργάνωσης είναι το #cannotbedownloaded γιατί όπως λένε οι διοργανωτές, «πραγματικά πρέπει να έρθεις στο νησί για να μπορείς να το ζήσεις και να έχεις όλη την εμπειρία. Να δεις μια ταινία στην αυλή του παλιού σχολείου, ή δίπλα στο λιμάνι εκεί που σκάει το κύμα ή να είσαι σε ένα από τα ωραία πάρτι που διοργανώνει για το σινεφίλ κοινό». Στον αυθορμητισμό και στην έλλειψη πολύ και ανασταλτικής σκέψης δύο ανθρώπων οφείλεται η γέννηση αυτής της ιδιαίτερης γιορτής, του Στήβ Κρικρή και του Μπάμπη Τσούτσα. Δεν υπολόγισαν εμπόδια, δυσπραγίες, τη δύσκολη πρόσβαση στο νησί, τίποτα, συνδύασαν απλά τις δύο τους μεγάλες αγάπες, τον κινηματογράφο & την Πάτμο.

Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια το κέφι δύο ανθρώπων βρήκε ένθερμους υποστηρικτές, έγινε θεσμός που όλοι τον περιμένουν με ανυπομονησία κάθε χρόνο, ιδιαίτερα οι ντόπιοι μιας και το νησί δεν έχει σινεμά. Περιμένουμε λοιπόν οι φετινές προβολές να μονοπωλήσουν τα βράδια μας και ακόμη περισσότερο προσωπικά αδημονώ για τις κουβέντες που ξεκινούν μετά στα πεζούλια… το καλύτερο κομμάτι μακράν!