Γιάννης Στάνκογλου: “Μου αρέσει το ρίσκο, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνεις το στόχο”

“Η κόρη μου με έκανε καλύτερο άνθρωπο”

Όταν γνωρίζεις τον Γιάννη Στάνκογλου, αντιλαμβάνεσαι με έκπληξη, πως έχεις κάνεις λάθος σε πολλά πράγματα που πίστευες για εκείνον, πριν τον συναντήσεις. Όσοι πιστεύουν -όπως πίστευα κι εγώ- πως είναι ένας απόμακρος άνθρωπος, σιωπηλός, με βλοσυρή ματιά, θα δοκιμάσουν μεγάλη έκπληξη. Και αυτό γιατί, ο γοητευτικός πρωταγωνιστής είναι το ακριβώς αντίθετο. Κάτι σαν κόντρα ρόλος… Επικοινωνιακός, ευγενής, με χιούμορ και αγωγή, ο ζεν πρεμιέ Γιάννης Στάνκογλου ωριμάζει μέρα με

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως οι εξελίξεις στην Ελλάδα σας αδίκησαν. Μετά από τους ρόλους που είχατε σε σίριαλ, μαζί με την καταξίωση ερχόταν και τα μεγάλα συμβόλαια. Αλλά σας πρόλαβε η κρίση. Αισθάνεστε κάποιου είδους αδικία;

Έχει περάσει από το μυαλό μου, γιατί θα μπορούσα να κάνω κάποια χρήματα παραπάνω και να έχω μια ευκολία. Θέλω όμως να αντιμετωπίζω τα πράγματα θετικά, να βλέπω πως όλα γίνονται για καλό. Μερικές φορές τα πράγματα έρχονται έτσι που μπορεί να “χάσεις τη μπάλα”, είτε λόγω χρημάτων, είτε λόγω προτάσεων, είτε φόρτου εργασίας, μπορεί να πάρεις λάθος αποφάσεις και να καταλήξεις αλλού από εκεί που ήθελες. Από την άλλη, έχω το χρόνο μου να επιλέξω αυτό που πραγματικά θέλω.

Κάποιο έργο που σας προτείνουν μπορεί να σας αφήνει λίγο αδιάφορο ή κάποιος ρόλος να μην σαν εξιτάρει… Μπαίνετε στη διαδικασία να κάνετε κάτι με “μισή καρδιά”;

Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Μπορεί μια δουλειά να ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις και κατά τη διάρκεια να πεις “που έμπλεξα”! Υπάρχει και η εκδοχή, από την άλλη, να πεις “ναι” σε κάτι που δεν θεωρείς και τόσο καλό και να διαψευστείς. Είναι η φύση της δουλειάς μας αυτή. Έχει αυτό το ρίσκο. Και προσπαθείς να το μειώσεις βλέποντας ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, τι παραγωγή υπάρχει από πίσω.

Φέτος οι συνεργάτες σας στο θέατρο είναι πολύ αξιόλογοι (Χατζηπαναγιώτης, Λιγνάδης, Ρένεση)… Δικαιωθήκατε λέγοντας το “ναι” στην πρόταση να πρωταγωνιστήσετε στον Άνθρωπο της Βροχής ή οι προσδοκίες σας ήταν μεγαλύτερες;

Πάντα υπάρχει η αίσθηση για μια δουλειά πως “αυτό ή το άλλο θα μπορούσε να γίνει αλλιώς”, ειδικά τώρα που η παράσταση τελειώνει… Είμαι σε αυτή τη φάση που μπορώ να το πω αυτό.

Εννοείται στο σύνολο της δουλειάς ή αναφέρεστε μόνο στη δική σας παρουσία;

Αναφέρομαι και στα δύο σκέλη. Ας μην κρυβόμαστε. Δεν μου λέει τίποτε αν εγώ είμαι πολύ καλός, αλλά η παράσταση δεν είναι καλή. Μιλάμε για κάτι ομαδικό. Και δεν αφορά μόνο τους ηθοποιούς αλλά όλους τους συντελεστές μιας παράστασης.

Λένε κάποιες έρευνες πως -περίπου- στην ηλικία των 32 κατασταλάζεις στο επάγγελμα που θέλεις να ακολουθήσεις. Εσείς επιλέξατε την υποκριτική σχετικά αργά… Υπήρξε κάποιο γεγονός;

Ήμουν 27, στο δεύτερο έτος της Σχολής. Μας πήρε ο Κιμούλης σε μια καλοκαιρινή περιοδεία που θα έκανε, με έργο του Σαίξπηρ. Η πρώτη μου επαφή με το αντικείμενο, λοιπόν, ήταν στο Ηρώδειο. Όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή, μαγεύτηκα… Είπα, “ωπ, αυτό θέλω να κάνω”. Τότε ήταν που πήρα την απόφαση, που ήμουν σίγουρος για αυτό που θέλω να κάνω. Τότε συνειδητοποίησα πως θέλω να ζήσω τη ζωή του ηθοποιού.

Υπήρξε κάποιο βράδυ που να άλλαξε τη ζωή σας;

Τόσο άμεσα, όχι. Αν μιλάμε για μια στιγμή που να άλλαξε τη ζωή μου, έχει υπάρξει, απλά δεν ήταν βράδυ, ήταν απόγευμα. Ήταν όταν πήραμε την απόφαση μαζί με τη γυναίκα μου να πάμε στη Νέα Υόρκη. Η γυναίκα μου θα πήγαινε για σπουδές εκεί και δεν μπορούσα να μείνω πίσω. Την ακολούθησα. Ήμασταν σε ένα αυτοκίνητο όταν πήραμε την απόφαση και ναι, άλλαξε η ζωή μου.

Την ακολουθήσατε στη Νέα Υόρκη;

Ναι. Στη ζωή πρέπει να παίρνουμε ρίσκα. Πρέπει κάποιες στιγμές να φύγεις και από τον κεντρικό σου δρόμο, να μπεις σε χωματόδρομους, αλλά να συνεχίσεις να κινείσαι προς το στόχο σου. Προσωπικά, δεν έχασα ποτέ το στόχο μου. Ήξερα γιατί πήγα, ήξερα πως μπορεί σε δύο εβδομάδες να επιστρέψω. Το θέμα ήταν πως το έζησα και μάλιστα το χάρηκα, για δύο χρόνια.

Υπήρξαν στιγμές που να λυγίσατε, που να σκεφτήκατε πως θέλετε να πακετάρετε και να γυρίσετε εκείνη τη στιγμή;

Όχι πολύ σοβαρά. Ήμουν τυχερός. Η αλήθεια είναι πως τον πρώτο μήνα της νέας μου ζωής εκεί, τον πέρασα κάνοντας βόλτες, πίνοντας καφέ με φίλους. Μετά, βρέθηκα να δουλεύω στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού στην Αστόρια, όπου και ανεβάσαμε παράσταση, το “Closer”, σε σκηνοθεσία της γυναίκας μου. Έτσι, βγάζαμε τον πρώτο χρόνο τα προς το ζειν. Στη συνέχεια δούλεψα και σε ταβέρνες, αλλά αυτό δεν με πείραζε γιατί μου άρεσε τόσο πολύ όλα αυτά που έβλεπα εκεί. Όλες αυτές οι εικόνες, ήταν πολύ σημαντικές για εμένα.

Θα λέγατε πως είστε κυνηγός εμπειριών μόνο και μόνο για να βάλετε στοιχεία στην υποκριτική σας Τέχνη;

Βέβαια. Μου αρέσει πολύ αυτό. Απλά είναι δύσκολο αυτό, γιατί θα πρέπει ένας ηθοποιός να διαθέτει χρόνο και χρήματα για να το κάνει αυτό. Τώρα για παράδειγμα θα υποδυθώ έναν χαρακτήρα που είναι ακροδεξιός. Θα πρέπει να γυμναστώ, να δουλέψω όσο καλύτερα μπορώ το χαρακτήρα μου.

Επίκαιρος ρόλος… Ποια ήταν η αντίδρασή σας, όταν σας έκαναν την πρόταση;

Ζήτησα και διάβασα το σενάριο. Εμφανίζεται τα τελευταία 20 λεπτά και είναι ένας σημαντικός χαρακτήρας για την ταινία, είναι ένας πατέρας με δύο παιδιά, τα οποία είναι από Αλβανίδα μάνα. Προσπαθώ να συναντήσω και να επικοινωνήσω με ανθρώπους που είναι κοντά στο ρόλο που πρόκειται να υποδυθώ.

Πώς κρίνεται το φαινόμενο της ακροδεξιάς;

Είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Έχει φτάσει σε αυτά τα μεγέθη λόγω των πολιτικών καταστάσεων των τελευταίων χρόνων. Οι πολιτικοί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Και όταν υπάρχουν τα συγκεκριμένα φαινόμενα, αναπτύσσονται ακραίες καταστάσεις. Η πολιτική είναι από τα βρώμικα επαγγέλματα. Για να μείνει καθαρός πρέπει να είσαι απόλυτα ισορροπημένος.

Ένας άνδρας γίνεται ολοκληρωμένο αρσενικό όταν γίνεται πατέρας; Υπάρχει αντιστοιχία με τη μητρότητα και τη γυναίκα;

Δεν ξέρω αν γίνεται αρσενικό, αλλά σίγουρα αισθάνεται την ολοκλήρωση. Νομίζω πως γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Αυτός είναι ο ορισμός. Αν είσαι σοβαρός και ώριμος άνθρωπος, ο ερχομός ενός παιδιού σε πηγαίνει σε άλλο επίπεδο.

Φανταζόσασταν πως θα ήταν η ζωή σας σαν πατέρας, πριν;

Καθόλου. Άκουγα τους φίλους μου που έλεγαν για τα παιδιά τους και εγώ τους κορόιδευα, κιόλας.

Πόσο άλλαξε η καθημερινότητά σας και ποιο είναι το αντίβαρο;

Το αντίβαρο είναι η χαρά που παίρνεις και όλα αυτά που μοιράζεσαι. Δεν ανταλλάσσεται και δεν συγκρίνεται με τίποτε. Όσο κουρασμένος και να είμαι όταν επιστρέφω σπίτι από τη δουλειά, ένα της βλέμμα μου αρκεί. Θα καθίσω να παίξω μαζί της, θα περάσουμε τουλάχιστον δύο ώρες παρέα.

Συμμετείχατε στη φροντίδα της κόρης σας;

Έκανα τα πάντα… εκτός από το να τη θηλάσω (γέλια). Αλλά την τάιζα με το μπιμπερό. Ξυπνούσα το βράδυ και την έπαιρνα να κοιμηθεί μαζί, την έβαζα στο στήθος της μάνας της που κοιμόταν.

Η σύζυγός σας κινείται επαγγελματικά στον ίδιο χώρο με εσάς. Αυτό ήταν ποτέ αιτία να δημιουργηθούν θέματα ανάμεσά σας;

Βεβαίως. Όχι ακριβώς πρόβλημα…

Δηλαδή;

Όταν η δουλειά είναι πολλή απαιτητική, σου δημιουργεί κάποια προβλήματα. Αλλά πλέον έχουν περάσει 13 χρόνια και επειδή έχουμε ζήσει και δύσκολες καταστάσεις, υπάρχει ένας σεβασμός του ενός προς τον άλλον… Τι είναι ο καθένας, τι πρεσβεύει. Έτσι, αν εντοπίσω κάτι όχι πολύ καλό, θα της το πω, με ένα δικό μου τρόπο. Αντίστοιχα, όταν δω κάτι πολύ καλό, θα της το αναγνωρίσω. Το ίδιο ισχύει και από την πλευρά της γυναίκας μου.

Πόσο χρονών παντρευτήκατε;

Ήμουν 35, πριν από τέσσερα χρόνια. Το γάμο τον είδα σαν μια γιορτή. Μια γιορτή για αγαπημένους φίλους και τις οικογένειες. Το κάναμε μόνοι μας και περάσαμε πολύ ωραία.

Σκεφτήκατε ποτέ πως βγάζοντας την εικόνα του ζεν πρεμιέ στα σίριαλ που πρωταγωνιστούσατε, δεν θα έπρεπε να παντρευτείτε; Σας έδωσε κανείς μια τέτοιου είδους συμβουλή;

Όχι, κανείς δεν μου είπε κάτι τέτοιο. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Αυτό απασχολεί μόνο όσους σκέφτονται αποκλειστικά την καριέρα τους. Δεν ήμουν ποτέ έτσι. Λειτουργώ πολύ με το ένστικτο και στη δουλειά και στη ζωή μου. Και η καριέρα έρχεται σε δεύτερο επίπεδο.

Η μαγεία της δουλειάς που κάνετε είναι πως ζείτε πολλές ζωές. Και από ό,τι έχω διαβάσει, έχετε κάνει πολλά πράγματα πριν ασχοληθείτε με την υποκριτική.

Ένας από τους λόγους είναι αυτός που είπατε. Να υποδύεσαι άλλους χαρακτήρες, διαφορετικούς από αυτόν που είσαι.

Αν δεν γινόσασταν ηθοποιός, με τι θα θέλατε να ασχοληθείτε;

Δεν ξέρω τι θα έκανα… Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που θα βρισκόμουν τώρα.

Στη ζωή σας είστε ένας άνθρωπος που τα προγραμματίζει όλα, πηγαίνει by the book ή του αρέσει να ρισκάρει;

Είμαι και το ένα και το άλλο. Πολλές φορές έχω αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους και πολλές φορές έχω κάνει προγραμματισμό για να πετύχω αυτό που έχω βάλει ως στόχο. Από τότε που ήμουν στη Νέα Υόρκη, αλλά και πιο πριν, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι του χώρου, που τους θαύμαζα. Με κάποιο τρόπο βρέθηκα κοντά τους και δούλεψα μαζί τους και αυτό είναι κάτι που θα το κουβαλάω πάντα. Υπάρχει, από την άλλη, και το να ρισκάρεις με κάποιους ανθρώπους και να σου βγει σε καλό.

Το κομβικό σημείο στη ζωή και την καριέρα σας, φαίνεται πως είναι η Νέα Υόρκη. Θα μπορούσατε να ζήσετε εκεί;

Θα μπορούσα να μείνω, αλλά δεν ξέρω αν θα ήμουν ευχαριστημένος, κάνοντας αυτό το επάγγελμα. Γιατί κακά τα ψέματα, το να μην μιλάς τη μητρική σου γλώσσα είναι δύσκολο στο επάγγελμά μας. Αν ήμουν ζωγράφος ή μουσικός θα είχα μείνει σίγουρα. Αλλά πάντα θα μου έλειπε η Αθήνα και η Ελλάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ η χώρα μας, μου αρέσει που όποτε θέλω μπορώ να φεύγω στα νησιά ή τα βουνά.

Υποθέτω πως έχετε, όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποιες ανασφάλειες. Τις αντιμετωπίζετε με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιείτε και στην ηθοποιία;

Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή για κάτι τέτοιο. Θα σου απαντήσω με μια προσωπική εμπειρία. Πέρυσι έκανα “παρά πέντε”, που θέλει δύναμη και κότσια για να το κάνεις. Αυτό με βοήθησε ώστε να μην φοβάμαι, πάνω στη σκηνή, αν θα πέσω ή αν θα κάνω σαρδάμ. Θέλω να πω πως λειτουργεί λίγο σαν τους “αναστενάρηδες”.

The post Γιάννης Στάνκογλου: “Μου αρέσει το ρίσκο, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνεις το στόχο” appeared first on Jenny.gr.